Spy

22. Dankjewel

'Dus als ik het goed begrijp, denk jij dat dit meisje ontvoerd is en nu bij Mariah moet wonen, die haar mishandeld?' vraagt de agente constaterend. Ik knik.

'Ja, ik heb ook nog wat bewijsmaterialen. Hier.' Ik duw mijn mobiel in haar hand en laat haar het filmpje zien. Ik vertel haar ook nog over de dingen die ik opvallend vond aan het oppassen bij Mariah thuis. De vrouw knikt steeds bedenkelijk.

'Dat klinkt als een ernstige zaak. Wacht, ik zoek even alle vermiste kinderen op.' Ze typt wat dingen in op de computer en laat dan een foto van Luca als baby zien. 'Is dit haar?' Ze klikt op een knopje, waardoor de foto verandert naar de toekomstige Luca. Op de foto ziet ze er drie jaar uit. Bijna hetzelfde als nu. Naast de foto is een document getoond met alle bekende gegeven van Luca.

'Dat is Luca.' De foto is getekend door iemand die met behulp van DNA een tekening kan maken van hoe iemand er later uit ziet.

'Dan verblijft Luca vanaf nu niet meer bij Mariah thuis. Ik kan jullie onderbrengen in een huisje net buiten de stad. Daar ben je beveiligd voor als ze jullie komt zoeken. Je woont dan bij een agent in huis, die je zal beschermen. Wij gaan nu Mariah contacteren en Luca's echte ouders proberen te bereiken. Weet je waar ze wonen?'

~

De agente heeft ons afgezet bij het huisje waar ze het over had en is daarna doorgereden naar Mariahs huis. Nu zitten we te wachten op nieuws terwijl ik samen met Luca een spelletje speel om haar af te leiden.

Een uur later wordt er aangebeld en gaat de agent open doen. Het is de agente die ons heeft geholpen. Ze komt bij ons aan tafel zitten en begint te praten.

'We zijn bij Mariah thuis geweest, maar daar was niemand meer. Het was helemaal leeg. We hebben nog wel wat papieren gevonden, waarop stond dat Luca inderdaad ontvoerd is. Dat zijn genoeg redenen om haar op te pakken. We hebben de ouders van Luca ook al bereikt. Jullie zullen zo snel mogelijk naar Amerika gevlogen worden onder begeleiding van een agent om Luca's ouders te ontmoeten. Ze hebben namelijk gevraagd of ze jou mochten zien. Is dat goed?' Ik knik.

'Heel erg bedankt.'

'Graag gedaan. Gaan jullie nu maar weer uitrusten, dan kunnen jullie binnenkort rustig naar Amerika.' De vrouw staat op, schudt onze handen en gaat dan weg.

'Wat zei ze allemaal?' vraagt Luca verlegen als de agente de deur uit is.

'Mariah wordt nu gestraft voor wat ze jou heeft aangedaan en we gaan weer terug naar mama en papa.' Haar oogjes lichten op en ze kijkt me blij aan.

'Echt?' fluistert ze.

'Ja. Je gaat mama en papa weer zien.' Ze springt op van haar stoel en gaat op mijn schoot zitten.

'Heb jij dat gedaan?' Ze kijkt me hoopvol aan.

'We hebben het samen gedaan. Als jij me niet had verteld wat Mariah deed, zat je daar nu nog steeds.' Ze slaat haar armen om mijn nek en ik voel dat ze huilt door de natte plekjes op mijn shirt. 'Shht. Het is goed. Je bent veilig en je gaat weer naar mama en papa,' fluister ik geruststellend. Het kleine meisje kijkt op en glimlacht klein. Haar gebroken gezichtje doet me best veel.

Ze is drie, bijna vier. Ik heb gewoon meer dan een half jaar naar haar gezocht en nu heb ik haar gevonden. Ze is bijna terug bij haar ouders en dan zal ik haar nooit meer zien. Dat vooruitzicht maakt me weer een beetje verdrietig. In de drie maanden dat ik bij haar ben geweest, is ze heel veel voor me gaan betekenen. Ze is net het kleine zusje dat ik nooit heb gehad.

