Strijden voor Liefde (VOLTOOID)

Chapter 7

Flashback

Ik ren zo hard ik kan. Als er maar niets gebeurt met de baby. Ik zet mijn handen op mijn buik. Het belangrijkste is dat ik mijn buik veilig houd.
Ik hoor allemaal geschreeuw. Geen kant kan ik meer op. "Amirah, ik hou van je" hoor ik Marouane zeggen. "Vergeet me niet amirah" zegt hij. Dit betekent iets niet goed. Ik kijk achter. Dat had ik niet moeten doen. Ik hoor een oorverdovende schot. En Marouane valt neer op de grond.

"MAROUANE" schreeuw ik de longen uit mijn lijf. De gene die hem heeft neergeschoten kijk ons aan. "We moeten hier weg" zegt de jongen waarvan ik zijn naam nog steeds niet weet. We rennen weg. De gene die Marouane heeft neergeschoten rent weg.

We stappen de auto in. "Blijf hier ik haal marouane" "maar.." voor ik wat kan zeggen is hij al weg en heeft de deur opslot gedaan. De tranen rollen over mijn wangen. Waar blijft hij nou? Ik richt me op de plek waar Marouane is neergeschoten. Het is donker, veel zie ik niet.

Wat doet die jongen nou. Het lijkt of ze tegen hem praat ofzo. Maar hij is toch dood. Ik zie hem terug lopen met Marouane in zijn handen. Hij legt hem neer achter in de auto.

"Is hij.." "Het spijt me" de tranen nemen hun vrije gang. "Marouane" zeg ik. "Nee dit kan niet" zeg ik bang. "Marouane je mag me niet verlaten" ik word gek. De jongen start de auto. En rijd met volle snelheid rijd hij weg.

Dit kan niet. Hij kan niet dood zijn. Ik ben zijn tweeling zus. Ik voel het. Hij is niet dood. Ik voel pijn. Pijn in mijn ribben. Maar geen dood.

Ik begin een paniek aanval te krijgen. Wat moet ik zonder hem? Wat? De jongen probeert me te kalmeren, maar dat gaat moeilijk.

Einde flashback

"Amirah, kan ik je even spreken" onderbreekt Rayan mijn gedachten. Ik knik. "Het gaat over je broer, Marouane" ik kijk hem geschrokken aan. "Wat is er met hem?" "Hoe moet ik dit zeggen" mompelt hij. "Zeg het gewoon" "Hij leeft nog"

Even stopt mijn hart met kloppen. Even vergeet ik alles om me heen.

"Wat? Hij leeft" zeg ik stotterend. Hij knikt. "Ik zag hem dood gaan hoe bedoel je hij leeft" "hij leeft nog en hij wil je zien, hij vraagt elke dag om je alleen het was te gevaarlijk" "hoe? Hij is dood" Er rolt een traan over mijn wang.

"Dat legt hij je wel uit, hij is onderweg" "en jij wist dit? Al die tijd" "het spijt me" "en nourdinne?" "Ik heb het hem gister pas vertelt" ik knik. even voel ik me weer compleet. Het leek altijd alsof er een deel uit me weg was. Maar ik voel die deel terug.

"Waarom komt hij nu pas?" "Hij hield het niet meer vol, hij dreigde iedereen om zich heen. Hij zei dat hij zelfmoord zou plegen als hij je niet deze week zou zien" de tranen nemen hun vrije weg.

Fatiha die de hele tijd er bij zat troost me. "Sst hbiba het is al goed hij is onderweg"

Ik vergeet alles om me heen. Ik wil Marouane naast me en wel nu.

De bel gaat. Mijn hart maakt een grote sprong. Vol adraline loop ik naar de deur. Ik open de deur, en zie een brede jongenman staan, met een cappichon over zijn hoofd. Waardoor zijn gezicht niet zichtbaar is. Hij schuift het een stukje naar achter.

Marouane.

Ik spring op hem en knuffel hem. En huil het uit. Me buik zit een beetje in de weg. Maar ik wil Marouane.

Ik laat hem los en doe snel de deur dicht. Ik kijk hem aan. Ik zet mijn hand op zijn wang. En wrijf er over. "Ben je dat echt marouane?" "Ik ben het Marouane" wat heb ik zijn stem gemist.

Rayan en Fatiha groeten hem. "We laten jullie, we gaan langs bij mijn schoonouders" zegt Rayan. Ik knik. "Als er iets bellen" zegt hij. Ze verlaten de deur met de kinderen.

"Wil je wat drinken?" Vraag ik. "Water" zegt hij. Ik loop naar de keuken en vul een kan met koud water en pak 2 glazen.

Ik ga terug. Ik kijk Marouane aan. En merk nu pas zijn rode ogen op.

"Ik heb je gemist" zeg ik met een traan. Hij kijkt me aan. "Ik jou nog meer" zegt hij schor.

Hij kijkt met grote ogen naar mijn buik. Hij wrijft er over. Een traan rolt over zijn wang.

"Het spijt me dat ik er niet was, terwijl je me het hardst nodig had" "je bent er nu" zeg ik nog steeds ongelofelijk.

"Maar vertel me, hoe je nu voor me zit" "waar moet ik beginnen?" Zegt hij en doet zijn hoodie uit. "Bij het begin" antwoord ik.

"Het begon allemaal toen ik er achter kwam dat Nourdinne met opzet vast zat. Hij is onschuldig zoals je weet denk ik. Dus ik en een paar mannen, en rayan laten dat niet zomaar. Dus we deden onderzoek. We kwamen der achter dat een ene Mounir jouw en mijn leven wil verpesten. Waarom weten we nog steeds niet. Een van zijn mannen zat die avond ook achter me aan. Ik en een paar mannen hebben mijn dood gefaket. Ik had een van de beste kogel werende vest aan. En ik had toen alleen een gekneusde rib opgelopen door die kogel, beter dan dood. Ze hebben toen ook met opzet Nourdinne in de gevangenis gezet. Zodat ze jou kunnen pakken. Ze zijn slim amirah, maar wij zijn slimmer. Ik heb van afstand je in de gaten gehouden en heb je tegen alles beschermd. Als mijn mannen en ik der niet waren, was jij zeker bij mounir beland of was je dood. En dat laat ik niet toe" zegt hij. Met open mond kijk ik hem aan.

Ik vraag me echt af, waarom ik zo veel tegenslagen in mijn leven heb. Mijn hele leven heb ik meer ongeluk dan geluk. Hoe kan dat?

~

Marouane komt bij me intrekken. Rayan en Fatiha kunnen naar huis. Want marouane wilt voor me zorgen. En om eerlijk te zijn, heb ik hem zo erg gemist. En heb ik liever Marouane..