- Ve kadın, kül olacağını bile bile ateşe sevdalandı-
Çocukken dinlediğimiz masalları hepimiz hatırlarız. Kül kedisi ayakkabıyı giyer, kurbağa prense dönüşür, uyuyan güzel bir öpücükle uyanır. Sonra sonsuzsa kadar mutlu yaşarlar..
Peri masalları ha...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Bütün iyi niyetleri, olumlu düşünceleri, toz pembelikleri evimin balkonundan atıyorum şimdi.
Umut, yok.
Hiçbir neden yok, kaçış, kurtuluş yok. Hiçbir şey değişmeyecek, nasıl başladıysa öyle gider derler hep, gitmeyecek. Bundan sonra hayal kuramayacağım. Önceleri hevesle kurduğum hayallerim karşıma geçip halime gülecek. Mutlu olamayışıma gülecek. Kırmamak için avucumun içinde narince tuttuğum bardak bile bir gün gelecek batacak ellerime. Yeniden başlamak için bir kalbim, aklım olmayacak artık. O giderken beni de yanına almıştı, farkında değildi. Yaşa demek bu kadar kolay mıydı gerçekten? Onsuz yaşayamayacağımı bildiği halde benden bunu istemesi çok ironiydi. Yaşamak.... ilk kez anlamsız geliyordu bana. Tutunacak neyim vardı ki yaşamımı sürdüreyim? Ölüm ise kulağıma ilk kez bu kadar huzurlu geliyordu.
Annem elinde ki su ve hapla yanıma geldi. "İç anneciğim..." diyerek hapı avucumun içine bıraktı. Hapı ağzıma attım, annemin uzattığı bardağı alıp bir iki yudum su içtim. Gözlerimde ki yaşı sildi, Saçlarımı okşamaya başladı, "Bebeğim uyu biraz lütfen..."
"Gerek yok."
Annem derin bir nefes aldı. Arya mutfaktan çıktı, "Melina hiçbir şey kesin değil, lütfen yapma böyle." Diyip elinde ki tepsiyi masaya bıraktı.
Elimin tersiyle Burnumu sildim. "O öldü."
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
"Bilemezsin." Dedi Arya.
Biliyorum... diye mırıldandım içimden. Hemde o kadar iyi biliyorum ki...
Anneme baktım. "Bir haftadır buradasın... git istersen?" Annem anında kaşlarını çattı, "Seni böyle bırakıp hiçbir yere gidemem," oflayarak ayağa kalktım. "Lütfen." Diye mırıldandım. "Hepiniz evlerinize gidin. İyiyim, gerçekten."
"Acın biraz olsun dinsin anneciğim, karşımda ki sen olamazsın." Diyerek yumuşacık olan ellerini saçlarıma değdirdi.
Acı bir gülümsemeyle, "Acıyor..." dedim, "Sanki hançer vücuduma girmiş gibi... kanlı eller kalbimi avuçlamış gibi... Tanrı şahidim ne hissettiğimi bilemeyecek kadar acıyor..." gözlerimi kapattım. "Ve bu acı hiç, hiç dinmeyecek."
