Spy

31. Ik heb het allemaal gezien

Waarschuwing: Er worden mensen vermoord met bloed en details!

Ergens vaag buiten mijn hoofd hoor ik stemmen, maar herkennen lukt niet. De beelden en stemmen van Aloys en mijn ouders nemen mijn hoofd over. De aanrakingen voel ik niet meer. De enige aanraking die ik voel is een hand om mijn nek die me tegenhoudt mijn ouders te redden.

'Nee, niet doen. Laat ze gaan!' Ik beleef de moordpartij steeds weer opnieuw. Het bloed. De knallen. Het geschreeuw. Het teistert mijn hoofd en laat me niet meer vrij.

'Cara, rustig. Je bent veilig.' De woorden kom niet binnen, alleen het gelach van Aloys. 'Misschien weet Ray wat hij moet doen. Cara heeft zijn nummer vast wel in haar telefoon staan.'

Nadat de moorden nog een keer in mijn hoofd zijn afgespeeld, hoor ik weer stemmen. 'Er staat geen jongen in die Ray heet. Alleen een Papa, Collin en onze namen.'

'Bel Collin.' De stemmen stoppen weer met praten.

'Nee, laat ze gaan!' roep ik naar de man met het pistool. Hij lijkt mijn gekrijs niet op te merken en richt zijn pistool op mijn vader. 'Niet doen!' Een hand knijpt mijn keel lichtelijk dicht, waardoor er geen geluid meer uit mijn mond kan komen en ik geen lucht meer krijg. Al snel is de hand weer los en kan ik weer ademen. Ik voel me zo machteloos. Mijn ouders worden vermoord en ik kan niks.

'Niet doen!' krijs ik nog eens. Ik ruk aan mijn armen om los te komen uit de greep van de man achter mij. Na een aantal keren hard trekken, ben ik los. Ik ren zo snel mogelijk naar Aloys. Ik probeer het pistool uit zijn handen te grijpen, maar mijn hand schiet als een geest door het ding heen.

Een harde knal vult de ruimte, opgevolgd door een bonk. De kogel is recht door mijn geest heengegaan. Ik hoor gehuil en draai me geschrokken om. Mijn vader. Een plas bloed vormt zich om zijn hoofd. Het gehuil van mijn moeder gaat recht door mijn toch al gebroken hart. Hij heeft mijn vader neergeschoten.

'Waarom doe je dit?' roept mijn moeder door haar tranen heen. Aloys reageert niet en richt het pistool weer, dit keer op mijn moeder.

'Niet doen!' gil ik, ook al is het nutteloos. Ik ben een geest in deze situatie. Ik kan hen zien, maar zij mij niet.

'Cara zal je nooit vertellen waar het is gebleven. Nooit.'

'Ik zal het ooit uit haar krijgen.'

'Dat is niet waar. Cara zal de beste spion ooit worden.' De woorden van mijn moeder doen veel met me. Zelfs toen ik nog geen volledige trainingen had, geloofde ze in me. 'Ik hou van haar met heel mijn hart en dat weet zij net zo goed als ik. Ze zal ons nooit verraden.' De tranen rollen over mijn wangen en ik ren naar mijn moeder toe om mijn armen om haar heen te slaan. Zij voelt het niet, maar ik wel.

Opnieuw die afgrijselijke knal, gevolgd door een bonk van een lijk dat op de grond valt. Mijn moeder is door mijn armen heen gevallen. Razendsnel is haar zwarte shirt plakkerig van het bloed. Ik kniel bij haar neer en hoor alleen Aloys' afschuwelijke gelach, voordat de ruimte stil wordt. Alleen mijn snikken zijn te horen.

Ze zijn dood. Hij heeft mijn ouders vermoord.

Ineens voel ik een arm op mijn schouder. 'Raak me niet aan!' roep ik huilend, terwijl ik weg deins. Ik wil de persoon aankijken, maar zie niemand. 'Wie ben je?' Geen antwoord. 'Laat me met rust.' Als ik nog een aanraking voel, gil ik en trek ik mijn arm weg bij de warme vingers. 'Blijf van me af!'

'Cara.' Een stem uit de realiteit verbreekt de met snikken gevulde stilte. Mijn naam herhaalt zich meerdere keren. 'Rustig. Ze zullen je nooit vergeten. Ze houden van je.' Ze houden van me. De stem vult de ruimte, maar als ik om me heen kijk, zie ik niemand. Wie is daar?

'Het komt allemaal goed, oké? Ze krijgen een mooie uitvaart en ze zullen je altijd blijven beschermen. Het komt allemaal goed, oké?' Voorzichtig knik ik.

'Oké,' fluister ik.

'Vertrouw je mij? Ik ben het, Ray.'

'Ja,' fluister ik weer.

'Sluit dan je ogen en adem diep in en uit.' Ik doe wat hij vraagt en sluit mijn ogen. 'In.' Ik adem in. 'Uit.' En dan adem ik weer uit. Zo gaat het nog een paar keer. 'Open je ogen maar.' Langzaam open ik mijn ogen, bang dat ik nog steeds mijn ouders zie liggen. Maar dat is niet zo. Ik zit weer op bed in Logans kamer. Ray zit voor me op zijn hurken, terwijl de jongens en Arina toekijken.

'Gaat het?' vraagt ze fluisterend. Ik slik en knik dan.

'Zag je je ouders?' vraagt Ray. Hij heeft dit soort momenten van mij al vaker meegemaakt. Ik heb vaker nare gedachten gehad over de dood van mijn ouders. Maar nog nooit zijn ze zo erg geweest. Zo realistisch. Ik knik als antwoord op zijn vraag. 'Het was erger dan normaal, niet?' Weer knik ik.

'Ik was erbij, Ray. Ik heb het allemaal gezien. Gehoord. Meegemaakt. En niet kunnen stoppen.' De tranen van wanhoop en machteloosheid stromen over mijn wangen.

'Het is niet jouw schuld dat ze dood zijn. Jij kan er niks aan doen.'

'Ik kon ze zien, horen, voelen. Alles. Maar ik was er niet. Ik was een geest.'

'Het is niet jouw schuld. Je had er niks aan kunnen doen, hoe graag je het ook wilt. Dit was hun lot.' Zo gaat ons gesprek altijd nadat ik weer een dagdroom heb gehad over mijn ouders. Ik praat mezelf een schuldgevoel aan, terwijl Ray dat probeert te verminderen. Hij heeft het al zo vaak moeten doen, dat hij er nu redelijk goed in is geworden.

'Bedankt, Ray.'

'Het is goed. Je bent mijn beste vriendin, ik zal je altijd helpen.' Ik trek hem in een omhelzing. 'Ik zou dat vriendje van je ook maar bedanken. Hij wist nog dat ik Collin ben,' fluistert Ray in mijn oor. Ik glimlach door mijn tranen heen naar Logan en geef hem dan ook een knuffel.

'Bedankt. Jullie ook jongens.'

'We zullen er altijd voor je zijn als je ons nodig hebt, Cara.' Waar heb ik zulke goede vrienden aan verdiend?

Einde.

Hierna nog een epiloog, bonushoofdstukken, Q&A en dankwoord en dan is Spy helemaal klaar.