Spy

9. Nummer zeven

Waarschuwing: gevecht zonder bloed, maar met wurging vanaf (ongeveer) het midden van dit hoofdstuk!

'Met Dakota,' zeg ik zodra de telefoon aan mijn oor is.

'Dakota, je moet nu naar huis komen,' zegt Drew.

'Wat is er aan de hand, pap?' Ik moet doen alsof hij mijn vader is, zodat niemand iets gaat denken. Hij zucht en zegt dat ik gewoon moet komen. 'Maar ik kan niet zomaar weg van school.'

'Dat is al geregeld. Kom gewoon. Je broer is er al.' Ik zucht en hang op. Ik zeg Raven dat ik me niet lekker voel en dat ik naar huis ga. Ik meld me af bij de receptie en ga naar huis. Wat zou er zo belangrijk zijn?

'Ik ben thuis!' roep ik als ik de voordeur dichtsla. Drew komt meteen aangelopen en heeft een ernstige uitdrukking.

'Cara, goed dat je er bent. Eén van onze spionnen heeft een opdracht hier in de stad en heeft het bijna verknald, dus ik heb jou nodig om het op te lossen. Over twee uur komt de spion in actie en moet jij er zijn om hem te helpen. Noem elkaars namen niet en kijk elkaar niet aan. Hier, deze kleren heb je nodig. Het slachtoffer mogen niet weten dat je van een organisatie bent.' Hij geeft me een setje kleren en verdwijnt dan de keuken in.

Ik zucht diep en loop de badkamer in om me om te kleden. Ik heb een rode, chique jurk gekregen met aftrekbare rok en een klem voor in mijn haar. In het kleine tasje zitten een paar wapens. Ik zucht nog eens en doe de kleren aan.

Na twee uur ben ik samen met Ray op het feest. De muziek is saai en de mensen zijn allemaal oud. Stomme lezing. Na een half uur zie ik iemand een gang in lopen waar hij niks te zoeken heeft. Ik tik Ray aan en ga ernaartoe. De man slaat net een hoekje om en ik snel hem achterna, voor zover dat kan in een lange jurk. Ik trek de rok eraf en ren verder in mijn trainingsbroekje en het bovenstuk van de jurk.

Hij heeft me door en rent een lege zaal in, met maar één uitgang en een hoop ramen. Hij trekt zijn wapen en ik doe hetzelfde. 'Zo, jij bent dus die agent die achter me aan zit?' Ik grijns en houd mijn mond. 'Durf je niets te zeggen, schatje? Zelfs niet je naam?'

'Mijn naam wíl je niet weten,' fluister ik dreigend. 'Schatje,' doe ik hem na. Ik vraag me af waar die spion is die hier eigenlijk zou moeten zijn. Heeft hij niet eens door dat zijn opdracht hier bij mij is?

'Oh nee?'

'Nee. Dan weet je meteen dat dit leuk eindigt.' Voor mij.

'Oh ja, leuk? Dus je gaat graag dood?' Hij grijnst gemeen en laadt zijn pistool. Ik grijns gemeen terug en laadt ook mijn pistool.

'Zullen we het leuk houden? Jij je pistool weg, ik mijn pistool weg. Een gevecht met onze handen en voeten. Deal?' Hij denkt kort na en gooit dan zijn pistool weg. Ik gooi de mijne ook op de grond en doe het zo dat ik er bij kan als het echt nodig is. 'Je kent me nog steeds niet, hè?' Zijn vragende blik zegt genoeg en ik lach humorloos.

'Wie ben je?'

'CmC. Zegt dit genoeg?' Zijn ogen verwijden en ik grijns vermaakt.

'Jij? Jij bent de moordmachine waar iedere crimineel bang voor is? Kom op zeg, zijn ze serieus bang voor een puberend meisje?' Hij lacht en gaat in de aanval. Hij slaat me hard in mijn maag en blijft maar stoten geven. Maar ik laat geen enkele pijnkreet horen, dat verdient hij niet.

De eerste, goede kans die ik krijg, neem ik en hij krijgt een flinke klap tegen zijn hoofd. Hij duizelt even en herpakt zich dan. We staan tegenover elkaar en wachten op een actie van de ander. 'Dit 'puberende meisje' is anders wel even sterk als jij. Of misschien wel sterker,' fluister ik.

'Ja, vast,' mompelt hij sarcastisch en hij valt nog eens aan. Hij raakt mijn hoofd en ik sla hem terug. Ik maak een salto over hem heen en grijp zijn schouders vast. Zodra ik op de grond sta, duw ik mijn knie ruw in zijn rug en ik haal zijn voeten onder hem vandaan door mijn voeten tegen zijn benen aan te duwen. Hij valt hard achterover en kreunt van de pijn.

Hij krabbelt overeind en ik zet mijn hand tegen zijn nek. Mijn duimmuis drukt tegen zijn keel en ik zet steeds meer kracht. 'Al van mening veranderd? Want ik kan best doorgaan, vind ik niet zo erg.' Ik voel hem moeizaam slikken en ik zet nog meer druk op zijn keel.

'Nooit, Cara, ik zal jou nooit gelijk geven.'

'Dat is dan jammer voor jou. Ik was nog aan het twijfelen over je lot. Dood door wurging of nog even vrolijk verder leven voordat ik je alsnog doodschiet. Maar ja, de keus is nu snel gemaakt.' Hij gorgelt wat en hapt steeds meer naar lucht.

'Heb je familieleden die nog wat laatste woorden verdienen?'

'Nee,' piept hij zonder lucht.

'Zal ik je dan maar meteen van je lijden verlossen?' Tuurlijk ga ik dat niet doen. Dit is veel te leuk. Ik houd ervan om hem te zien lijden. Ik ben een sadist, ik weet het. Maar het maakt me niet uit. Zijn spieren worden al wat slapper en hij hapt wanhopig naar lucht. Hij geeft geen antwoord en ik laat zijn keel iets losser, maar nog steeds vast, zodat ik de controle nog heb. Hij neemt een diepe teug lucht en ik fluister wat laatste woorden in zijn oor. 'Cara McCarter heeft je vermoord. Een puberend meisje. Vaarwel, Marco.' Ik pak hem langzaam weer wat vaster en maak er dan een eind aan.

Zijn ogen rollen weg en alle kracht verdwijnt uit zijn lichaam. Ik laat hem achterover vallen en pak mijn pistool van de grond. Zijn pistool laat ik liggen. Die zullen mensen vanzelf wel vinden. Ik wis alle mogelijke sporen uit en ga terug naar de zaal. Ik trek onderweg mijn rok weer aan en voeg me dan bij Ray.

'Nummer zeven is ook ingevuld.' Hij snapt meteen dat ik het over mijn lijstje heb en dat Marco Zacheri Grant nu ook op mijn slachtofferlijst staat. We blijven nog vijf minuten en gaan dan weg. Zo onopvallend mogelijk.

Deze wurgingstactiek heb ik geleerd bij gym. We deden judo en gingen ineens moordtechnieken doen. Oké... Ik dacht dat judo een zelfverdedigingssport was, maar dat is dus niet altijd zo... Ik was toen wel echt bang tijdens die les.