Strijden voor Liefde (VOLTOOID)

Chapter 57 XXL

"Nourdinne" zeg ik geschrokken. "Wat is er Hayati"

"Rijd naar het ziekenhuis snel" "Wat? Waarom?" "Mijn moeder" zeg ik huilend.

"Wat is er met haar?" "Ze heeft zelfmoord proberen te plegen!" Zeg ik huilend. Ik begin spontaan hard te huilen.

"Rustig Amirah, het is nog vroeg, we zetten Nasserdinne af bij Lamyae. Weet je zeker dat je wil gaan?" "Tuurlijk ga ik Nourdinne! Het is mijn MOEDER, hoeveel ze me ook heeft aan gedaan ze blijft mijn moeder!" Schreeuw ik. Ik heb meteen spijt dat ik schreeuwde tegen hem. Maar ik wil mijn moeder zien.

Hij kijkt me medelijdend aan. En scheurt de straten uit Binnen no time zijn we al bij Lamyae. Ik stap uit en ik pak nasserdinne. En ren naar de voordeur. Nourdinne zit de kinderwagen en alle spullen te pakken.

Ik bel aan. Lamyae doet open in der pyjama. Haar ogen worden groot. "Amirah! Wat er is gebeurd! Kom binnen" ik loop naar binnen. Ik zie haar man ook op de gang staan ze kijken me beiden vragend aan.

"Het spijt me dat ik jullie avond verstoor. Maar aub aub kan ik Nasserdinne bij jullie laten. Mijn moeder ligt in het ziekenhuis! Ze heeft zelfmoord proberen te plegen!" Zeg ik in paniek. Ik zie tranen in Lamyae der ogen.

"Omg schat! Tuurlijk! Hij blijft vandaag hier slapen! Ga snel naar je moeder toe" zegt Lamyae met tranen in der ogen. "Shokran wollah je bent me reddende engel. Ik geef der een snelle kus. "Sterkte" hoor ik haar man zeggen.

Nourdinne komt binnen lopen. En laat alle spullen van Nourdinne hier.

"Dankjewel zusje, ik ga met haar mee ja?" "Ja tuurlijk! Ga snel! En no worry hij blijft hier slapen" "zeker?" "Jaa hij mag zelfs langer blijven gaan jullie maar" is het enige wat ik hoor voor dat ik snel de auto in stap. Ik kijk op mijn horloge.

22:21 uur.

Zuchtend leun ik achter over. Nourdinne stapt de auto in. Maar ik blijf maar denken aan haar..

Mijn moeder, Riham.

Ze is werkelijk waar een prachtige vrouw. Zo jong, en als je der zo zou zien zou je denken dat ze een perfect leventje lijd met haar uitstraling en knapheid.

Maar nee, dan heb je het goed mis. Want zij, Riham (..) heeft heel veel maar ook echt heel veel meegemaakt in haar leven.

Ik ben haar eeuwig dankbaar voor dat ze me heeft opgevoed tot de vrouw die ik nu ben. Ookal heb ik een verschrikkelijke jeugd achter mijn rug door mijn vader. Ik wil hem niet eens vader noemen. Zijn naam is Ali.

Me moeder was bang voor mijn vader Ali. Daarom deed ze zo. Ze deed alles wat hij vroeg. Zelfs tenkoste haar kinderen.

Ik weet niet of ik het haar kan vergeven. Maar nu ik hoor dat ze in het ziekenhuis ligt. Doet het me wat. Het doet me heel veel.

Maar mijn vader, ik weet het zeker. En hem zal ik nooit maar dan ook nooit vergeven en geen tikkeltje medelijden mee krijgen.

Hij heeft mij, marouane en mijn moeder veel aangericht. Hij heeft mijn moeder verkacht op der 15e en ze kreeg marouan 2 dagen na haar verjaardag toen ze 16 werd.

Mijn vader en moeder werden verplicht om met elkaar te trouwen.

Maar mijn vader heeft tientallen vrouwen verkracht, misbruikt. Wat dan ook. Ik walg er van. Hoe kan zo een man mijn vader zijn? Hoe?