Strijden voor Liefde (VOLTOOID)

Chapter 18

Vandaag heeft Nourdinne zich ziekgemeld. Na wat ik tegen hem heb gezegt om 5 uur in de ochtend, is hij wat liever.

Zie je, het is altijd goed om de waarheid te spreken en niet te eigenwijs te doen. Ik was vroeger zo eigenwijs. En kreeg er veel problemen door. Door de waarheid te spreken en eerlijk te zijn komt alles goed. Hoop ik.

"Waar denk je aan schat" verbreekt Nourdinne me. "Gewoon aan ons" hij glimlacht. "Zullen we gaan lunchen met z'n drieeen" ik knik. "Ga je maar aankleden" ik loop naar boven. En trek een zwarte spijkerbroek met kleine scheurtjes hier en daar en een wit truitje met pareltjes. Ik trek zwarte jimmy schoes aan. En ik pak mijn cg winterjas. Ik pak me tasje. En ik maak me heel lichtjes op. Ik laat mijn haren los. Ik doe nog wat parfum op, en een horloge. Mijn trouwring en ketting die ik van Nourdinne heb gekregen had ik al aan.

Ik loop naar Nasserdinne, en kleed hem om. Ik praat wat met hem terwijl ik hem klaar maak. Ik zet hem beneden in de kinderwagen.

Nourdinne is ook al omgekleed en geeft me een kus. Hij duwt de kinderwagen voor uit en we stappen zijn auto in. Ik ga rustig zitten. "Waarom zo stil?" Zegt hij. "Ik ben moe" hij wrijft over mijn hand. En rijd de straat uit.

Hij parkeert al snel de auto en we stappen een lunchroom in. We nemen plaats. Ik ontvang wat jaloerse blikken. Maar ik concentreer me op mijn gezin.

We bestellen ons eten. Hij kijkt me verliefd aan. "Wanneer ga je weer beginnen met werken" "over een paar maandjes" hij knikt. "Vind je het werk nog wel leuk?" "Ja soms maar is erg saai" hij knikt.

Ons eten word neer gelegd. Ik maak natuurlijk een snap.

We eten gezellig samen en hebben het over van alles en nog wat. Ons gesprek leek eindeloos. Hij was zo een ander persoon dan dat hij de afgelopen dagen was. Ik denk dat het gewoon door de stress en vermoeidheid van werk komt.

-

We rijden terug naar huis, maar hij word gebeld. "Schat ik moet gaan, die klunsen doen ook alles fout" ik grinnik om hoe hij doet. "Ga maar schat, kan je me wel afzetten bij Wissal" "tuurlijk" ik bel aan. Nourdinne is al weggereden. Als ik hem bel komt ie me ophalen zei hij.

Ze doet vrolijk open. Ik laat nasserdinne in de kinderwagen slapen. Ik help der met thee maken, en gezellig gaan we samen thee drinken en hebben het gezellig.

Ik heb der nog niks verteld over de afgelopen week. Ik hoop dat ik het gewoon kan vergeten en hij zich gewoon kan gedragen als hoe hij vandaag deed.

-

Na een gezellige dag bel ik Nourdinne om te vragen of hij me kan ophalen. Na 6x bellen geef ik het op. Ik ben teleurgesteld. Hij had me dag goedgemaakt. Maar dit verpest het wel. Hij had me beloofd op te halen. Het is al laat.

Ik overdrijf ik ga gewoon alleen lopen. Is maar een half uurtje lopen.

Ik loop rustig door en geniet van de frisse lucht. Het is pikdonker buiten. Ik voel me vreemd. Ik weet niet wat het is maar ik voel me niet goed.

Ik loop door. Nog 25 minuten kom op Amirah niet zo overdrijven. Ik pak mijn telefoon en ik bel Nourdinne nog 5x maar helaas.

Ik zucht. Een traan rolt naar beneden. "Waarom huilt deze prachtige dame" hoor ik iemand naast me zeggen. Ik kijk geschrokken naar hem. Het is een enge creep. En sowieso dronken. Ik denk dat hij spaans of zo iets is.

Ik bel Nourdinne nog 12x maar hij neemt niet op. Die enge creep blijft me volgen.

Ik loop door en negeer hem. Hij houd me vast. "Zo een mooie dame kan ik toch niet laten zitten" hij houd me stevig vast. Ik sla hem. En hij geeft me een harde stoot in me gezicht. Ik val achterover. Ik sta snel op en hou de kinderwagen vast. "Laat me met rust" huil ik. Hij doet mijn jas uit en ik stribbel tegen maar helaas. "Is dat je zoontje?" zegt hij en kijkt naar Nasserdinne. Ik pak snel mijn telefoon en bel Nourdinne maar hij neemt niet op. Ik bel Marouane. Hij neemt meteen op.

