Strijden voor Liefde (VOLTOOID)

Chapter 3

Herschreven

Gisteren heeft de broer van Nourdinne me gebeld. Rayan heet hij. Hij is 30 en getrouwd met een lieve meid, Fatiha. Ze hebben een dochter die 6 jaar oud is en een zoontje van 4 jaar.

Hij komt vanavond langs, zijn vrouw en kinderen. Hoe meer vreugde hoe beter voor mij. Ik voel me eenzaam. Ik hoop dat ze daar verandering in kunnen brengen.

Ook moet ik nodig met hem een aantal dingen bespreken, zoals wat nou het echte verhaal is achter de aanhouding van Nourdinne. Want nog steeds weet ik niet alles.

Als ik naar boven loop verricht ik het dagelijkse gebed Duhr. "Allah oe Akbar" fluister ik. Ik til mijn handen op en zet ze in de goede houding.

Ik kon het niet laten om een traantje te laten te laten vallen. Maar ik ben Allah dankbaar voor waar ik nu ben, dat ik een zoontje krijg. Dat ik een dak boven mijn hoofd heb, een auto.. En genoeg spulletjes voor mij, nourdinne en nasserdine. Hoe moeilijk het ook is dat Nourdinne vast zit. Ik moet blij zijn met wat ik heb. Sommige hebben geen eens een dak boven hun hoofd.

Ik loop weer naar beneden. Ik ruim het huis een beetje op. Ik verveel een beetje en hang wat in de woonkamer. Als de bel gaat sta ik vrolijk op. Ik open de deur, en ik zie de vrolijke Sara springen. "Tante Amirah" zegt ze vrolijk. "Saraa!" Zeg ik vrolijk en ik geef haar een dikke knuffel.

Ik groet Fatiha met de gebruikelijke kusjes en groet Rayan met een hand. Ik zie dat Mo in slaap is gevallen. "Kan ik Mo in een kamer zetten? Hij is in de auto in slaap gevallen" "Ja tuurlijk je weet waar de logeerkamer is"

"Tante Amirah?" "Ja schat" "Mag ik een ijsje?" "Tuurlijk mag dat kom je mee eentje kiezen" "Jaa" zegt ze vrolijk en begint uit blijheid te springen. Ik vraag eerst haar moeder om toestemming en die geeft ze. Ik loop met haar naar de keuken. En pak uit de vriezer een paar ijsjes. "Welke wil je?" "Deze" zegt ze en wijst naar de roze calipo. Ik geef het aan haar en ik zet de andere ijsjes terug. Ze geeft me een kusje. En we lopen terug naar de woonkamer. Ze gaat zitten tussen haar ouders en zit in volle fantasie om haar heen te kijken en te genieten van haar ijsje.

"Hoe gaat het? En met de baby?" vraagt Rayan. "Het gaat nu nog wel goed alhamdoulilah" "Weet je het geslacht al?" vraagt fatiha. "Ja een jongen" "Mama? Zit daar mijn kleine neefje" zegt Sara en wijst naar me buik. "Ja daar zit je kleine neefje geef maar een kusje" zegt fatiha. Ze loopt naar me toe en geeft heel voorzichtig een kusje. Ik glimach. Ik pak der hand. "Kijk is hij schopt" ik zet der handje op de plek waar hij beweegt. Vol bewondering kijkt ze met grote ogen naar mijn buik. Als ze iets voelt gilt ze lachend uit blijdschap. Zo schattig.

Fatiha komt naast me zitten. "Ik hoop niet dat je het erg vind dat we hier zijn, en dat we hier blijven. We willen niet dat je alleen bent in deze moeilijke tijd. Het zou een ramp zijn als je alleen bent als het moment aanbreekt om te bevallen" zegt Fatima. "Ik vind het helemaal niet erg lieve Fatiha. Ik waardeer het heel erg dat jullie hier zijn. Jullie nemen mijn angst weg en ik vind het gezellig dat jullie er zijn" vertel ik haar. Ze glimlacht lief. "Ik ben blij dat we je kunnen helpen"

"Sara schatje" zegt Rayan. "Ja papa?" "Ga maar even tv kijken" Ze knikt blij. Ik zet de tv voor haar aan. Rayan zet het geluid wat harder zodat ze niet mee kan luisteren naar ons gesprek.

