Spy

Bonus 7. Was het allemaal nep?

Zet dit liedje maar even aan terwijl je leest, want dan krijg je dezelfde stemming als ik toen ik dit aan het schrijven was. De titel van het lied vind ik sowieso best wel bij het hoofdstuk passen, de inhoud is net iets anders, maar nog steeds wel een beetje toepasselijk. Dus luister het maar gewoon.

Zodra de jongens en ik aankomen bij de ruimte waar we afgesproken hebben met Cara, verschijnt ze. Zoals normaal heeft ze weer haar zwarte kleren aan. Zwarte broek, zwart vest met veel te grote capuchon en haar zwarte schoenen. 'Jullie zijn er.' Niemand reageert en ze praat verder. 'Ik wil eerst Logan spreken.' Verdwaasd kijk ik naar de jongens. Waarom wilt ze eerst met mij praten?

Na een paar woorden tegen mijn vrienden, doet ze de deur dicht en wijst ze me te gaan zitten op de stoel. 'Ga zitten.' Een beetje schuchter doe ik wat ze vraagt. Cara gaat tegenover me zitten.

'Waarom wil je mij alleen spreken?' begin ik.

'Dakota is hier.' Dat weet ik ook wel. Waarom zegt ze dat?

'Dat klopt. Maar ze durfde jou niet onder ogen te komen, dus houdt ze alles vanuit een andere kamer in de gaten. Is het erg dat ze mee is?' Ik hoop niet dat ze het erg vindt, want ik weet waar ze toe in staat is als ze boos.

'Dakota is hier.' Waarom herhaalt ze haar woorden?

'Ja, dat heb je net ook al gezegd.'

'Je snapt het niet, hè?'

'Wat snap ik niet?' Ik snap het inderdaad niet. Wat probeert ze duidelijk te maken?

Cara zucht zacht en begint dan weer met praten. 'Ze heeft je verteld dat ze van je houdt, toch? En dat ze je nooit meer kwijt wilt?' Met samengeknepen ogen knik ik. Wat probeert ze te bereiken? En hoe weet Cara dit? Heeft ze ons weer eens af staan luisteren?

'Wat bedoel je daarmee?' Ik snap echt helemaal niets meer van deze situatie. Wat doe ik hier eigenlijk ook al weer in mijn eentje?

'Ze spreekt de waarheid.'

'Dat weet ik. Waarom hebben we het over Dakota?'

'Omdat ik je iets moet vertellen.' Ze zucht weer kort en ik open mijn mond om iets te zeggen, maar sluit hem als er geen geluid uit komt. Mijn hoofd draait overuren om te bedenken wat ze me moet vertellen, maar niets lijkt me logisch genoeg om waar te zijn. 'Ik-.' Ze valt stil. 'Het spijt me, Logan. Ik kan het je niet vertellen.'

'Nee, nu wil ik het weten. Wat moet je me vertellen?' zeg ik als ik doorheb als ze niks gaat zeggen. Het meisje voor mij zucht diep en haalt dan de capuchon van haar hoofd af. Ik begrijp niet helemaal wat ze doet. Ik heb haar zwarte haar al vaker gezien, maar toch knaagt er iets aan me. Ik heb alleen geen idee wat het is. Opnieuw zucht ze. Haar handen rusten op haar masker.

Gaat ze zichzelf onthullen? Iets in mij schreeuwt dat ik haar tegen moet houden. Ze heeft al vaak genoeg duidelijk gemaakt dat een onthulling van haar identiteit leidt tot een moord en ik heb geen zin om de volgende te zijn die onder de grond verdwijnt. Maar een andere stem in mijn hoofd schreeuwt naar me dat ik haar haar gang moeten laten gaan, dat alles goed komt en dat ik al die tijd al nieuwsgierig ben geweest naar haar uiterlijk. Die stem overwint en ik laat Cara doen wat ze wilt doen, zonder haar te onderbreken.