Strijden voor Liefde (VOLTOOID)

Chapter 93

Samen met Nourdinne stap ik de lift van het welbekende ziekenhuis in. Een diepe zucht verlaat mijn lippen. We krijgen eindelijk de uitslag, eindelijk de uitslag wat nou de reden is dat ik nog zo veel pijn lijd.

Ik heb een heel naar voor gevoel. Ik hoop dat het niet iets ergs is. Ik had me erg op deze dag verhoopt, zodat ik het makkelijk achter me zou kunnen laten. Maar mijn nare voor gevoel is zo sterk, dat ik bang ben. Dat ik hier zo snel mogelijk weg wil.

"Lieverd? Kom je?" Verbreekt de stem van Nourdinne mijn gedachtes. "Uhm ja" "Waar dacht je aan?" Vraagt hij bezorgd. "Oh niks" zeg ik en stap de lift uit.

Hij houd mijn hand nog steeds vast. Hij kijkt me nog steeds bezorgd aan. Ik geef hem een geruststellende glimlach. We gaan in de wachtkamer zitten. Zenuwachtig kijk ik om me heen. "Wil je wat drinken schat?" Ik schud mijn hoofd.

Nasserdinne en Sabrine zijn bij mijn moeder en tante.

"Mevrouw (...)" hoor ik een dokter zeggen. Ik sta op. "Goedemiddag mevrouw" zegt ze vriendelijk en schud mijn hand en ook die van Nourdinne. "Kom maar verder" we lopen met haar het kamertje binnen.

Ze stelt eerst normale vragen zoals hoe het gaat enzo. En dan begint ze met de uitslag.
"We hebben allerlei testjes gedaan en we hebben er lang over gedaan om alles te achterhalen" zegt ze. Zeg het verdomme nou denk ik bij me zelf.

"Door de bevalling, en alle klappen die je buik heeft ontvangen. En ook nog de drugs dat er was is er veel schade opgelopen aan je baarmoeder" zegt ze. "Schade? Wat voor schade?" Vraag ik als de woorden tot me doordringen.

"Veel schade, je kan nooit meer kinderen krijgen. En je word ook nooit meer ongesteld" "Nooit meer?!" Roep ik uit. "Nou nooit meer is misschien een beetje te, maar voor een lange tijd. Je baarmoeder kan wel nog genezen maar dat gaat erg lang duren en je hebt ook ondersteuning nodig zoals medicijnen en gezond eten" zegt ze.

Ik laat al haar woorden tot me doordringen. Ik heb Nourdinne zijn hand al helemaal dicht geknepen. "Maar.. maar.." wat ik wil zeggen komt niet uit mijn mond. Een traan rolt over mijn wang.

Nooit meer kinderen krijgen? Ik wil nog zeker 3 kinderen! Zeg me aub dat dit geen werkelijkheid is.

"Het spijt me mevrouw, maar we kunnen er niks aan doen. Je hebt te veel klappen opgelopen. We hebben geluk gehad dat u en uw dochter het hebben overleeft. Want er was veel kans dat een van jullie of beiden zouden overlijden" nog steeds in shock luister ik naar haar.

Ze legt ons nog allemaal alles uit. En schrijft het voor me uit. Na een lang gesprek met haar en een lange uitleg lopen we weg richting de apotheek beneden om mijn pilletjes te halen.

"Schat.." hoor ik Nourdinne zeggen. Ik kijk hem aan. Hij kijkt me medelijdend aan. "Ik hou van je" zegt hij. Ik glimlach kort. Maar ik wend dan mijn gezicht af en kijk voor me uit. Wachtend tot ons nummertje word genoemd.

Als we weer in de auto zitten is het stil. Alleen de radio op de achtergrond. Ya Allah wat is dit. Alweer een tegenslag. Nooit meer kinderen krijgen, ik weet niet of ik dat wel aan kan.

Ik ben Alhamdoulillah super blij met mijn prachtkinderen. Maar ik zou der nog dolgraag 2 of 3 bij hebben. Maar het is elmektab.

