Spy

Nieuw boek: sneak peak

Normaal doe ik dit niet, maar ik ga even reclame maken voor mezelf. Ik ben namelijk bezig met een nieuw boek, volgens mij heb ik dat al een keer gezegd. Dit is het eerste hoofdstuk.

Beschrijving:
De negentienjarige Ruby houdt niet zo van haar prinsessenleventje, maar ze heeft het geaccepteerd. Ze is de troonopvolgster van Aqua Aura, een klein eiland ergens tussen Nieuw-Zeeland en Australië. Het is een vredig land. Er zijn geen grote complicaties en iedereen is tevreden met de koninklijke familie. Bijna iedereen dan.

Zuchtend kijk ik naar mijn vader die zijn toespraak houdt voor het nieuwe jaar. We zijn al twee weken in het nieuwe jaar, maar mijn vader wilde nu pas de toespraak houden. Waarom weet ik eigenlijk ook niet. Ik vind het helemaal niet leuk om toespraken te beluisteren, maar omdat ik over een aantal jaar koningin word, moet ik wel luisteren om te kunnen leren.

Iedereen denkt altijd van mij dat ik een verwend nest ben. Ik ben opgegroeid als prinses en kreeg alles wat ik maar wilde. Er is echter niets wat ik liever zou willen worden dan een normaal iemand. Ik geef toe, het is leuk om een paard te krijgen als je ernaar vraagt, maar ik heb nooit echte vrienden gehad. Toen ik klein was, speelde ik altijd met mijn dienstmeisje een mijn moeder nam me wel eens mee naar haar vriendin en haar zoontje, maar op een gegeven moment, stopte dat. Ze waren verhuisd.

Alle mensen die denken dat ik verwend ben, snappen mijn leven niet. Ze snappen het gewoon niet. Ze begrijpen niet dat ik er nooit voor heb gekozen om geboren te worden om koningin te worden. Zij kunnen allemaal kiezen wat ze gaan doen voor beroep, maar ik heb die keuze nooit kunnen maken. En ik weet dat er veel voordelen zijn aan het zijn van een prinses, maar voor mij wegen die niet op tegen de nadelen. Misschien dat iemand die het wel leuk vind om een prinses te zijn, de voordelen zwaarder vindt wegen dan de nadelen.

'Dit jaar willen we dat er meer onderzoek gedaan wordt naar betere medicijnen voor bepaalde ziekten. We hebben het afgelopen jaar gemerkt dat er veel mensen ziek zijn geworden en wij vinden dat dat onbegrijpelijk is.' Mijn vader gaat door met zijn verhaal, maar mijn gedachten dwalen af.

Mijn ogen zoeken de zaal af naar niemand in het bijzonder. Ik zie mannen in nette pakken en verschillende onderscheidingen. Wat voor onderscheidingen het zijn, weet ik niet, maar ze zien er belangrijk uit. Er zitten ook veel vrouwen in mooie galajurken. Nou ja, mooi. Het wordt mooi genoemd, maar eigenlijk zijn het lelijke dingen. Het zijn veel te dure jurken die een keer gedragen worden en daarna verdwijnen in de kledingkast en het daglicht nooit meer zien. Ik heb het nooit begrepen. Waarom zou je zoveel geld uitgeven aan iets wat je één keer draagt?

'Let je op, Ruby?' vraagt mijn moeder. Ze zit naast me en stoot me een keer zacht aan. Ze draagt een mooie jurk en heeft een tiara op met verschillende groene edelstenen. Mijn moeder is een van de weinigen in de zaal met een mooie jurk. De groene jurk laat haar ogen uitspringen en de tiara versterkt dat alleen maar.

'Sorry, moeder.' Ik probeer mijn gedachten er weer bij te houden en kijk weer naar mijn vader. Dit is zo saai.

'Ook wil ik dit jaar een start maken om het onderwijs verbeteren. Ik wil dat de docenten minder tijdsdruk voelen en de leerlingen minder gestrest zijn. Vorig jaar is uit een onderzoek namelijk naar voren gekomen dat achtenzestig procent van de docenten ervaart te veel lesstof te moeten behandelen in te weinig tijd en dat tweeënzeventig procent van de leerlingen erg gestrest is door het vele schoolwerk. We gaan daarom volgende maand starten met een aantal testen om te kijken welke methode het beste werkt. We hopen de beste manier zo snel mogelijk in te kunnen zetten.'

Ik zucht en raak mijn concentratie weer kwijt. Ik pluk wat aan mijn jurk en besluit dan de zaal weer rond te kijken. Naast mijn moeder zit mijn neef. Vroeger speelde ik wel eens met hem, maar dat was meer omdat het verplicht was. Hij is drie jaar ouder dan ik en wilde altijd met zijn auto's spelen. Ik wilde dat niet en wilde met mijn Barbies spelen. Dat liep uit op gigantische ruzies waarin hij aan mijn haar trok en ik over zijn armen krabde. Toen we opgroeiden, hebben we nooit meer echt met elkaar gesproken. Nu we allebei volwassen zijn, communiceren we ook op een volwassen manier. Toch heb ik nog steeds een naar gevoel bij hem, maar dat ligt meer aan mij dan aan hem. Hij is erg vriendelijk en doet geen vlieg kwaad. Tegen iedereen is hij beleefd en hij helpt altijd. Soms vind ik hem net iets té overdreven vriendelijk.

Ik ben precies het tegenovergestelde. Ik ben niet altijd even vriendelijk naar iedereen, ik ben niet altijd beleefd en ik help mensen ook niet graag met hun problemen. Ik ben niet asociaal of zo, ik heb af en toe ook gewoon wat tijd voor mezelf nodig zonder dienaren en ouders die me dwingen om dingen te doen die ik niet wil.

Mijn oog valt op mijn oom. Hij zit naast zijn zoon en kijkt aandachtig naar mijn vader. Hij lijkt veel op zijn zoon, maar hem vindt ik oprecht een vriendelijke man. Hij maakt me altijd aan het lachen met zijn dad-jokes en puns. Ondanks dat mijn vader en mijn oom broers zijn, zie je dat niet aan hen. Ze lijken helemaal niet op elkaar. Mijn vader heeft donkerbruin haar en donkerblauwe ogen en mijn oom heeft blond haar met lichtgrijze ogen. Qua karakter zijn ze ook erg verschillend. Mijn vader is meer gesloten en terughoudend, terwijl mijn oom er altijd vol voor gaat.

'Moeder, mag ik even naar buiten? Ik wil wat frisse lucht.' Ze knikt en ik sta op. Ik ga even de tuin in en loop een rondje. Ik kan even mijn gedachten legen. Even nergens aan denken, behalve de mooie, rustige natuur in de tuin. Aangelegde natuur, maar op dit moment is het genoeg om mij te kalmeren en mijn concentratie te herpakken. Ik adem nog een keer diep in en ga naar binnen. Mijn vader is net klaar met zijn speech en staat iets te bespreken met een van zijn raadsleden. Zodra ik binnenstap, zie ik iets wat ik liever niet had willen zien.

Een man met een mes.

Wat vinden jullie ervan? Wattpadwaardig tot nu toe? Zouden jullie de rest van dit verhaal ook willen lezen.