Spy

4. Op school

Ik ben al de hele week in de spiegel aan het staren naar mijn nieuwe look. Mijn make-up is lichter en ik moet constant een positief gezicht hebben.

'Cara! Schiet op, je hebt nog maar twee minuten en dan breng ik je weg!' Ray bonst op de deur en ik snel ernaartoe om hem binnen te laten.

'Sorry, ik moet nog steeds wennen aan mijn nieuwe look. Hoe zie ik eruit?' Ray's mond valt half open en hij grijnst sullig.

'Wie ben jij en wat heb je met mijn moordmachine gedaan?' Ik geef hem een speelse tik op zijn achterhoofd en snuif.

'Niet grappig.'

'Weet ik. Kom, we gaan.' Ik knik, pak mijn rugzak en loop hem achterna naar de auto. Na tien minuten rijden zijn we voor de school. 'Veel plezier, Dakota.' Ray knipoogt en ik stap uit. Dakota is mijn schuilnaam. Die van hem is Collin.

'Tot straks, Collin.' Ik knipoog terug en loop dan het plein op. Groepjes leerlingen staan al bij elkaar te wachten en te praten. Ik draai me even om en zie dat Ray net wegrijdt. Fijn, ik kan niet meer terug. Ik zucht en stap richting de ingang. Bij de receptie zit een oude vrouw achter de balie. Ze opent het glas en ik meld me. Ze geeft me mijn rooster en mijn kluissleutel. Ik draai me om en besluit om eerst naar mijn kluisje te zoeken. Na veel gangen gehad te hebben, kom ik eindelijk aan bij mijn kluisje.

Ik merk meteen een groepje jongens op. Ze lachen en lijken alle starende blikken van meisjes te negeren. Ik kijk op mijn rooster en leg alle overbodige boeken in mijn kluisje. Vervolgens sluit ik het deurtje en draai ik me om, om zo tegen een borstkas van iemand aan te lopen.

'Geen goed begin, hè, Nieuwe?' Ik kijk twijfelend omhoog. Blijf rustig, doe onzeker. Sla hem vooral niet. Ik kijk weer naar mijn voeten en bijt op mijn lip.

'Eh, s-sorry,' mompel ik.

'Kijk me aan.' Ik weiger en hij grijpt mijn kin ruw beet. 'Ik zei dat je me aan moest kijken,' sist hij. Mag ik hem slaan? Alsjeblieft, ik moet hem slaan. Ik maak me los uit zijn greep en kijk hem lichtelijk geïrriteerd aan. Zijn ogen staren me geërgerd, maar nieuwsgierig, aan.

'Wat is je naam?'

'Dakota,' mompel ik.

Ik denk dat dit de jongen is die ik zoek...

Op dat moment gaat de bel, ik excuseer me en vertrek. Het lokaal is niet makkelijk te vinden en tien minuten te laat kom ik binnen.

'Jij moet vast Dakota zijn?' De docent kijkt naar me en de ogen van mijn klasgenoten ook. Ik knik en de docent wijst naar een plek achterin. Er zit niemand naast me, maar dat maakt me niet echt uit. Ik volg de les aandachtig en schrijf de tekst op het bord over. Nadat de docent klaar is met zijn uitleg, komen een paar jongens van net de klas binnen. Ze gaan zitten en negeren de docent. De jongen waar ik tegenaan ben gelopen, komt naast me zitten.

'Jij ook hier?' Ik voel gewoon dat de jongen grijnst, maar ik negeer hem en richt me op de leraar. We mogen aan het werk en ik open mijn werkboek, om aan de opdrachten te beginnen.

'Dakota, krijg ik nog een antwoord?'

'Nee.' Het is eruit voor ik het doorheb. Ik kijk hem aan en zie dat zijn wenkbrauwen fronsen.

'Ga je nu brutaal tegen mij doen?' sist hij boos. 'Luister even heel goed. Jij kent mij niet, en ik jou niet, maar je moet weten waar je plaats is. En die is ver onder de mijne. Dus durf het niet om nog eens zo brutaal te doen.' Zijn vrienden grijnzen gemeen naar me, maar ik negeer ze.

'Weet je. Ik denk niet dat ik dat ga doen.' Het is dat hij niet weet dat ik al een aantal moorden op mijn naam heb staan, maar anders had hij wel iets anders gezegd. Zijn vrienden joelen om mijn opmerking, maar houden direct op na een kwade blik van de idioot.

Vanuit de andere kant van de klas is een meisje hard aan het schudden met haar hoofd. Ze mimet wat en ik weet precies wat ze zegt. Handig om een spion te zijn. Maar ik luister niet naar haar. Deze jongen moet weten dat ik niet het meisje ben dat over zich heen laat lopen.

Hij grijpt mijn arm vast en knijpt hard. Ik doe alsof ik pijn heb, ook al heb ik dat niet, en trek me los.

'Aanranding is verboden, wist je dat?' sis ik kwaad. De bel gaat en ik wandel snel het lokaal uit. Ik ga snel mijn klasgenoten achterna en ga ergens vooraan zitten. Ik weet zeker dat dat joch niet bij de docent zal gaan zitten. Het meisje dat naar me aan het gebaren was, komt naast me zitten en glimlacht naar me.

'Ik ben Raven. Misschien zit je niet te wachten op mijn advies, maar je kan beter bij Logan uit de buurt blijven. Hij denkt dat hij de baas is van de school en niemand durft tegen hem in te gaan. Hij heeft een keer een jongen in elkaar geslagen omdat hij per ongeluk wat water over hem heen morste. Dus pas op met hem.'

'Dank je.' Ik ga niet zeggen dat ik bijna elke vechtsport die er is onder de knie heb en dat ik iemand neer kan schieten met één kogel.

'Ga je vanavond mee naar een feestje? Het wordt vast gezellig. Dan kan je mijn vrienden ook gelijk ontmoeten.' Ze glimlacht vrolijk en ik kan niet anders dan instemmen. Ik ben nog nooit op een feestje geweest, althans, niet voor leuke doeleinden. Ik ben wel eens op een feestje geweest, omdat mijn slachtoffer daar ook was. Ik kan wel zeggen dat het feestje voor hem niet zo leuk eindigde. Nou ja, zijn leven ook niet.

'Lijkt me leuk. Maar ik weet niet waar ik naartoe moet. Is het goed als we ergens afspreken?' Ze mag absoluut niet bij mij thuis komen, dan weet ze meteen dat er iets niet klopt. Het gebouw lijkt misschien van de buitenkant op een flatgebouw, maar de binnenkant - vooral de trainingszalen van spionnen - is totaal iets anders.

'Ja hoor. Kun je afspreken bij mij thuis? Ik woon in op Bostonstraat drie. Weet je waar dat is?' Ik knik, ook al weet ik niet waar het is. 'Zie ik je om half zeven?' Ik knik.

Hey!

Lees allemaal even mijn Rants-boek, want er staat een belangrijke melding in over dit boek en een toekomstig boek! Reageer ook meteen even, dan weet ik wat jullie het liefste willen.

Liefs Claire