-

Ik trek mijn kleren uit en trek een warme pyjama aan. Ik reinig mijn gezicht en ik voel alweer een traan over mijn wang.

Dit gevoel kan ik niet beschrijven. Ik vind het best erg. Want iets wat je een vrouw maakt, is gewoon kapot bij mij. Het is beschadigt. Ik word niet meer ongesteld, ik kan geen kinderen krijgen. Nooit meer. Of tenminste voor een hele lange tijd niet.

En dit heb ik allemaal te danken aan Amina. Als zij me nooit zo behandeld had. Dan zou ik een normale bevalling krijgen en dan zou ik over een jaartje weer zwanger zijn. Maar ja, alles met een reden.

Ik moet het accepteren, het zal ff wennen zijn. En moeilijk. Eigenlijk besef ik het niet echt. Behalve de pijn die ik voel, en niet alleen in me hart. Ook erg aan me baarmoeder.

Ik loop naar het bed. En plof er op neer. Ik veeg mijn tranen weg. Waarom zou ik moeten huilen? Ik kan dit wel aan. Ik heb zo veel meegemaakt dus dit kan ik ook. Het zijn allemaal testen van Allah s.w.t.

Dus ik zal het moeten accepteren, en Nourdinne ook.

Ohja! Nourdinne, ik weet dat hij nog super graag kinderen wil los van onze schatjes. Wat als hij me niet meer wilt omdat ik onze droom niet verder kan waar maken? En ik heb al een tijdje geen geslachtsgemeenschap met hem gehad, wat als hij ongeduldig word?

Met honderden vragen woel ik rond in bed.

Nourdinne komt de kamer binnen, en gaat naast me zitten. Ik kijk een beetje op. Omdat ik lig en hij zit.

"De kids willen bij je moeder blijven" "Slapen?" Hij knikt. "Is dat niet te veel voor yemma?" "Dat vroeg ik ook al, maar ze zei van niet. Je tante en marouane zij der ook" "Als ze dat willen.." zucht ik. Ik draai me hoofd om naar de andere richting zodat ik niet naar Nourdinne kijk.

We hebben het er nog niet over gehad, we zijn pas een uurtje terug van het ziekenhuis. Ik ben best bang voor zijn reactie.

Ik voel zijn hand met mijn haren spelen. Oh wat voelt dat heerlijk. We zeggen allebei niks, het is stil. En het voelt goed.

Hij staat na een tijdje op. Na een klein minuutje zie ik dat hij de gordijnen dicht doet en het bed zakt in. Al snel voel ik zijn armen om me heen. Hij trekt me tegen zich aan. Ik lig nu met mijn hoofd op zijn borstkas.

"Schatje" zegt hij. "Hoe voel je je?" "Ik weet het niet" zucht ik. "Kan ik wat voor je doen?" Ik schud mijn hoofd.

Een traan rolt over mijn wang. Die hij al snel weg veegt. "Niet huilen hbiba" zegt hij en drukt een kus op mijn voorhoofd.

"Nour, wat vind je er eigenlijk van?" Vraag ik zacht. "Wat moet ik er van vinden schat. Ik vind het jammer net als jou. Maar het is elmektab. We kunnen er niks aan doen. Ik moet het maar accepteren. Je bent mijn vrouw en ik hou van je, we hebben 2 pracht kinderen. En dat is genoeg voor mij. Jullie zijn het belangrijkste" zegt hij.

Zijn woorden maken me emotioneel. "Je hoeft nooit te denken dat ik je niet wil door dit ofzo, ik weet dat je dat gaat denken. Maar dat is nergens voor nodig. We hebben Nasserdinne en Sabrine. Dat is meer dan genoeg Alhamdoulilah. En tenslotte we hebben elkaar" zegt hij en drukt allemaal kusjes in mijn gezicht.

Het is een tijdje stil. "Ik hou van je Nourdinne" zeg ik zacht. "Ik nog veel maar van jou"

"En trouwens, nu hoeven we geen geld meer te verspillen aan condooms en maand verband. En onbeperkt seks" grinnikt hij. Een lach ontsnapt mijn mond.

Alleen hij denkt weer daar aan..