"Laten we meteen tot stand van zaken komen" zegt hij serieus. Ik knik zachtjes, bang voor wat ik te horen krijg. Maar het lijkt me toch wel een soort van rust te geven dat ik eindelijk het hele verhaal te horen krijg.

"Zoals al duidelijk was is Nourdinne aangehouden door de vele drugs die in zijn auto gevonden was. Je moet weten dat die drugs absoluut niet van hem was" zegt Rayan. Ik knik zachtjes. "Hij is in het verleden gelukkig nooit in contact geweest met drugs en hij wou er ook niks mee te maken hebben" vervolgt hij zijn verhaal. "De waarheid is dat hij er in is geluisd Amirah, we weten ook al door wie. Maar weet het was niet van hem" zegt Rayan. Ik laat zijn woorden even tot me doordringen maar knik dan wel zachtjes.

"Wat er met Nourdinne is gebeurd is niet fijn natuurlijk. Maar het is gebeurd en we kunnen er niet veel meer aan doen. Het enige wat we kunnen doen is geduld hebben, en gewoon wachten tot hij vrij komt en weer terug bij je kan zijn" zegt Rayan. Ik knik, dat begrijp ik wel. Maar die geduld valt niet uit de boom, ik vind het lastig om het nog vol te houden.

"Wat nu belangrijk is dat jij veilig bent Amirah" zegt hij. "Veilig? Voor wat?" Zeg ik verbaasd. "Je kent vast Mounir nog wel" zegt hij. Geschrokken knik ik, geschrokken van zijn naam..

"Hij is de gene die dit allemaal heeft veroorzaakt Amirah.. hij wilt nog steeds jou hebben" zegt Rayan. Met grote ogen kijk ik hem aan. Ik dacht dat ik eindelijk van Mounir af was... Ik probeer de informatie wat ik zo juist heb gehoord tot me door te dringen.

"Misschien is dit te veel voor haar op dit moment Rayan, laat haar even op haar gemak dit verwerken en dan kunnen jullie dit gesprek later nog wel afmaken" zegt Fatiha als ze ziet hoe ik langzamerhand in de paniek raak. Ze probeert me te kalmeren.

Maar de naam Mounir laat me alleen maar nog meer in paniek raken...

~

Ik kleed me om. In een zwangerschap spijkerbroek met een simpele T-shirt waar mijn buik mooi goed uit komt. Ik combineer het met een leuk blousje voor er boven op. Maar hij gaat niet dicht door mijn buik dus laat ik het maar open. Ik maak me verder helemaal gereed.

Ik stap de auto in om naar de stad te gaan. Ik kan natuurlijk niet zelf rijden dus Fatiha die gaat met mij mee. Ik haal allemaal kleren voor mij en voor Nasserdine. Ik heb zo veel voor hem gekocht. Ik kan zijn hele kast vullen. Op een of andere manier geeft kleren kopen mij rust. Ik haal nog decoraties voor in zijn baby kamer om de kamer tip en top af te maken.

~

Ik ben inmiddels al thuis en heb alles op kunnen ruimen. Fatiha is aan het koken en Rayan is met zijn kinderen buiten gaan spelen, ze kunnen elk moment thuis komen.

De bel gaat en ik loop naar de deur. Ik zie Rayan en zijn kinderen staan. Ze lopen naar binnen. "Ik haal even onze tassen" zegt hij. Hij loopt naar zijn auto. En laad alles in en ze maken hun klaar in hun kamer.

Als snel is de tafel gedekt en zitten we heerlijk te eten. Al deze vreugde, de gezelligheid. Het voelt raar om weer met meerdere personen aan tafel te zitten. Ik voel me een stuk minder eenzaam.. Ik eet stilletjes mijn eten op en luister naar het verhaal van Sara en Mo over hun avontuur van het buiten spelen.