"Marouane help me" fluister ik. "Help" "waar ben je!" zegt hij geschrokken. "Doe je locatie aan" zegt hij en hangt op. Ik doe snel me locatie aan.ik doe mijn telefoon weg als die man weer op mij concentreerd.

"Laat me met rust" zeg ik. Ik wil door lopen. Hij grijpt me van achter en zit aan mijn borsten. "Laat me met rust!" Schreeuw ik. Ik sla en trap zo hard ik kan. Hij geeft me nog 2 vuisten in mijn gezicht. En een harde stomp in mijn buik. Ik gil het uit. En zak in elkaar.

"Laat mijn zoon met rust!" Schreeuw ik. Hij pakt me bij mijn keel en kilt me. "Niet schreeuwen slet!" Ik probeer tegen te stribbelen maar ik voel me zwakker worden. Ik doe mijn ogen dicht. Maar dan word ik losgelaten. Ik val op de grond. Ik grijp meteen pijnlijk naar mijn keel en hap naar adem.

Ik zie dat Marouane die man klappen geeft. "Mar, genoeg! Anders gaat hij dood" hij geeft hem nog een trap en hij duwt de kinderwagen en trekt me mee. Bij de auto kijk ik naar Nasserdinne. Hij slaapt nog gelukkig. Ik aai over zijn gezichtje.

"Stap in" zegt Marouane. Hij haalt de kinderwagen uit elkaar en legt de maxi cosi op de achterbank.

Ik ga zitten. En voel aan mijn nek. Dat nog steeds pijn doet. En mijn buik. Mijn lip en mondhoek en mijn oog doen pijn. Het bonkt gewoon, het doet echt pijn! Een traan rolt over mijn wang. "We gaan naar het ziekenhuis" zegt hij als hij de auto instapt. "Nee nee hoeft niet" "jawel" "nee marouane het gaat wel" hij doet het licht aan en kijkt me aan. Hij aait over me wang.

"Wat s er precies gebeurd?" Ik leg hem alles uit. "En Nourdinne, waar is hij?" Ik haal mijn schouders op. "Hij zou me ophalen maar heeft niks meer van zich laten horen en hij neemt niet op" hij mompelt en vloekt wat en hij start de auto.

"Vandaag slaap je niet bij hem" zegt hij boos. "Waar dan?" "Bij mij, jij wacht in de auto ik pak snel pyjama en zo voor jou en Nasserdinne en dan gaan we naar mijn huis" "pak ook luiers en nutrilon in de keuken en mijn gebedskleding" hij knikt. Hij zet de auto op de oprit. Ik geef hem mijn sleutels en hij loopt naar binnen.

Ik kijk voor me uit. Waarom is alles zo gegaan? Waar is Nourdinne. Hij heeft me echt in de steek gelaten. Ik heb hem zo vaak gebeld maar hij hangt op. De tranen stromen meer over mijn wangen. Ik doe het licht aan en kijk in de spiegel boven mijn hoofd die ik moet uitklappen.

Ik schrik van me zelf. Een blauw oog, een open bebloede lip. En een krasje op mijn wang. Mijn buik doet ook pijn. Daar heb ik zeker een blauwe plek. En mijn hals is helemaal paars en je ziet hand afdrukken van die man.

Ik zucht. Ik probeer te stoppen met huilen maar het lukt me niet. Ik doe het spiegeltje dicht en het licht uit. Ik pak mijn telefoon. Met de hoop dat Nourdinne terug heeft geappt of me heeft gebeld. Maar niks. Helemaal geen een bericht of belletje van hem.

Ik veeg mijn tranen weg. Wat zou hij nu aan het doen zijn? Hij is toch niet bezig met andere vrouwen? Of is hij in de club ofzo? Of chilt hij gewoon met zijn vrienden? Er is toch niks met hem gebeurd? Ik word gek. Dat overbezorgde gevoel is echt niet leuk geloof me.

Marouane die instapt verbreekt mijn gedachtes. Hij legt de tas die hij heeft gepakt achter.

"Is hij thuis?" Vraag ik. Hij schud zijn hoofd. Hij geeft de sleutels terug. En hij rijd stil naar zijn huis.

*********

Bij de 66 likes ga k door ❤️