Strijden voor Liefde (VOLTOOID)

Chapter 4

Herschreven

"Ik heb vandaag een gesprek met de directeur van de gevangenis" zegt Nourdinne door de telefoon. "Hoor je wanneer je vrij komt?" "Ik hoop van wel" "Ik mis je zo erg Nourdinne" snik ik. "Ik jou ook hbiba maar we moeten nog even geduld hebben" zegt hij. Het is even stil.

"Is me broer daar?" vraagt hij om de stilte te verbreken. "Ja hij slaapt nog" "Oh oké, doe de groetjes aan hun" "Zal ik doen" Zeg ik zacht. "Hebben jullie gesproken.. over... over de situatie?" Vraagt hij. "Ja" zeg ik zacht. "Het spijt me zo erg Amirah. Je verdient dit allemaal niet" verontschuldig hij zich voor de honderdste keer. "Je hoeft geen sorry te zeggen. Je bent onschuldig en ik had altijd al in je onschuld gelooft" "Ik hou zo veel van je" zegt hij. "Ik hou ook van jou"

"Me tijd is zo om. Ik bel je morgen of kom je langs?" Vraagt hij. "Ik kom wel langs als dat mag" "Jij altijd" zegt hij. "Ik hou van je vergeet dat niet" zegt hij voor de duizendste keer. Ik hoor weer geschreeuw van een agent en er word afgehaakt. "Ik hou ook van jou" fluister ik, ookal weet ik dat hij me niet kan horen.

~

Ik loop de babykamer binnen. Ik streel met mijn hand over de baby wieg. Ik heb een baby wiegje voor de eerste maanden en een normaal baby bedje voor als hij in zijn eigen kamer kan slapen.

Ik ga zitten in de grote chill stoel. Deze heb ik gehaald als ik bijvoorbeeld borstvoeding moet geven. Kan ik lekker hier zitten, het zit heerlijk.

Ook heb ik een verschoon hoekje met alle benodigdheden. Ik heb nog een kleding kast. En een speelgoedhoekje. Ik heb de kamer blauw versierd. En zijn naam versierd in de kamer. Het eindresultaat is prachtig geworden al zeg ik het zelf, ik ben er zo blij mee.

Rayan en zijn gezin zijn naar ballorig gegaan, ze wouden me graag mee of ze wouden bij mij blijven maar ik wil dat ze genieten van hun dag. Dat ik hoog zwanger ben, betekent niet dat ik hun laatste dagen van de vakantie wil afpakken.

Oh ja, ik moet nog me tas inpakken voor als ik naar het ziekenhuis moet. Ik pak uit de kast een mini trolly. Ik sorteer alles wat ik nodig zou kunnen hebben. Ik loop naar Nasserdine zijn kamer en pak paar rompertjes, kleding alles wat hij nodig heeft. Ik zet alles in de trolly. Als het koffertje uiteindelijk gevuld is zet ik op een zichtbare plek neer.

Ik zucht. Het is zo saai zonder Nourdinne. Zonder mijn ouders in mijn leven. Mijn zus woont in Frankrijk, het word binnenkort tijd om langs der te gaan.

En mijn broer...Marouane. Deze situatie ligt lastig bij mij, een traumatische situatie...
Mijn lieve broer, die er altijd voor me was. Mij steunde in alles. Hij was mijn vader, moeder en broer tegelijk. Voor al in de tijden dat mijn ouders niks meer met mij te maken wouden hebben.

Het verhaal is ingewikkeld. Op een dag werd mijn broer neergeschoten, voor mijn neus. Doodgeschoten om precies te zijn. Mijn lieve broer... Ik stortte in, ik zag het nut van het leven zonder hem niet meer in. Het heeft lang geduurd om er een beetje boven op te komen. Maar er boven op, ben ik nog lang niet. Elk moment van de dag draag ik dit trauma met me mee.

Flashback

"Mama en papa zijn gewoon bezorgd om je Amirah" zegt Marouane. Ik doe deur dicht van het huis. We nemen plaats in de woonkamer. "Waarom doen ze dan zo tegen me" zeg ik huilend. "Ik zal met ze gaan praten" "Heb je hun dan niet gehoord Marouane? Ze willen me nooit meer zien" snik ik. Hij kijkt me medelijdend aan.