~

'Heb je er zin in om mama en papa weer te zien?' vraag ik, zodra we het vliegveld oplopen. Ergens in de aankomsthal moeten ze staan. Kaia en Ronald. Ik vraag me af hoe blij ze zullen zijn. Waarschijnlijk is hun geluk niet eens te beschrijven. Het meisje dat mijn hand vast heeft, knikt vrolijk en huppelt vol energie op en neer. Ze trekt aan mijn arm, omdat ik sneller moet lopen, maar valt bijna. Ik vang haar gelukkig net op tijd op.

'Waar zijn ze?' roept ze vrolijk.

We lopen de aankomsthal in, waar verschillende mensen staan te wachten op hun dierbaren. Ik kijk even goed rond en zie Kaia staan. Ronald staat naast haar en heeft een grote heliumballon vast. 'Daar.' Ik wijs naar haar ouders en voel hoe ze mijn hand loslaat om weg te rennen.

'Mama! Papa!' roept ze hard. Kaia heeft de tranen over haar wangen lopen en ook Ronald heeft het moeilijk.

'Luca, we hebben je zo gemist.' Van een klein afstandje kijk ik toe naar de hereniging van het gezinnetje. Na een paar minuten kijkt Kaia op. 'Kom.' Ze wuift naar me dat ik dichterbij moet komen, dus dat doe ik. 'Hoe kunnen we je ooit bedanken?'

'Je hoeft me niet te bedanken. Ik doe dit graag. Jullie glimlach is genoeg.'

'Nee, ik ben serieus. Je hoeft maar iets te zeggen en je krijgt het. Al is het een miljoen dollar of een eenhoorn. We zijn je zo dankbaar. Dankzij jou hebben we onze dochter terug. We willen iets terugdoen.' Ik hoor Luca verrast het woord 'eenhoorn' herhalen.

'Als we contact houden, vind ik dat goed,' glimlach ik. Misschien raak ik mijn favoriete driejarige dan niet kwijt.

'Deal.'

'Dakota?' Luca kijkt me aan met haar felblauwe ogen.

'Noem me maar Cara.' Even kijkt ze me vragend aan, maar dat is na een seconde of twee al weer weg.

'Oké. Cara, mag ik een knuffel en een keer spelen met jou?' Ik knik en aai haar over haar hoofd. Haar lach wordt groter en ze knuffelt haar ouders weer.

Dit moment is heel mooi, maar ook wel pijnlijk. Luca heeft haar ouders terug. En ik zal mijn ouders nooit terug krijgen door Aloys. Ik heb het altijd al moeilijk gevonden om gelukkige gezinnetjes te zien sinds ik geen gezin meer heb.

'Cara, niet huilen.' Luca kijkt me aan met haar grote puppy-ogen.

'Kom hier.' Kaia trekt me in een knuffel en al snel is het een grote groepsknuffel geworden.

'Dankjewel.'

Hopelijk verzacht dit hoofdstuk jullie o zo zware donderdag. Ik heb vandaag niet veel gedaan en morgen ga ik ook niet veel doen op school. En daarna is het vakantie! Yas (mijn iPad verandert dit steeds in y-as, top)! Mijn beste vriendin heeft me overgehaald om mee te gaan kijken naar de optocht van carnaval en ik moet verkleed. Ik haat carnaval dus echt leuk vind ik het niet... Maar goed, ik ga maar gewoon proberen om me niet al té ongemakkelijk te voelen. Zij is Roodkapje en ik ben de wolf, dus we matchen en dat is wel cool.

Volgende week donderdag ben ik jarig, dus dan komt er misschien een hoofdstuk online. Volgende week woensdag in ieder geval wel (als ik het niet vergeet), want dat hoofdstuk kan jullie Valentijnsdag beter maken. Dus dan weten jullie wanneer jullie een nieuw hoofdstuk kunnen verwachten ;).