Strijden voor Liefde (VOLTOOID)

Chapter 84

Ik kijk zuchtend om me heen.

Had ik maar mijn telefoon mee genomen naar het trainen..

Ik doe een paar dua's. Ik smeek Allah om me hier uit te halen.

Het is zo saai..

Er rolt wel de duizende traan van mijn wang.

Ik mis Nourdinne.. Ik mis Nasserdinne, Marouane, mijn moeder, wissal, mijn tante, chaimae, ik mis zelfs Souhail. Zijn droge grappen.

Ik mis mijn bed. Ookal ben ik hier maar 4/5 uurtjes. Het voelt als een eeuwigheid.

Mijn gedachtes worden verbroken door de deur die open gaat.

Ik veeg al mijn tranen weg.

Ik zie Mounir de kamer binnen lopen.

Hij heeft een groot dienblad in zijn hand.

Hij legt het op het bed neer en gaat zitten.

Ik kijk hem vies aan.

"Wat kijk je zo? Ik heb niks in je eten gedaan ofzo" ik zeg niks en kijk naar de muur.

"Wat heb je op je wang" ik kijk hem aan.

"Wat ik heb op me wang? Dat zal je vast wel weten" zeg ik sarcastisch. "O" zegt hij zacht.

Het is een tijdje stil.

"Wat wil je van me Mounir!" Zeg ik boos. Hij schrikt er duidelijk van.

"Ik wil jou" zegt hij. "Droom maar lekker verder" zeg ik en rol met mijn ogen.

"Ik ben serieus. Ik wil jou, als ik niet om je gaf dan had ik je in een klein kamertje zonder bed zonder niks gezet. Maar ik hou van je Amirah en ik wil jou" ik kijk hem boos aan.

"Als je om me gaf, dan zou je me dit niet aan doen!" Hij kijkt me aan.

"Wat voor een fucking afspraak gemaakt met Amina?" "Zij krijgt Nourdinne, en gaat samen verder met Nourdinne en Nasserdinne.." "Nooit!" Roep ik.

"En ik krijg jou en voed samen met jou je dochtertje op" zegt hij.

Ik kijk hem vies aan. "Je bent gek! Het gaat je toch niet lukken! Levenloze mensen, denk je nou echt dat ik van je houd! Ik hou van Nourdinne!" Roep ik boos.

Hij kijkt me geschrokken aan.

"Onthoud Amirah, ik doe dit voor jou" "voor mij? Voor mij? Als je om me gaf had je me laten leven met mijn man en kinderen! Hoelang moet ik hier nog wel niet blijven he?!"

"Je blijft bij mij, we worden samen een gezin" zegt hij.

"JE BENT GEK HET GAAT JULLIE NEVER LUKKEN!" Schreeuw ik. En de tranen nemen hun gang.

Niemand zit aan mijn kinderen en man.

Hij ijsbeert door de kamer.

"Mounir, aub. Ik smeek het je. Stop met dit. Je gaat Inshallah en prachtige dame ontmoeten die perfect voor jou gemaakt is. Jullie zullen gelukkig zijn. Aub. Mounir ik smeek het je please stop met dit" zeg ik huilend.

Hij kijkt me ff aan. Even zie ik spijt in zijn ogen.

Maar dat word onderbroken door dat hij weg loopt. En de deur op slot doet.

Ik blijf nog ff naar de muur staren.

Ik veeg mijn tranen weg.

Wat zou mijn Nasserdinne nu aan het doen zijn? En Nourdinne? En Marouane?

Ik kijk naar het eten. Het ziet er goed uit. Weet je wat ik eet het gewoon.

Ik eet het rustig op en het smaakt gewoon normaal. Ik leg het weg.

Ik ga onder de dekens liggen.

Ik blijf uren lang huilen in het bed.

Ik wil naar huis.

Ik val na uren huilend in slaap.

-

"Opstaan a hoer" hoor ik. Ik wrijf in mijn ogen en ik ga meteen recht zitten.

Ik zie Amina staan.

Ze kijkt me boos aan. Ze geeft me een harde klap in mijn gezicht.

Uit reflex geef ik haar een harde trap in haar buik waardoor ze hard naar achter valt.

Ze kijkt me woedend aan.

"JIJ VIEZE SLET JE GAAT SPIJT KRIJGEN. NOURDINNE IS VAN MIJ! EN JOU TERING ZOON GAAT ZIJN LEVEN HATEN" schreeuwt ze en geeft me een harde klap in mijn gezicht.

Het doet zo veel pijn, maar van binnen doet het nog meer pijn.

De deur vliegt open. Alweer Mounir.

"Amina wat had ik gezegt" zegt hij een tikkeltje boos.

Amina kijkt hem aan. Een korte blik van haar glijd over mij voordat ze de kamer heupwiegend uit loopt.

Zij gaat branden in de hel.

Mounir kijkt me aan. "Sorry voor haar"

Ik kijk hem aan. "Hou toch op, je hebt hier zelf voor gekozen" zeg ik.

Hij legt weer een dienblad met eten neer en loopt dan weg. En doet de deur op slot. Ik zucht.

Met heel veel pijn loop ik naar de badkamertje.

Ik doe mijn ding op de wc. En doe dan de woedoe.

Ik zoek een gebedskleed. Maar niks. 

Ook geen hoofddoek en ayaba.

Ik zoek een lange pyjama jurk en vind uiteindelijk een marokkaanse huisjurk. Ik trek het aan. En ik doe een tshirt over mijn hoofd.

Er is hier niks anders, ik hoop dat Allah het accepteert.

Ik pak een lichte deken en leg het op de koude vloer.

Ik bid mijn gebeden. En smeek Allah duizende malen om mij hier uit te halen. En nog veel meer.

Huilend ruim ik alles op. Ik eet ook wat. En ik kijk dan in de spiegel. Mijn wangen zijn al een beetje paars geworden. Mijn ogen zijn rood door het huilen.

Ik bedank Allah dat ik nog wel een confortabele kamer en eten krijg. Maar het liefst wil ik naar huis en hier nooit meer terug komen.

Zuchtend ga ik weer in het bed zitten.

Er valt hier niks te doen.

-

Ik zit hier al 4 dagen.

Ik kan het niet aan. Amina slaat me elke dag. Maar echt hard. Ik ben helemaal bont en blauw.

Telkens bescherm ik mijn buik. Want als er iets met mijn dochtertje gebeurt. Vergeef ik het hun en me zelf nooit.

De zoveelste traan rolt over mijn wang. Ik heb de afgelopen dagen zoveel gehuild.

Mounir doet wel een beetje lief. Maar hij denkt dat ik dan ook verliefd op hem word ofzo. Dacht het ff niet. Hij mag de pot op.

Ik heb zoveel bloed, blauwe plekken en pijn.

Ik ga kapot van binnen en buiten. Maar ik blijf eten, want ik wil niet dat mijn dochtertje honger lijd.

-

Hoe lang hier ik zit weet ik niet.

Ik kan niet logisch nadenken.

Want elke dag dat Amina hier komt. Spuit ze iets raars in me.

De ene keer in mijn arm de andere keer in mijn been. Maar het voelt niet goed.

Ik voel me beroerd door dat spul. Ik kan niet logisch na denken en alles is wazig. Telkens weer.

Zoals nu..