"Ze vinden gewoon dat Nourdinne niet goed is voor je" "Hoe kunnen ze dat zeggen? Hij is onschuldig Marouane onschuldig" "Ik weet het amirah ik weet het" zegt hij en probeert me te sussen.

"Je moet weten dat ik er altijd voor je zal zijn. Ik zal tot de dood voor je zorgen. En al helemaal nu Nourdinne er niet is. Ik zal je steunen met je zwangerschap, met alles. En je moet je nooit voor me schamen je kan altijd bij mij terecht" zegt hij en aait over mijn haren. Hij trekt me in een knuffel. Zijn woorden doen me goed, het geeft me de volle vertrouwen.

Even dacht ik dat alles zou goed komen...

Einde flashback

Ik mis hem zo erg. Ik kan het niet laten en wordt weer emotioneel zoals altijd. Mensen zouden schrikken als ze me zien. Ik kijk in de spiegel. Ik zie een uitgeputte jonge vrouw. Mijn grijs groene ogen zijn inmiddels rood. Ik heb verschrikkelijke wallen. Een bolle buik die uitpuilt. De lange blond-bruine golvend/stijle haren hangen over mijn armen. Mijn voeten en handen zijn opgezet. Ik heb gewoon worstenvingers. Ik voel me een aardappel, ik voel me slecht. Ik heb overal pijn.

Zuchtend steek ik mijn haren in een staart en loop naar de kraan om wat water in mijn gezicht te deppen.

~

Ik zie Nourdinne binnen komen tussen de andere gevangen. Hij komt zitten. Zijn glimlach valt er niet af te slaan, het verbaasd me hoe vrolijk hij soms kan zijn. Maar als snel valt het me op hoe hij er ik ziet.

Er vullen tranen in me ogen. Ik kan er niet tegen dat ik zie hoe hij behandeld word. Hij ziet er niet uit. Hij heeft nog ergere wallen dan mij. Zijn haren zijn niet fresh. En zijn baardje moet nodig bij geschoren worden. Hij is heel erg vermagerd, vooral aan zijn gezicht.

"Salam hbiba" zegt hij. Ik glimlach. "Salam" "Hoe gaat het met onze Nasserdine?" "Het gaat zijn gangetje" "En hoe gaat het met mijn mooie prinsesje?" Zegt hij en kijkt me verliefd aan. "Het kan beter" zeg ik. Hij slikt hoorbaar en is even stil.

"Wat zei de directeur?" "Ik mag over 3 weken weg" zegt hij. "Maar?" "Als ik me goed gedraag, als ik niet goed gedraag komen er 3 weken bij" "Nourdinne aub gedraag je, je bent al genoeg weg geweest. Ik smeek het je Nourdinne. Alsjeblieft. Gedraag je zodat je terug naar huis kan komen. Ik smeek het je" zeg ik zielig. "Rustig hbiba, ik doe me best" probeert hij me te kalmeren. "Nee niet je best doen, je moet het doen. Beloof het me" zeg ik nadrukkelijk op moet. Hij knikt en belooft het me.

"Wanneer ben je uitgerekend?" Vervolgt hij. "Over 2 weken" beantwoord ik zijn vraag. Hij vloekte binnensmonds. "Ik wil er bij zijn" zegt hij. "Het spijt me Amirah" zegt hij zielig. Hoe vaak gaat hij dat nog zeggen? Ik schud mijn hoofd.

"Nourdinne" zeg ik streng. "Wees blij en bedank allah dat je binnekort weg mag" "Je hebt helemaal gelijk" "Dus je gaat je goed gedragen" zeg ik streng. Hij knikt braaf.

"Trouwens, ik kan smeken bij de directeur en misschien wat regelen dat ik bij de bevalling kan zijn, maar dan moet er wel een agent bij zijn" zegt hij. Ik kijk hem met grote ogen aan. "Echt?!" "Ik zal het proberen" zegt hij. Ik knik blij, maar ik wil niet t veel verwachtingen krijgen. Het is immers wel de gevangenis...