Strijden voor Liefde (VOLTOOID)

Chapter 10

PERSPECTIEF NOURDINNE:

Ik sla hard tegen de muur. Mijn knokkels gaan open en zie het bloed al.

Ik moest erbij zijn. Ik moest Amirah steunen. Mijn zoon zien. Zeggen dat  alles goedkomt.

Maar alles is verkloot. Ik moet zo snel mogelijk hier weg. Boos roep ik een agent.

"Ik wil nu de directeur spreken" zeg ik boos. Hij verbind door met een agent en ik gelukkig mag ik.

Als ik in zijn kamer ben, ga ik zitten. "Ik mocht er toch bij zijn!" Schreeuw ik. "rustig meneertje, het spijt me maar je kon op dat moment niet weg" "hoe bedoel je niet weg! Je beloftes slaan nergens op!" "Zoals je weet..." "die flikkers die probeerden te ontsnappen kan me geen ene moer schelen! Ik wou bij mijn vrouw zijn en jij had het beloofd" zeg ik boos. "Sorry maar als je je nu niet gedraagt mag jeniet over 2 dagen vrij komen"

"2 dagen?" "Je vader heeft het geregeld, ik zou hem dankbaar zijn als ik jou was" ik kalmeer een beetje. "Ga nu naar de dokter, je hand moet verzorgt worden" ik loop weg en agent loopt met me mee naar de dokter in het gevangenis.

-

2 dagen! Ik kan het niet geloven. Ik moet het haar vertellen. Dat ik over 2 dagen al bij der ben.

Ik stap mijn bed op. Nou bed kan je het niet noemen.

Ik denk aan Amirah. Ik wil haar bellen maar ik mag pas morgen bellen.

Nee ik weet al wat ik ga doen. Ik ga haar verrassen. Ik ga Marouane vragen of hij me kan ophalen en ga der dan verrassen. Ja dat ga ik doen. Vol adraline denk ik over hoe het zou zijn als ik weer terug bij der ben.

De volgende dag:

Ik heb bezoek. Ik hoop dat het Amirah is.

Ik volg de weg met de andere gevangenen richting de bezoekzaal. Ik zie Marouane. Komt goed uit. Dan hoef ik hem niet meer te bellen.

Ik ga zitten. Hij kijkt me aan. "Fakka broer" zegt hij. "Ewa" we praten een beetje bij.

"Maar de directeur zei dat ik morgen weg mag" "morgen al?!" Ik knik. "Als amirah dit hoort he" "dat wou ik dus vragen, wil je aub niks tegen der zeggen ik wil der verrassen" "ja isgoed moet ik je ophalen?" "Als je wil graag" "isgoed" "shokran" "geen probleem broer" "hoe gaat het met Nasserdinne" "goed hamdoulilah knappe jongen" ik glimlach.

"Maar zeg aub tegen Amirah dat het me spijt dat deze klote gevangenis me niet liet gaan" "ik zal het zeggen" ik knik. "Hoe laat kom je vrij" "ik weet niet man, ik zal de directeur vragen of hij jou gaat bellen enz" de agent schreeuwt dat de tijd voor bij is. "isgoed tot morgen" "zeg tegen Amirah en Nasserdinne dat ik van hun hou en geef ze allebei een kus" hij knikt. En ik moet weer terug naar me cel.

PERSPECTIEF AMIRAH:

Ik loop met Nasserdinne in mijn handen naar beneden. Marouane komt net binnen.

Hij geeft ons allebei een kus. "Die moest ik geven van Nourdinne" "ben je naar hem gegaan" hij knikt. "Hoe gaat hem met hem?" "Goed, nu al helemaal toen hij hoorde dat Nasserdinne der is. Maar hij zit er echt mee dat hij der niet bij kon zijn" "het is zijn schuld niet" zeg ik. "Ja dat is waar, en hij houd echt van je" ik glimlach.

Ik kijk naar Nasserdinne, die verdomd veel op Nourdinne lijkt. Hij is in slaap gevallen. "Ik ga hem in bed stoppen, wil je wat eten?" "Nee hoeft niet, ik moet ff wat regelen met dat huis. Vind je het erg dat ik ff ga" "nee tuurlijk niet ga maar" "isgoed sis tot straks" tot straks. Hij geeft mij en Nasserdinne een kus en loopt de deur uit. Ik zet de deur op slot en loop naar boven.

"Binnekort is Papa der en dan zijn we weer compleet" zeg ik tegen Nasserdinne. Ookal weet ik dat hij het niet verstaat. Ik heb bijna niemand anders om tegen te praten. En ik voel me zo goed als ik tegen hem praat.

Ik leg hem in zijn wiegje. Hij ruikt zo lekker naar Zwitsal.

Hij heeft het toch niet te koud? Of te warm. Ik word gek van me zelf. Ik leg een warm dekentje over hem heen. Nee dit is echt te warm. Ik pak een dunner dekentje en leg het over hem heen. Ik aai over zijn handje.

"Slaaplekker lieverd ik hou van je"

Ik doe de babyphone aan en loop naar beneden. Ik plof neer op de bank. Het is echt saai. Ik kijk naar mijn buik en voel der aan. Die zwangerschap heeft vet achtergelaten. Ik moet echt gaan sporten op de laatste restjes weg te halen.

Ik pak mijn telefoon en kijk wat rond. Ik gaap. Ik loop met moeite naar boven. En ga liggen in me bed. Mijn oogleden worden zwaar en ik val in slaap.

-

Ik hoor Nasserdinne huilen dus ik sta op. Ik kijk hoe laat het is. Het is half 6 in de avond. Hij heeft zeker honger meskien.

Ik pak hem op. "rustig maar schatje mama is er" zeg ik. En ik ga zitten op de zitzak en geef hem borstvoeding.

Ik kijk wat rond op mijn telefoon. Kraamzorg heb ik afgewezen. Ik had daar geen zin in. Ik wil het liever zelf doen allemaal. Ze zijn wel vandaag geweest om te testen enzo. Maar voor de rest hoef ik het niet hoor.

Als hij in slaap is gevallen veeg ik zijn mondje af. En leg hem weer terug in bed. Hij word zeker straks wakker dan verschoon ik hem wel.

Ik loop naar beneden. En begin met koken voor marouane. Mijn eetlust is echt weg. Terwijl mijn buik heel erg leeg aanvoelt. Ik maak toch een salade en eet het op.

Marouane komt wat later binnen komen. Hij groet me en gaat meteen aan tafel. Ik geef hem zijn eten en klets wat met hem.

Ik ruim het huis nog een beetje op en ga weer slapen. Want ben echt zo moe.