Spy

17. Tijgers en Slangen

Ik trek mijn nieuwe jurkje aan en doe daar een jasje over. Ik doe mijn make-up en borstel mijn haar nog eens door. Ik doe mijn mobiel in het zakje van mijn jasje en ga dan naar beneden.

De bel gaat en ik doe open. Logan kijkt me met open mond aan en mijn wangen worden een tint roder. 'Je ziet er mooi uit.' Ik bedank hem en bijt op mijn lip, iets wat ik altijd doe als ik me een beetje ongemakkelijk voel. Hij ziet er zelf ook mooi uit. Zijn bruine haar zit warrig, zoals altijd, en hij heeft een wat strakker, wit shirt aan met een zwarte broek.

Na twintig minuten rijden komen we aan bij het stadion. Het is er al best druk. We kopen wat te eten en drinken, daarna neemt Logan me mee naar onze plaatsen. 'Hier, zet op.' Hij zet een donkerblauwe pet van een van de teams op mijn hoofd en zet de andere bij zichzelf op.

Na tien minuten komen de teams het veld op en beginnen ze te spelen. Er worden geen goals gemaakt tot vlak voor de rust. Het donkerblauwe team krijgt een tegendoelpunt. De mensen in het geel juichen.

'Donkerblauw is niet echt heel erg goed, of wel?' vraag ik. Ik heb verstand van veel sporten, maar voetbal zit daar niet bij. Logan trekt een overdreven gekwetst gezicht.

'Hoe durf je dat te zeggen over mijn Tijgers! Ze zijn de beste club van de stad.'

'Toevallig ook de enige van de stad?'

'Hé, dat is niet aardig.' Ik grinnik. Hij lacht zacht mee. 'Ik wil een deal sluiten, goed?' Ik trek een wenkbrauw op en hij praat verder. 'Als de Tijgers scoren, zoenen we. Als de Slangen scoren, gaat daar één zoen vanaf. Dus als de Tijgers een doelpunt maken, mag ik je zoenen na de wedstrijd, als de Slangen scoren, mag dat niet meer. Het telt vanaf nu, dus de goal die al gemaakt is, telt niet mee. Deal?' Hij grijnst geamuseerd en ik denk niet na over mijn antwoord.

'Deal.'

Ik heb er geen problemen mee om hem te zoenen. En het maakt hem blijkbaar ook niet uit om mij te zoenen, als hij de Tijgers zo goed vindt. Zou hij me toch leuk vinden? Tuurlijk niet, hij is nog steeds de badboy, zoals Raven hem noemt.

'Heb je honger?' Ik knik en hij geeft me een broodje, die we voor de wedstrijd hebben gekocht. Hij pakt zijn broodje ook en we eten het in stilte op. Als ik naar hem kijk, draait hij snel zijn hoofd weg.

'Wat?' vraag ik. Hij keek naar me en nu wil ik weten waarom. 'Zit er iets op mijn gezicht?' Hij schudt zijn hoofd.

'Nee, er is niks. Je ziet er alleen heel erg mooi uit.' Mijn wangen worden felrood en ik bijt op mijn lip. Hij blikt kort naar mijn mond en komt dan langzaam dichterbij.

'De Tijgers hebben nog niet gescoord,' fluister ik en ik draai mijn hoofd weg. Hij zucht zacht en de spelers komen het veld weer op. Ze gaan meteen weer fanatiek door en al snel zijn de Tijgers dicht bij het doel van de tegenstanders. De blauwe kant juicht en Logan en ik doen vrolijk mee.

'Ja!' juich ik als de Tijgers hebben gescoord.

'Dat is één,' fluistert Logan in mijn oor. Zijn adem kriebelt in mijn nek. Ik glimlach. Nu mogen de Slangen niet meer scoren. Het spel gaat verder. Een paar keer komen de Slangen erg dichtbij het doel van de Tijgers. Maar ze scoren niet.

Na een kwartier scoren de Tijgers weer. 'Dat is twee,' zeg ik. Zijn ogen twinkelen en hij lacht.

'Zie je wel dat de Tijgers goed zijn. En jij maar zeggen dat ze niet zo goed zijn.' Ik lach.

'Ik neem het terug. Ze zijn wel goed. Net als j-.' Oh shit. Het was niet de bedoeling om te beginnen aan die zin. Hij trekt een wenkbrauw op.

'Maak je zin af,' dwingt hij grijnzend, alsof hij weet wat ik wilde zeggen.

'Nee, dat doe ik na de wedstrijd.' Ik glimlach liefjes naar hem en kijk dan weer naar het spel.

'Oké, maar ik wil het nog wel horen,' fluistert hij in mijn oor. Ik bloos en knik, maar ik kijk hem niet aan.

~

De tribunes raken langzaam leeg en wij lopen ook naar buiten. Net buiten het stadion blijven we staan. Onze petjes doen we af. 'We hebben nog iets tegoed,' fluister hij in mijn oor. Ik bijt zenuwachtig op mijn lip. Hij mag me één keer zoenen, want de Slangen hebben nog een doelpunt gemaakt. Zijn ogen twinkelen geamuseerd en hij legt zijn handen om mijn gezicht. Zijn warme adem blaast tegen mijn lippen en fijne rillingen lopen over mijn rug.

Alsof ik breekbaar ben, drukt hij zijn mond zachtjes op de mijne. Ik sluit mijn ogen en ga mee in zijn kus. Ik leg mijn handen in zijn nek en speel met een plukje haar.

Na een paar minuten laten we elkaar los. Ik open langzaam mijn ogen en glimlach klein. 'Nu moet je je zin nog even afmaken,' fluistert hij grijnzend. Ik bloos en doe net alsof ik niet weet waar hij het over heeft. ''Ze zijn wel goed. Net als j-.' En toen was je stil. En ik weet dat je nog weet wat je wilde zeggen. Ik zie het in je ogen.'

'Jij,' fluister ik zacht. 'Net als jij.'

'Oh, dus ik ben goed. Waar ben ik dan zo goed in?' Hij vindt het veel te leuk om me te plagen.

'Dit,' fluister ik voordat ik mijn lippen weer op die van hem duw. Ik voel hem glimlachen en glimlach zelf ook. Ik laat hem snel weer los en glimlach vrolijk, maar toch een beetje onzeker, naar hem. Hij lacht terug en pakt mijn hand.

'Zullen we gaan?' Ik knik en loop met hem mee naar de auto.

Onderweg is het stil. Ik kijk naar het voorbijrazende landschap. Al snel zijn we bij mij thuis. Hij loopt mee tot de voordeur. 'Dank je wel. Ik vond het erg leuk,' zeg ik.

'Ik ook.'

Gister was voor mij echt een rare dag. 's Ochtends gingen we met de hond naar de dierenarts. En hij vindt de auto niet zo leuk. Ik had de riem vast en toen begon hij te trekken. En ik weet niet wat er gebeurde maar ineens lag mijn vinger op en bloedde het heel erg. Dus ik heb mijn vinger opengehaald aan een hondenriem. Ik denk dat ik een speciaal, onhandig talent heb ontwikkeld.

Maar goed, mijn vinger zit nu dus in het verband. En omdat het verband niet goed blijft zitten, moet het dus ook om mijn hand heen. Dus nu lijkt het net alsof ik iets heel ernstigs heb gedaan en ik vind het te overdreven.

Ik had gisteravond paardrijden en het ging erg goed, voor iemand die haar middelvinger niet meer kan bewegen.