Strijden voor Liefde (VOLTOOID)

Chapter 58

Samen ruimen we alles op wat we hebben gegeten. Ik pak een paar bakjes. En vul ze allemaal met eten voor mijn moeder.

Ik leg het klaar. Nourdinne is zich al gaan klaarmaken. Ik loop naar boven. Ik heb vannacht goed uitgerust, zonder wakker te worden door Nasserdinne. Ik had het echt ff nodig. Ik heb ook heerlijk uitgeslapen. Alhamdoulilah.

Ik trek een simpele skinny jeans aan. Met een simpel shirt met korte mouwen met legerprint. Ik doe mijn haren in een hoge strakke staart. Ik doe wat mascara, dipbrow en blush op. Ik doe nog wat lipgloss op. Ik pak een paar bijpassende schoenen en een licht jasje voor de zeker heid. Ik doe mijn horloge en oorbellen aan. Ik pak een zonnebril. En een tasje met mijn spullen.

Ik spuit nog wat parfum. Nourdinne komt achter me staan. En wrijft met zijn handen over mijn buik en middel.

"Ik hou van je he hbiba" fluistert hij in mijn oor. Waardoor ik rillingen krijg.

"Als je wil, laat ik Nasserdinne nog een nachtje bij Lamyae. Dan kunnen wij ff uitrusten en genieten van elkaar" zegt hij zacht.

"Word het niet te veel voor Lamyae?" "Nee joh ze doet het graag" "Oke maar ik ga der wel zo ff bellen om te bedanken" "isgoed zullen we gaan?" Ik knik. Hij drukt een kus in me nek en loopt dan naar beneden.

Ik loop ook naar beneden en pak de tas met eten voor mijn moeder. Ik pak mijn telefoon. En ik zie dat ik een keer gebeld ben door Marouane. Mhm.

Ik zit in de auto en in de tussen tijd dat Nourdinne weg rijd bel ik Marouane op.

Marouane: Hey

Ik: hey, waar ben je?

Marouane: ik rijd net belgie in

Ik: oh zo snel al

Marouane: jaa waar ben jij?

Ik: onderweg naar het ziekenhuis

Marouane: naar mama?

Ik: ja

In de tussen tijd leg ik hem alles uit, over wat mijn moeder allemaal zei. Zodat hij het een beetje gaat begrijpen en niet afstandelijk gaat doen tegen onze moeder zoals eerst.

Marouane: oke ik snap het, ik kom zodra ik er ben meteen naar daar ja?

Ik: ja isgoed tot straks

Marouane: tot straks

Ik hang op.

"Marouane zeker?" Vraagt Nourdinne. Ik knik. Hij pakt mijn hand vast. En drukt er en kusje op.

Aangekomen bij het ziekenhuis. Parkeert hij de auto en lopen we arm in arm naar binnen.

We gaan naar de juiste afdeling. En mijn hart doet pijn om mijn moeder zo te zien. Ik zie haar staren naar buiten.

"Salam yemma" zeg ik. Ze kijkt op. Een brede glimlach vormt er op haar gezicht. "Salam benti! Salam Nourdinne!" "Salamgelti" zegt Nourdinne. Ik geef der een knuffel en een kus op der voorhoofd. Nourdinne geeft haar ook een kus op haar voorhoofd.

"Hoe gaat het met jullie?" "Hamdoulilah, gaat het al wat beter met je?" "Ja alhamdoulilah, ik mag vandaag uit het ziekenhuis" "Waar ga je dan naar toe?" "Uhm" "Mama wat is er gebeurt met je huis?" "Die heeft je vader afgepakt" zegt ze en kijkt naar de grond.

"Wat! Is hij gek geworden ofzo!" Zeg ik boos. Nourdinne plaats zijn hand op mijn boven been. Wat me een beetje kalmeert.

"Je gaat bij mij slapen" zeg ik. "Nee hoeft niet benti, ik vind wel wat" "Mama, geen discussie je slaapt bij mij" "Maar ik wil jullie niet storen" "Met wat storen a yemma? Je bent altijd welkom bij ons" ze glimlacht zwakjes.