Spy

Bonus 3. Afluisteren

Ik verpest het voor mezelf. Dakota is geweldig. Ik vind haar echt leuk. En ik denk dat het wederzijds is. Maar ik ga haar sowieso pijn doen. Ze mag absoluut niet weten wat mijn vrienden en ik doen voor mijn vader. Ze zal in gevaar zijn als ze iets weet en daarom is het beter als we niks krijgen.

De date was geweldig. Mijn voorstel om bij elk doelpunt te zoenen, nam ze aan. Ze vond het prima. Wel jammer dat de Slangen het weer eens verpestten door te scoren, waardoor er één kus vanaf ging.

Buiten het stadion voelde het zo goed. Haar lippen op de mijne. Haar zachte huid tegen mijn handen. Haar handen spelend met een plukje haar. En daarna kuste ze mij. Vrijwillig.

Ik weet het niet meer. Taylor zegt wel dat ik ervoor moet gaan en mijn moeder is het sowieso met hem eens. Maar ik kan haar niet in gevaar brengen. Ze is goed in elke zelfverdedigingssport, maar als mijn vaders vijanden erachter komen dat Dakota mijn vriendin is, zullen ze haar ontvoeren. Ze hebben wapens. En Dakota heeft geen wapens.

Bovendien zal mijn vader me vermoorden als hij wist dat ik een meisje wil vertellen over de bende. Hij zou woedend worden. Dakota zou lid moeten worden of ze zou vermoord worden. Dat kan ik haar niet aandoen. Het leven in de bende is verschrikkelijk. Ik gun haar een normaal leven.

Nadat ik haar bij haar thuis afgezet heb, vroeg ze me of ik nog wat wilde drinken. Ik wees het vriendelijk af en ben gegaan. Ze leek een beetje teleurgesteld, maar verdoezelde dat al snel.

'Hey, jongen. Hoe was het met de jongens?' Mijn moeder staat in de deuropening met een dienblad. Ze gaat bij me op bed zitten en zet het dienblad voor me neer.

'Ik ben niet met de jongens gegaan, mam.' Ze fronst haar wenkbrauwen. 'Ik ben met Dakota gegaan. De jongens vroegen haar via mijn mobiel voor me uit.'

'Wat leuk!' roept ze blij. 'Vond zij het ook leuk?' Ik knik.

'Ja, volgens mij wel. Het was haar eerste voetbalwedstrijd en ze juichte hard mee.'

'Dan moet je haar vaker meenemen. Dat zal ze vast leuk vinden.' Mijn moeder neemt een koekje van het schaaltje en ik volg haar voorbeeld. 'Is er nog meer gebeurd?'

'Mam!' roep ik.

'Wat?' verdedigt ze zichzelf. 'Ik mag toch wel vragen hoe de date van mijn zoon ging? Dus, is er nog wat bijzonders gebeurd?'

'Je bemoeit je met mijn liefdesleven, weet je dat?'

'Há, er is dus wel iets gebeurd, want je ontwijkt mijn vragen en bevestigt het bestaan van een liefdeleven.' Ze glimlacht triomfantelijk. Ik weet zeker dat die lach niet meer van haar gezicht af komt.

'Oké, ja, we hebben gezoend. En meer hoef je niet te weten, want dat is gewoon raar.'

'Je vindt haar echt leuk. Ik zie het in je ogen. Ik denk dat mijn gebeden eindelijk zijn gehoord.' Ze wrijft liefdevol over mijn wang en ik zucht. 'Liefje, maak je geen zorgen. Ik weet zeker dat ze jou ook leuk gaat vinden. Kijk naar jezelf. Je bent hartstikke lief, alleen moet je dat iets vaker laten zien. En je hebt wel een klein voordeel met je uiterlijk, dat je van mij hebt geërfd.' Ze knipoogt en loopt naar de deur.

'Mam?' Ze draait zich om. 'Bedankt.' Ze glimlacht en verdwijnt dan.

Ook al heb ik niet veel gehad aan haar woorden, ze probeert me alleen te helpen en dat waardeer ik. Misschien heeft ze wel gelijk, misschien niet.

~

'Vertel. Waar moet jouw ideale droomjongen aan voldoen? Ik heb je nou al vaak genoeg over Xavier verteld, maar ik heb jou nog nooit over jongens horen praten.' De stem van Raven, de vriendin van Dakota. Ik hoor iemand zuchten, Dakota.

'Goed. Ik vind het leuk als jongens warrig haar heeft. Het liefst bruin. En bruine ogen. Hij moet langer zijn dan ik, want dat ziet er leuk uit als we langs elkaar lopen. Hij moet wel een beetje een ego hebben, want ik vind het leuk om zijn ego te knakken.' Ik hoor Raven grinniken. Het is fout om ze af te luisteren, maar zo verleidelijk.

'Je bent echt gemeen, weet je dat?' lacht Raven. Dakota lacht mee en gaat daarna verder.

'Hij moet lief zijn voor mij en de mensen waar ik om geef. Mensen die ik niet mag, mag hij van mij best uitschelden.' Weer een lach. 'Ik wil met hem kunnen lachen. Maar hij moet ook serieus kunnen zijn. Romantisch is ook wel leuk. Oh en hij moet goed zijn in zoenen en- oké, nu ga ik mijn zin niet meer afmaken.' Raven lacht weer en al snel hoor ik Dakota ook meedoen.

'Je weet dat dat de precieze beschrijving van Logan is, toch?' En toen was het stil. Ik ken Dakota nog niet zo lang, maar ik weet zeker dat ze nu bloost.

'Wat? Dat slaat nergens op,' probeert ze, maar Raven blijft bij haar punt.

'Dakota, je vindt hem leuk. Ik zie het aan je!' roept Raven.

'Ben je niet boos?' hoor ik een zachtere stem. Is ze onzeker?

'Nee, ik heb alles gedaan wat ik kon om te zorgen dat je niet voor de badboy zou vallen.' Verdomme, dat kind wilde Dakota bij me weghouden. 'Maar als je hem echt leuk vindt, moet je erachter komen of hij jou ook leuk vindt. Misschien wordt het wel wat! Oh mijn God! Ik ga jullie koppelen!'

'Nee! Dat doe je niet! Ik sta hartstikke voor schut als hij niet hetzelfde voelt als ik!'

'Oké,' geeft Raven zich over. 'Maar je gaat me nu wel vertellen wat er 's ochtends allemaal in die auto gebeurd. Want ik geloof er niks van dat hij je alleen brengt. Ik denk dat hij co-.' Daarna is er alleen gemompel dat niet te verstaan is.

'Maak die zin af en je kunt nooit meer praten!' Raven lacht weer. Ik hoor een bankje verschuiven en ik ga snel verder weg staan.

Ik heb het McDonalds-eiland gezien toen ik op vakantie was. Die van de reclame waar mensen hun Big Mac op mogen eten op een tropisch eiland. Ik heb het eiland gezien. En ik ben er trots op. Ik wil ook naar dat eiland. Kan iemand me terugbrengen daarnaartoe?