Strijden voor Liefde (VOLTOOID)

Chapter 8

"Heb je mama en papa nog gesproken in de afgelopen maanden" vraag ik. Ik sta namelijk te popelen voor het antwoord. De afgelopen dagen dat Marouane hier was, durfde ik elke keer deze vraag niet te stellen. Maar ik heb mijn angst overwonnen.

Hij kijkt me geschrokken aan. "Nee, en beter ook" "hoezo?" "Gewoon, ze laten jou in de steek en dan mij en dan wil je hun nog mama en papa noemen, alsjeblieft zeg zij verdienden die naam niet"

Hij heeft gelijk, denk ik? Maar het zijn wel me ouders ze hebben me opgevoed. Nou opvoeden kan ik het niet echt noemen, ze waren der bijna nooit. Zo een goede jeugd hebben we ook weer niet mee gemaakt.

-

"Wat ga je doen?" Vraagt hij. "Nourdinne bezoeken" "ik wil met je mee maar.." "ik snap het blijf maar hier" onderbreek ik hem. "Nee ik ga gewoon mee je mag niet rijden" "en jij dan, straks zien mensen je?" "Dan zien ze me, maar jou veiligheid gaat voor"  ik zucht.

Hij doet zijn hoodie aan en trekt een pet en een zonnebril aan. En cappichon over zijn hoofd.

"Gelukkig is er zon anders zouden mensen me raar aan kijken" zegt hij. Een glimlach ontsnapt bij mij. Wat heb ik hem gemist.

-

Ik zie Nourdinne de zaal binnen lopen. Hij kijkt me blij aan. Als hij eindelijk zit. Begin ik met praten.

"Marouane is terug" "is hij naar jou gekomen?" Vraagt hij. Ik knik. "Waar is hij nu?" "Hij wacht in de auto op me" hij knikt.

Na wat dingen besproken hebben. En bijgepraat is onze tijd voorbij. Afscheid nemen is lastig. Vooral als ik hem niet mag aanraken. Maar het is bijna. Ik kan dit. Nog ff volhouden.

-

Inmiddels zijn we al 6 dagen verder. Nog een week en dan ben ik uitgerekend. Me buik lijkt gewoon op een grote watermeloen.

Ik zit op mijn macbook. Ik heb nu zwangerschapverlof voor mijn werk. Maar ik zal wel door moeten gaan. Ik ben boekhouder, ik werk inmiddels al vanuit huis. Soms moet ik wel naar kantoor maar dat is niet zo vaak. Maar ik verdien wel goed mee. Maar Nourdinne verdient meer. Maar we doen het samen..

Ik lees een paar mails. Ik ben van plan ongeveer de eerste maand na de bevalling nog niet te werken. Als het nodig is langer.

"Amirah!" "Jaa" marouane komt de kamer binnen. "Kom eten" "heb je gekookt?" Vraag ik verbaasd. "Bestelt" mijn mond vormt een o en ik sta op met moeite. Ik loop voorzichtig naar beneden. En zie inderdaad allemaal kapsalon en burgers staan. Ik was mijn handen.

"Wie gaat nourdinne ophalen als hij vrij komt" vraagt Marouane. Ik haal mijn shouders op. "Ik haal hem wel" "shokran" "maar k ga dan meteen weg" "naar waar?" "Ik ga een huis regelen hier in de buurt je hebt je gezin en kan niet hier blijven ik gun jullie de privecy" "marouane doe normaal je bent me broer en je bent hier altijd welkom" "ik weet het maar je hebt je man dus geniet van hem ik kom zo vaak mogelijk langs" ik glimlach. "Ik hou echt van je mar" "ik ook van jou"

-

Ik loop door de winkelstraat. Met marouane. Hij kan inmiddels normaal over straat lopen. Hij is erg veranderd qua uiterlijk en heeft een andere id. Zo voorlopig is hij veilig.

We lopen de zara in. We gaan meteen naar boven naar de babykleertjes. Ik heb inmiddels al 2 schattige setjes voor Nasserdine. En Marouane zoekt er ook eentje.

"Gaan we naar kassa" zegt marouane. "Ik wil eerst nog ff bij vrouwenkleding kijken" hij knikt. "Moet ik mee?" "Als je wil denk niet dat je het leuk ofzo gaat vinden" hij lacht. "Ik ben bij de mannenafdeling ik kom zo naar je" ik knik. "Bellen als er iets is en hou je tel in de gaten" ik knik.

Ik neem de roltrap naar beneden. En kijk wat rond. Ik zie een prachtige blazer. Ik had zo eentje al. Maar die is beetje versleten en deze is wat nieuwer, door aanpassingen aan kleine dingen. Ik zoek naar de juiste maat.

"Hallo Amirah" hoor ik achter me. Ik draai me om. Nee. Dit kan niet.

Hij grijnst. "Ken je me nog?" "Nee ik ken je niet" lieg ik. Nou eigenlijk lieg ik niet, ik weet niet hoe die heet enz. Enige wat ik weet is dat hij me vaak stalkte maar ik wees hem af.

"Ik ben het mounir" de kledingstuk valt uit mijn hand. Hij grijnst. Ik loop snel weg. En pak mijn telefoon. Ik stuur een sms naar Marouane. "Sos" stuur ik. "Snel" stuur ik nog. "Waar ga je heen" zegt mounir.

Ik leg snel mijn telefoon terug. "Kun je weg gaan?" Zeg ik. "Ik weet wel dat je me herkent" "ik ken je niet en wil je nu aan de kant gaan want ik ben bezig" zeg ik. Ik doe wel stoer, maar ik pis bijna in me broer zo bang ben ik.

"Niet zo stoer praten mevrouwtje" hij kijkt naar me buik. "Zo jullie mormel is snel gegroeid" zegt hij. Ik kijk hem vies aan. Ik loop weg. Maar hij pakt mijn arm vast. Ik zie Marouane aanrennen. Hij ziet hem ook. "Denk maar niet dat je zo snel van me afkomt en dat je lieve broer je elke keer kan redden ik krijg jou en je kind nog wel" "pardon" zegt Marouane. "Je laat haar en de baby met rust dus nu opdonderen" zegt marouane boos. "ik krijg der wel wacht maar" zegt hij en loopt weg.

Nog steeds in shock van net kijk ik voor me uit. "Amirah gaat het?" Ik knik. "Zullen we betalen en gaan" "ja kom" we lopen naar de kassa.

-
2 dagen later,

Ik kom uit de douche en verzorg me zelf. En trek een pyjama aan. Ik loop naar beneden. En zie Marouane. "Wil je wat eten?" Vraag ik. Hij schud zijn hoofd. Ik heb verschrikkelijke pijn.

"Ik ga slapen" "slaaplekker" zegt hij. "Jij ook" met moeite loop ik naar boven. Als ik eindelijk in me bed lig val ik diepe slaap. Met vreselijke pijn.