Spy

Proloog 2.

Ik weet nog hoe Logan en ik een keer samen op bed een film aan het kijken waren. Nou ja, film. We waren meer naar elkaar aan het kijken. Het was stil, alleen de geluiden van de film. Het voelde goed. Alsof hij echt wist wie ik ben en me accepteert. Het voelde goed, ik kon even vergeten dat ik Dakota was en mezelf zijn. Zonder de kant die een spion is.

'Je bent het eerste meisje dat me zo laat voelen,' zei hij. Ik glimlachte en liet al het geluk me overspoelen. Voor even voelde het alsof hij me nooit zou verlaten. Maar ik wist wel beter. Als hij mijn echte naam wist, zou hij weggaan. Hij zou me laten stikken. En het ergste is nog dat hij het recht had om me te laten vallen.

Ik ben degene die heeft gelogen, ik ben degene die hem pijn heeft gedaan en hij is degene die voor zichzelf mag kiezen. Hoeveel pijn het mij ook zou doen, hij zou hij recht hebben om het uit te maken en me te verlaten. En uiteindelijk is dat toch wat iedereen zou doen. Ik ben Cara McCarter, de genadeloze spion die geen medelijden toont. De moordmachine die toch geen liefde kent.

Dat ben ik nu niet meer. En dat allemaal door Logan. Door hem weet ik nu wat echte liefde is, dat het bestaat. En ik weet nu ook hoe een gebroken hart voelt, al heb ik dat aan mezelf te danken.

Mijn gedachten schieten naar de keer dat Logan me meenam op date. Onze eerste date. Mijn eerste voetbalwedstrijd. Ik was zo blij dat hij me meenam. En niet alleen omdat ik altijd al een keer iets wilde doen wat normale mensen doen, ook omdat Logan het vroeg. Ik vond hem toen al heel erg leuk.

Zijn voorstel om bij elk doelpunt van de Tijgers te zoenen, nam ik daarom ook aan. Logan had veel vertrouwen in de Tijgers, dus met mij zoenen zou hij vast niet zo erg gevonden hebben. En ik ook niet. Het was een leuke wedstrijd. Maar ik vond het moment na de wedstrijd toch net íets leuker.

Ik mis hem. En ik ben nu één uur zonder hem. Het doet pijn om te beseffen dat dit misschien wel de laatste keer is dat ik hem heb gesproken en gezien. Ik weet nu al dat hij het me niet gaat vergeven en me nooit meer wilt zien.

Het donker van de nacht laat me lichtelijk tot rust komen. Als ik bijna bij het hoofdgebouw ben, ga ik ergens op een dak zitten, kijkend naar de sterren en de maan, denkend aan alle mooie herinneringen met Logan.

'Logan was leuk, maar nu moet ik verder zonder hem. En ik ben sterk, dus ik kan het.'

Ik heb nog een kleine mededeling voordat het boek echt start, want ik voel me sinds de vakantie weer iets slechter, maar dat is sinds een paar dagen nog erger geworden. Ik ga er liever niet te ver op in. Maar daarom kan het zijn dat er vaker of juist minder vaak een update komt. In ieder geval nog onregelmatiger dan bij deel één.

Ook ben ik nu vaker afgeleid, dus controleren op fouten zal ook moeilijker zijn. Als je een fout ziet, moet je dat gewoon zeggen, want dan heb ik hem gewoon over het hoofd gezien!