Spy

20. Zoenen zonder idioten

'Wel jammer van die hand,' grijnst Anthony, die zichzelf weer heeft herpakt en weer begonnen is met de oversekste opmerkingen.

'Jammer, hè? Je had vast wel willen zien hoe-.' Voor Logan zijn zin af kan maken, heb ik hem een tik gegeven op zijn schouder. 'Wat? Ik mag toch best vertellen hoe goed je bent?'

'Niet waar ik bij zit!' Dat is echt te beschamend. Als ik er niet bij ben, weet ik ook niet wat hij allemaal zegt en hoef ik me ook niet te schamen. 'Mag ik me trouwens even omkleden? Ik ben zeiknat.'

'Niet alleen van de regen, zeker?' grijnst Anthony weer. Mijn ogen worden groot. Ik hoor de jongens zacht lachen.

'Dat is iets wat alleen Logan te weten komt.' Ik heb ondertussen ook wel geleerd dat Anthony het snelst ophoudt als je gewoon met hem meespeelt. De jongens joelen en kijken Logan met wiebelende wenkbrauwen aan.

'Misschien moet je met haar mee, Logan.'

'Misschien wel ja. Dan kunnen we tenminste zoenen zonder dat er drie idioten staan te kijken,' kaatst hij terug naar Max. Hij staat op en loopt met me mee naar zijn kamer. Daar aangekomen, doet hij zijn shirt uit, pakt twee nieuwe shirts en geeft er één aan mij. Daarna pakt hij nog twee joggingbroeken. We kleden ons om en blijven even staan in de kamer.

'Logan, het spijt me echt, nogmaals.'

'Hé, het is niet erg. Ik heb je vergeven. We gaan gewoon doen alsof we nooit uit elkaar zijn geweest en er niks is gebeurd.'

'Ik weet niet of ik dat kan.'

'Ik weet ook niet of ik het kan, maar we moeten het proberen.' Ik glimlach naar hem. Ik vind het fijn dat hij dit zegt, al weet ik niet of het me gaan lukken. Ik ben niet snel vergevingsgezind en dingen vergeten kan ik ook slecht. Toch wil ik het proberen. 'We beginnen nu,' voegt Logan toe.

'Zullen we even wachten met teruggaan? Zullen ze vast leuk vinden,' mompel ik na een korte stilte.

'Heb jij dat net gezegd?' Ik knik ondeugend. 'Stout meisje.' Hij zet een stap dichterbij en ik leg mijn armen weer in zijn nek.

'Maar jij vindt het wel leuk.' Nu knikt hij ondeugend. Ik bijt glimlachend op mijn lip, ik weet dat hij daar niet tegen kan.

'Dat klopt.' Zijn handen glijden van mijn nek, over mijn ruggengraat, over mijn stuitje, naar mijn billen. Ik laat het toe, omdat elke aanraking van hem me goeddoet. Ik heb het te lang moeten missen. Ik voel dat zijn handen via mijn billen naar mijn bovenbenen gaan en daarna naar mijn dijen. Mijn benen voelen weer als pudding, waardoor ik mijn armen steviger om hem heen sla.

'Hé!' horen we Anthony ineens hard roepen vanaf de andere kant van de deur. Snel laten we elkaar los, zodat Anthony niet kan zien wat we aan het doen waren als hij binnenkomt. 'Wat zijn jullie aan het doen?'

'Niks!' roept Logan terug.

'En dat moet ik geloven? Dat is wel heel erg triest. Je gelooft toch zelf niet dat twee mensen, correctie, verliefde mensen samen in één kamer kunnen omkleden zonder iets te doen?'

'Je kan binnenkomen, dan weet je het zeker.'

'Ik heb liever geen trauma's van een naakt stel dat elkaar plezier aan het geven is!'

'Ja, want jij hebt zelf nooit pleziertjes!' roep ik sarcastisch terug. 'Kom gewoon, dan heb je het bewijs!'

'Goed.' Meteen daarna gaat de deur open en staan Anthony, Taylor, Thom en Max in de deuropening. 'Ik zei toch dat jullie iets hebben gedaan. Jullie hebben allebei rode wangen en Cara al helemaal. Ik weet best hoe meisjes eruit zien vlak nadat ze een erg fijn gevoel hebben gehad.' Anthony vindt zichzelf erg grappig en lacht kort, samen met Max en Taylor, die zacht meelachen.

'Oké, we zijn betrapt,' grijnst Logan. 'En nu kunnen jullie weg. Wij komen ook.' Hij duwt ze de kamer uit en kijkt dan nog kort naar mij. 'We maken het een andere keer wel af,' fluistert hij in mijn oor, op een manier waar ik de rillingen van over mijn voel gaan. Hij pakt mijn hand en neemt me mee naar beneden.

'Zullen we een film kijken?' stelt Thom voor.

~

Van het felle ochtendlicht word ik wakker. Dit is niet mijn kamer. En ik val normaal niet in slaap met een zware arm over me heen. De herinneringen aan gisteravond komen weer in mijn gedachten en er verschijnt meteen een glimlach.

Het is zo gezellig geworden. We hebben veel gelachen om Anthony's vunzige opmerkingen. Ik kan me alleen niet meer herinneren dat ik hier ben gaan liggen.

'Oh, je bent al wakker.' Ik kijk geschrokken naar Logan, die me slaperig aankijkt. 'Dan gaat mijn plan om het perfecte vriendje te zijn niet door.'

'Ik doe wel alsof ik slaap, dan kun jij je plan toch uitvoeren,' grinnik ik. Ik ben benieuwd naar wat zijn plan is en sluit mijn ogen.

'Blijf liggen, totdat ik je wakker kom maken, goed?' Ik knik met mijn gesloten ogen en voel dat zijn lichaamswarmte verdwijnt. Ik mis het fijne gevoel nu al. Toch blijf ik liggen, zoals hij gevraagd had.

Ik ben weer in slaap gevallen, want ik word wakker gemaakt met allemaal kusjes en gekietel. Lachend open ik mijn ogen. 'Goede morgen,' lacht Logan lief.

'Goede morgen.' Als Raven dit zou zien, zou ze zeggen dat we couple-goals zijn. Nou ja, zeggen, eerder gillen. 'Ik wil elke ochtend zo wakker worden,' mompel ik zacht.

'Dan blijf je vannacht gewoon weer hier slapen.'

'Logan, dat kan niet. Ik moet morgen weer terug naar Londen. Ik heb het vliegticket al geboekt.'

'Waarom ga je naar Londen? Net nu ik je weer terug heb.'

'Ik moet een meisje redden. Ze is anderhalf jaar geleden weggehaald bij haar ouders door een of andere rijke vrouw die geen kinderen kan krijgen. Haar ouders woonden in het huis waar ik woonde voor de missie. Ze hadden de spullen met een briefje achter gelaten en ik kon niet anders dan op zoek gaan naar het meisje. Ze woont nu in Londen en ik kan niet opgeven voor jou, nu ik er bijna ben. Ik heb bijna genoeg bewijs en kan nu echt niet stoppen nu ik zo dichtbij ben.'

'Daarna kom je terug, toch?' Ik knik. 'Dan is het goed. Hier heb je je ontbijtje. Het is niet veel omdat je al wakker was, maar het is iets.'

'En het is heel lief. Bedankt.' Ik geef een kus op zijn wang en we beginnen aan het ontbijt.

Ugh. Morgen begint mijn toetsweek en mijn eerste toets is wiskunde. Mijn slechtste vak als eerst. WOOHOO, goed begin. Not.