Strijden voor Liefde (VOLTOOID)

Chapter 85

Perspectief Nourdinne;

Ik kan dit niet meer aan..

Amirah is al 2 weken weg. 2 weken!

Nasserdinne is bij mijn schoonmoeder, dus bij de moeder en tante van Amirah.

Ik mis haar zo erg.

Marouane en ik worden gek. Iedereen die om haar geeft maakt zich zorgen.

We hebben al de politie en alles ingelicht.

Zelf zijn we ook op zoek gegaan. Maar niks..

En ik weet dat het Mounir is. Ik weet het zeker. En die flikker gaat spijt krijgen..

Ik mis Amirah zo erg. Ik wil haar hier bij me. Ik trek het niet meer. Ik zal niet stoppen met zoeken voor ik haar heb gevonden.

Ik loop naar beneden. Ik zie der niet uit.

Ik kijk in de keuken en ik zie mijn moeder. Meskiena ze is bij me gebleven om voor me te zorgen.

Ze kijkt me gebroken aan.

Ze legt eten op tafel. Marouane slaapt nog boven. Hij is ook hier met ons gebleven.

Ik eet rustig het eten. Ik mis Amirah..

De afgelopen weken, waren een van de verschrikkelijkste weken van me leven.

Mijn moeder kijkt me bezorgd aan.

"Het komt Inshallah goed lieverd, jullie komen inshallah bij elkaar binnekort" zegt ze.

"Mama ik mis haar, en ons dochtertje. Wat als er wat met haar gebeurt? En met Amirah?" Zeg ik schor.

"Niet zo denken lieverd, Amirah is een sterke meid. Ze houd het wel vol Inshallah" zegt ze. Ze trekt me in een omhelsing.

Ik hou van mijn Moeder.

"Mama ik hou van je" zeg ik. "Ik ook van jou mijn zoon" zegt ze en geeft me een kus.

Perspectief Amirah:

"Alsjeblieft niet weer" zeg ik huilend. Ze kijkt me grijnzend aan.

Ze spuit voor de honderste keer een spul in mijn arm.

Ik voel meteen iets raars door me heen gaan.

Alles draait. Mijn beeld word wazig.

Het laatse wat ik zie dat Amina de deur uit loopt. Maar heel wazig.

Er gaat iets pijnlijks door mijn hoofd heen.

Ik hoor alleen me zelf hijgen.

Het is muisstil.

Het beeld voor me is groen. En wazig. Alles draait.

Ik zie witte en zwarte vlekken.

Mijn baby..

Voordat ik het weet val ik nock out op het bed.

-

"Amirah Amirah" hoor ik.

Ik word rustig wakker. Ik wrijf door mijn ogen.

Als mijn ogen eindelijk open zijn zie ik nog steeds een beetje wazig.

Ik voel beroerd.

Ik zie Mounir voor me.

"Wat is er gebeurd?" Vraagt hij. "Amina" zeg ik zacht.

"Wat heeft ze gedaan?" "Dat zul je vast wel weten" zeg ik geirriteerd.

"Ik weet het niet wollah, wat heeft ze gedaan?" "Ze spuit elke dag iets in me" hij kijkt me met open mond aan.

"Dat hoort toch ook bij jullie 'afspraak' dus kijk niet zo verbaasd.

"Nee wollah ik weet daar niets van"

Ik kijk hem zwijgend aan. Ik ben te moe om te antwoorden.

"Ik moet je wat vertellen" zegt hij. Hij staat op. Loopt naar de deur. Doet hem opslot en loopt weer naar me toe.

Ik kruip een beetje naar achter.

"Het spijt me" begint hij.

"Ik zie nu pas in wat ik eigenlijk aan het doen ben. Ik moet gewoon accepteren dat je niet van me houd. Dat je gelukkig bent met je gezin"

Ik kijk hem aan. Wat probeert hij nu te zeggen?

"Ik heb een meisje ontmoet. Ik besef dat ik smoorverliefd op haar ben. En niet op jou. Ik wist niet wat ik deed. Ik werd mee gesleurd door de shaytan en Amina. Het spijt me echt. Ik wil dat je gelukkig bent met jou gezin. Zodat ik mijn oude leven weer kan herpakken en dat meisje haar hand kan vragen" er rolt een traan over zijn wang.

"Ben je serieus?" Hij knikt. "Wollah op de dood van mijn moeder ik ben serieus. Ik heb spijt wollah" zegt hij met een paar tranen.

Ik moet hem wel geloven. Toch?

"Breng me naar huis aub" hij knikt.

"Ga douchen, ik wacht tot Amina weg is dan breng ik je" zegt hij en kijkt naar de grond.

Nog steeds in shock van wat hij allemaal zei kijk ik hem aan.

Ik hoop voor hem hij serieus is. Anders... Ik weet echt niet wat ik dan zou doen.

Hij loopt de kamer uit.

Na een tijdje komt Amina binnen.

Ze kijkt me vies aan. Aub niet weer die spuit! Denk ik in me zelf.

Ze wilt spuiten maar ik trap der weg. Ze vliegt achter over.

Het spul ligt op de grond. Gebroken.

Ze kijkt me woedend aan.

Ze geeft me een harde klap in me gezicht. En nog een en nog een.

Een harde stoot op mijn neus. En ze trekt aan me haren.

Ik duw der hard weg. En geef der een klap in der gezicht.

Ze wilt me trappen in mijn buik maar ik ga aan de kant.

Niemand zit aan mijn dochter!

Ze kijkt me boos aan. Ze loopt snel weg.

"Denk maar niet dat je van me af bent bitch, want ik ben al weer samen met Nourdinne" zegt ze en spuugt op de grond.

Ze slaat de deur hard dicht en doet hem opslot. Met open mond kijk ik naar de deur.

Als dat zo is.. als dat zo is dan wil ik niet meer leven!

Ik voel in mijn hele lichaam pijn.

Mijn buik doet ook erge pijn.

Ik heb ook al een dag niets gegeten.

Weet je wat, ik ga gewoon doen wat Mounir zei. Als hij de waarheid sprak dan ben ik vanavond inshallah nog thuis.

Ik loop wankelend en kreunend naar de badkamer. Ik heb zo veel pijn! 

Ik neem een douche, met veel moeite.

Ik trek een trainingspak uit de kast aan. En nieuw ondergoed. Ik doe mijn haren in een staart.

Ze zetten hier wel kleding en schoenen en alles maar geen make up. Lekker dan.

Ik was mijn gezicht. Ik heb allemaal schrammetjes en blauwe plekken van de vorige klappen van al die keren. 

Die klappen die ik vandaag heb gekregen die gaan sws deze week dikke blauwe plekken worden.

Ik zucht. Ik heb honger..

Ik voel enorme steken in mijn buik.

Ik word ff duizelig en weet niet waar ik ben maar al snel zie ik me zelf weer goed in de spiegel.

Ik loop met moeite en tranen in mijn ogen naar het bed. 

Ik ga liggen. En denk over alles na.

Ik denk zo veel na dat mijn hersenen zelfs kraken.

Ik val in een diepe slaap, met veeeel pijn..