Spy

15. Verwarring

De boksbal die aan mijn plafond hangt, valt bijna van het haakje af, doordat ik zo hard sla. Vandaag was echt heel erg verwarrend. Na een uur stop ik en pak ik mijn mobiel. Een berichtje van een onbekend nummer. Ik lees het terwijl ik naar beneden loop.

Hey Dakota,
Wil je een keer afspreken na school?
Xx Logan

Logan? Wat bedoelt hij? Hij zal het vast bedoelen als afspreken met een vriend. Ik stuur hem een berichtje terug en hij geeft al snel een antwoord. Ik glimlach onbewust naar mijn mobiel.

'Wat ben jij nou aan het glimlachen?' vraagt Ray. Ik kijk om en stuur hem een boze blik.

'Ray, kom niet zomaar binnen! Wil je dood of zo?' snauw ik.

'Nou, jij hebt een leuk humeur. Ik dacht, ik kom even langs, want je nam je telefoon vanmiddag niet op en je was ook niet hier. Waar was je?'

'Bij Logan.'

'Oké. En wat deed je bij hem?'

'Mijn opdracht. En als je het niet erg vindt, ik wil wat drinken.' Ik loop langs hem heen naar de keuken en pak wat water. Ray achtervolgt me. 'Wat moet je van me?'

'Ca, wat is er gebeurd? Je doet ineens zo afstandelijk.' Hij kijkt me hopeloos aan en ik zucht.

'Niets. Ik ben gewoon moe van het sporten.'

'Heb je met hem gezoend?'

'Waar komt deze vraag nou ineens vandaan? Dit gaat jou helemaal niks aan,' snauw ik. Ray is een vriend, niet meer, niet minder. 'Je hoeft je niet te gedragen als een broer als we alleen zijn, want je bent mijn broer niet.'

'Ja, dus.' Hij zucht en haalt zijn hand door zijn haar.

'Nou en? Wat maakt het jou uit?' Hij moet ophouden met dat overbezorgde gedrag. Ik ben zijn zusje niet. Ik ben zíjn vriendin niet. Ik ben alleen een vriendin.

'Dat maakt mij heel veel uit, want ik ben verantwoordelijk voor jou. Ik moet ervoor zorgen dat jij je goed kan verdedigen en geen stomme dingen doet.'

'En ik moet mijn opdracht doen, dus wil je me alsjeblieft gewoon met rust laten?' Hij zucht gefrustreerd.

'Cara, doe nou niet zo koppig. Je weet dat ik het goed bedoel.'

Ik snuif. 'Dat weet ik. Maar af en toe is het gewoon vervelend dat je je bemoeit met mijn opdrachten.'

'Is het weer goed?' Ik knik en drink het laatste beetje water op. Mijn mobiel maakt weer een geluidje. Ik lees snel het berichtje en glimlach klein. 'Hoe gaat je opdracht?'

'Goed. Ik weet zeker dat Logan de zoon is van de drugsbaas. We zijn al vrienden en hij heeft me vandaag uitgenodigd om zijn vrienden te ontmoeten. Ze waren wel oké.'

'En jullie hebben gezoend?' Mijn wangen verkleuren lichtjes en ik kijk naar mijn voeten. 'Cara,' dwingt hij me. Ik zucht en kijk hem twijfelend aan. Ik vind het raar om met hem te praten over dit soort dingen.

'Ja, we hebben gezoend.'

'En hoe voelde het?'

'Gast! Dat is niet jouw zaak.'

'Eigenlijk wel, want ik moet ervoor zorgen dat jij niet valt voor die jongen. Want dat heb je echt een probleem.'

'Dan is de missie mislukt!' Verbaasd sla ik mijn hand voor mijn mond. Dit had ik niet willen zeggen. Ik ren de keuken uit en sluit me op in mijn kamer. Hij blijft verbaasd achter. Ik heb het toegegeven. Ik vind hem leuk. Ik ben voor hem gevallen. Nooit gedacht dat ik een jongen twee weken zou kennen en hem dan al leuk zou vinden.

'Mama, alsjeblieft, waarom ben je er niet? Ik heb je nodig,' fluister ik.

'Ca?' Ray klopt op de deur en ik open hem langzaam. 'Hé, het komt wel goed. Je komt wel over hem heen.'

'Ik weet het niet, Ray. Hij is de eerste jongen die ik echt leuk vind.' Waarom overkomt mij dit nou weer? Zodra mijn opdracht voltooid is, zie ik Logan niet meer. Waarschijnlijk voelt hij niet eens hetzelfde voor mij, dus ik moet hem sowieso vergeten.

'Hé, probeer je gewoon op jongens te richten die wel bereikbaar zijn. Binnen de organisatie zijn genoeg jongens.' Maar er is geen enkele jongen zoals Logan. En de jongens binnen de organisatie weten wie ik echt ben. Ze zijn bang voor me. Logan weet het niet, dus kan hij ook niet bang voor me zijn.

Ik lijk wel een verliefde tiener. Ik ben verdomme achttien, ik moet me niet zo gedragen. Ik ben volwassen en moet me richten op mijn missies. 'Je hebt gelijk.' Maar dat wil niet zeggen dat ik Logan ga vergeten. 'Hebben jongens ook zo'n problemen met gevoelens?' Ik hoop dat dit voor jongens net zo lastig is als voor meisjes.

Ray lacht kort en knikt dan. 'Ja. Maar jij moet je nu gewoon richten op je missie en zorgen dat je geen gevoelens krijgt voor iemand die bij je opdracht hoort. Zodra je genoeg informatie hebt, nemen anderen het van je over en kan jij hier weg.' Ik wil hier helemaal niet weg. Ik heb voor het eerst in mijn leven echte vrienden. Dat kan ik niet zomaar opgeven.

'En Raven dan? Raven is mijn vriendin, ik kan haar niet zomaar achterlaten.'

'Het spijt me, Ca.' Hij staat op en loopt mijn kamer uit.

Fijn. Door deze stomme opdracht begin ik te twijfelen aan alles. Voordat ik deze opdracht had, wilde ik geen normaal meisje zijn. Ik wilde vechten, de wereld verbeteren door mensen die kwaad deden uit de weg te ruimen. Maar nu lijkt alles ineens anders. Een normaal leven is niet zo saai als ik had verwacht. Ik kan eindelijk een keer uitrusten, afspreken met een vriendin, verliefd worden.

Wil ik nog wel een spion zijn? Tuurlijk. Ik wil de wereld nog steeds verbeteren, maar ik wil niet steeds verhuizen. Ik heb eindelijk mijn plek gevonden. Een plek met vrienden.

Ik zucht. Ik weet het allemaal niet meer. Wat moet ik in godsnaam doen? Ik kan niet weg bij de organisatie. Als je er eenmaal bij bent, kun je nooit meer weg. Tenzij je dood wilt.

Ik zal Logan moeten vergeten en Raven achter moeten laten.