Spy

18. Mevrouw Yels

Logan stond daar. Ik weet het zeker. Hij luisterde ons af. Hij heeft gehoord waar we het over hadden. Hij heeft het gehoord. Hij weet wat ik heb gezegd. Hij weet dat ik hem leuk vind. Ik had nooit op school moeten zeggen wat ik voel.

Samen met Raven loop ik alvast naar het juiste lokaal. Onderweg vraagt ze maar door over Logan, maar ik negeer elke vraag over hem en doe net alsof ik zijn naam niet meer kan horen.

'Wat ga je vanmiddag eigenlijk doen?'

'Mevrouw Yels verwacht nog steeds een bezoekje van mij, dus dat ga ik vanmiddag even doen. Ga je mee?' Ze schudt haar hoofd.

'Ik kan niet. Mijn moeder heeft besloten dat vandaag, twee weken na haar verjaardag, de juiste datum was om haar verjaardag te vieren voor haar vriendinnen en ik moet gaan spelen voor bediende.' Ze zucht diep en ik lach.

'Succes alvast.' De bel gaat en de klas stroomt langzaam vol met leerlingen. Logan komt, zoals gewoonlijk, weer achter ons zitten met Max. De docent begint met zijn uitleg over de platentektoniek en mijn aandacht verdwijnt langzaam. Mijn ogen richten zich op het schoolplein, waar een groepje leerlingen staat te lachen.

Ik draai me ruw om als er iets in mijn rug prikt. 'Au, gast! Moest dat?' snauw ik fluisterend.

'Wat doe je na school?'

'Ik ga op bezoek bij Mevrouw Yels,' fluister ik naar de jongens.

'Kan je daarna met ons mee?' vraagt Max. Ik knik.

'Max!' roept de docent door de klas. Max kijkt op en ik draai me snel om. 'Let je ook even op?' De docent gaat verder met haar uitleg en ik staar weer uit het raam. Zodra we mogen werken, voel ik weer een pen in mijn rug steken. Ik draai me weer geïrriteerd om en kijk naar de jongens.

'Hoe laat moet ik je ophalen?' vraagt Logan.

'Weet ik veel. Ik stuur wel een berichtje.'

'Is goed.'

~

Ik bel aan bij Mevrouw Yels en ze doet open. 'Meisje!' zegt ze blij. Ze laat me binnen en gaat meteen thee zetten. Op de kast staan een paar foto's. Ik sta nieuwsgierig op van de bank en pak één voor één de fotolijstjes vast. Een foto van drie kleine kindjes. Een foto van zijzelf en een man. En een foto van twee volwassen mensen.

'Dat zijn mijn man en ik. Dat zijn mijn kinderen en dat mijn kleinkinderen. Mijn man is vorig jaar overleden en mijn kinderen zijn verhuisd. De één woont in New York en de ander in Parijs. Ik zie ze eigenlijk nooit, omdat ik niet genoeg geld heb om daarnaartoe te gaan,' vertelt ze.

'Wat vervelend.'

'Heb jij familie die ver weg woont?' Ik haal mijn schouders op en ga weer zitten op de bank. Ze neemt naast me plaats en drinkt een slokje van haar thee.

'Weet ik niet. Ik woon alleen met mijn vader en broer. Mijn moeder is overleden en toen heeft haar familie het contact verbroken. Ik weet niet wie het zijn. Mijn vader is enig kind, dus ik heb geen ooms of tantes.' Dit is deels de waarheid. De enige familie die ik ken, zijn mijn vader en moeder. Maar die leven niet meer.

'Wat heftig. Woon je hier al lang? Ik had je hier nog nooit gezien, voor het voorval.'

'Nee. Mijn vader heeft hier een tijdelijke baan aangeboden gekregen, dus we zijn verhuisd, nog niet zo lang geleden.' Ik glimlach vriendelijk naar haar en kijk de kamer rond. Er hangen gezellige gordijntjes voor de ramen. Er staan meerdere kamerplanten en krabpaal voor haar kat. Er hangt een groot schilderij aan de muur, waar de oude televisie onder staat.

'Oh, ik heb nog wat voor je gekocht. Ik wilde zo graag een klein bedankje geven. Hier.' Ze staat op en haalt iets uit de kast. Ze duwt een chocoladereep in mijn hand en ik bedank haar vriendelijk.

We kletsen nog een half uur en dan zeg ik dat ik moet gaan. Ik stuur Logan een berichtje dat hij me bij mij thuis op kan halen en loop zo snel mogelijk naar huis. Als ik aankom, komt hij ook net aan. 'Wat gaan we doen?' vraag ik nieuwsgierig.

'Schieten.' Ik verstar.

'Schieten?'

'Ja. Je hoeft niet bang te zijn, we gaan niet schieten op elkaar. We gaan schieten op een pop.'

'Schieten?' vraag ik nog eens verbaasd. Ik vind schieten erg leuk, maar hij mag niet weten dat ik het al kan. Dan verraad ik meteen alles. Hij weet ook al van het vechten, dus dit kan er echt niet bij. Hij knikt traag.

'Ja, maar je hoeft niet per sé mee te doen, hoor,' zegt hij snel. Ik adem opgelucht uit, gewoon voor de geloofwaardigheid. 'Maar het zou wel leuk zijn als je het ook een keer probeert.' Hij grijnst sullig.

'Ik zal erover nadenken. Maar ik kleed me even om, ik ben zo terug.' Ik ren de trap op en zoek wat kleren uit. Als we gaan schieten, mag ik er toch wel een beetje uitzien als mezelf? Ik pak mijn bordeauxrode topje en mijn zwarte broek uit de kast en trek het aan. Mijn zwarte haar doe ik in een hoge staart en ik trek een paar voorplukjes uit de staart. Ik doe mijn bordeauxrode lippenstift op en maak mijn mascara wat dikker. Ik doe ook nog wat eyeliner op en voel me voor het eerst in drie weken weer mezelf.

Ik kijk in de spiegel en zie voor het eerst mezelf weer. Dit is de echte Cara. De volle lippen zijn weer dezelfde kleur als normaal. Mijn blauwe ogen vallen weer net zo op als eerst. Ik heb eindelijk weer mijn eigen kleding aan, de kleding waar ik me goed in voel.

Het boeit me niet meer als ik nu weer opval. Dat is dan maar zo. Ik vind deze kleren mooi en ik trek deze kleding aan.

'Kota? Kan ik binnen komen?' Logan klopt op de deur. Ik doe nog even snel mijn moeders ring om en roep hem dan.

'Ja, kom maar.'

Het begin is een beetje vaag, maar dat wordt wel duidelijker als de bonushoofdstukken worden geplaatst.

Dit is niet echt een leuk hoofdstuk, het is meer een opvulling.

(Edit: mevrouw Yels is de vrouw die overvallen was. Cara heeft de overvaller gepakt.)