Spy

Bonus 1. Cliché leven

Dit is het eerste bonushoofdstuk, van de zes. Ze zijn allemaal vanuit Logan geschreven. Nog even over de Q&A, die komt pas online als ik thuis ben, aangezien ik nu op vakantie ben en geen tijd heb om te schrijven. Veel plezier met lezen!

'Logan!' Ik snel naar beneden en laat Dakota achter in mijn kamer.

'Ja, pap?' Mijn vader zit aan tafel en heeft een boze uitdrukking. Hij is niet de beste vader die er is, maar hij probeert er voor me te zijn.

'Ik hoorde je schreeuwen. Wie is er boven?'

'Dakota. Ze is nieuw op school en we moeten samen een project doen. Ze zit nu op mijn kamer.' Mijn vader knikt en slaat de krant open. Ik blijf even staan, niet wetend wat te doen.

'Logan?' Ik kijk mijn vader aan. Hij kijkt naar iets achter mij en ik draai me om. Dakota staat verlegen in de deuropening. 'Is dat Dakota?' Ik knik. Dakota zet een stap de keuken in en weet niet goed wat ze moet doen.

'Hallo, meneer.' Ze knikt vriendelijk naar mijn vader. Hij glimlacht stijfjes terug. Mijn vader is niet echt goed met contact maken. Hij vindt het maar niks als ik meisjes, of überhaupt mensen, mee naar huis neem. Hij vertrouwt niemand omdat hij denkt dat iedereen een spion is. Hij denkt dat iedereen zijn drugslab wil ontdekken. Hij is ontzettend paranoïde.

'Wij gaan weer verder met het project, pap.' Hij knikt en richt zich op de krant. Ergens heb ik wat medelijden voor Dakota. Ze probeert aardig te zijn voor mijn vader en hij ziet haar bijna niet staan. Ik loop weer naar boven en Dakota volgt me. Ze heeft nog steeds niets tegen me gezegd en blijft dat volhouden. Normaal maakt het me niet uit als mensen me negeren, zij missen iets van mij, ik niet van hen.

Maar nu is het anders. Dakota is anders en ik wil niet dat ze me negeert. Toen ik haar voor het eerst zag staan, gaf ze me de indruk dat ze niet geïnteresseerd is in mij. En dat is nieuw, want elk meisje ziet mij staan.

'Ga je echt niets meer tegen me zeggen?' Het is eigenlijk niet de bedoeling om dat te zeggen, maar het glipt mijn mond gewoon uit. Ze negeert me echter nog steeds en gaat gewoon door met de opdracht.

Het werkstuk is nog niet af, dus zal ze nog een keer terug moeten komen. Maar na een halfuur in stilte te hebben gewerkt, vertrekt ze. Ze stapt in bij Collin en dan rijden ze weg. Ik loop naar de keuken en zie mijn vader nog steeds aan tafel zitten. Mijn moeder is er nu ook.

'Wie was dat meisje?' vraagt ze nieuwsgierig. Ik zucht en ga en tafel zitten. Nu komt het. Let maar op. Mijn moeder begint weer met haar verhaal. Haar bekende verhaal waarvan ik kan voorspellen waar het over gaat en wat ze gaat zeggen.

'Dat was Dakota. We doen samen een project voor geschiedenis.' Ik pak mijn mobiel en lees wat onbelangrijke appjes door van Max en Taylor. Blijkbaar heeft Max een super knap meisje gezien in het winkelcentrum en haar weggekaapt bij haar vriendje. Fijn voor hem.

'Dat klonk niet erg positief. Wat ging er mis? Was dit het eerste meisje dat niet voor je is gevallen de eerste keer dat ze je zag?' Mijn moeder heeft een grote glimlach op haar gezicht - die er sowieso niet meer vanaf gaat - en pakt mijn handen vast terwijl ze tegenover me gaat zitten.

'Nee,' snauw ik. Mijn moeder is er fel op tegen dat ik graag meisjes gebruik en mijn vader af en toe help met wat taken. Ze wilt dat ik een normale jongen ben, met normale vrienden en een normaal leven.

'Ja dus,' glimlacht ze triomfantelijk.

'Nee, ze valt ook voor me. Let maar op,' snauw ik.

'En jij valt voor haar. Zo gaat elke cliché.'

'Mijn leven is geen cliché, mam.'

'Misschien wel.' Ze grijnst geheimzinnig en gaat dan weer verder met het eten. Ik zucht nogmaals en wacht tot het eten klaar is. Het gesprek liep toch wel een klein beetje anders dan verwacht...

~

Deze lezing duurt veel te lang. Waarom moet ik hier van mijn vader naartoe? Welke man moet ik beschermen?

What the fuck. Wat doet Dakota hier? Wat heeft zij te zoeken op een lezing? Ik moet zeggen dat ze er verdomd goed uitziet in die felrode jurk. Haar rondingen komen er goed in uit en de kleur laat haar huid stralen.

Focus, Logan. Je moet een man beschermen zodat hij dat geld kan ontvangen. Welke fucking man! Ik kijk om me heen. Alle mannen hier hebben een pak aan, inclusief ikzelf, en lijken allemaal op elkaar. Hoe moet ik hier in godsnaam een opvallende man vinden?!

Zodra ik weer terugkijk naar de tafel waar Dakota zat, merk ik dat ze weg is. Waar is ze? Ik kijk de zaal nog eens rond, maar zie nergens een meisje met felrode jurk en gitzwarte haren. Ik zucht verslagen en zak onderuit. Fuck die man. Hij zoekt het maar uit. Hij overleeft het vast wel.

Even later komt een meisje met rode jurk de zaal weer in. Waarom was ze in die gang? De toiletten zijn de andere kant op. Ik besluit om even te kijken in de gang en volg het pad. Ik kijk achter elke deur, maar pas bij de laatste deur zie ik iets. Een dode man, in een enge houding. Zijn benen liggen gebogen en even verderop ligt een pistool. Zijn ogen zijn weggerold en zijn huid heeft geen normale kleur.

Iemand heeft hem vermoord.

Zou Dakota er iets mee te maken hebben? Tuurlijk niet, dat zou ze nooit kunnen. Ze zou nog geen vlieg kwaad doen. Ze heeft dan wel een grote mond, maar ze zou nooit iemand van het leven beroven. 'Blaffende honden bijten niet,' zegt mijn vader altijd, 'Dakota is zo'n hond,' zou hij zeggen. Ik bel meteen mijn vader en vertel hem over het lichaam. Hij blijft ijzig kalm.

'Ik had jou dit niet moeten laten doen. De volgende keer vervangt iemand anders je,' is het enige wat hij zegt. Ik weet dat ik het verpest heb. Dit was de man die ik moest beschermen. En ik heb gefaald. Verdomme. Ik faal nooit. Verdomme, Dakota, dit is allemaal jouw schuld.