- Ve kadın, kül olacağını bile bile ateşe sevdalandı-
Çocukken dinlediğimiz masalları hepimiz hatırlarız. Kül kedisi ayakkabıyı giyer, kurbağa prense dönüşür, uyuyan güzel bir öpücükle uyanır. Sonra sonsuzsa kadar mutlu yaşarlar..
Peri masalları ha...
(Ben bu bölümü bu şarkıyla yazmıştım, dinlemenizi tavsiye ederim! Sözleri çok anlamlı..)
Yavaşça yaklaşınca gözlerimi kapattım. Birkaç saniye bekledim, Hiçbir şey olmayınca tek gözümü kısarak açtım ve bana sırıtarak bakan Baranla karşılaştım.
Ama yapmasın böyle.
Denizin şiddetli sesiyle arkamı döndüm. Bu yarı karanlık hava da, böyle bir durum. Sanırım kalpten gideceğim.
Tekrardan önüme döndüğümde Baran'ın yere eğildiğini görmem bir olmuştu. Yüzünü pek göremesem de gülümsediğini hissedebilmiştim.
"Sevgilim..."
Ben olayın şokundan çıkamamışken ağzım bir metre açık önümde diz çöken Baran'a bakıyordum. İstesemde konuşamazdım şu an, kalbim bağımsızlığını ilan etmişti sanki. Bu ne mutluluk?
"Bu konuşmaları iyi yapamıyorum ama deneyeceğim bir şeyler,"
Şarkının sesi biraz daha yükselince gözyaşlarım yavaştan boynuma doğru bir yol izlemeye başlamıştı.
"Sevgilim... Meleğim... Her şeyim. Sensiz bir an bile düşünemiyorum." Durdu ve ofladı, "Of ben böyle hazırlanmamıştım."
Ağlamayla karışık kahkaha attım.
"Hayallerimizi gerçekleştirmek için bir adım atmak istedim. Seninle bir ömür boyu yaşamak..."
Derin nefes aldı.
"Bir yuvamız olsun artık. Bize dair, bizi anlatan, bizle dolu. Evimiz derken içimizin hoplayacağı, her şeyi uzaklaştırırken bizi yakınlaştıracak duvarları, pencereleri, odaları, bize dolu kokusuyla evimiz olsun. İçinde sen olsun, ben olsun, sevgi olsun. Biliyor musun bilmiyorum ama, bir sen oldu bende; bildiklerimi unutturan, doğrularımı saptıran, ezberimi bozup hayatımı senden önce senden sonraya ayıran. Bir geldin böldün, parçaladın, çıkardın ama yine de razıyım. Yeter ki beni senle çarp, senle çoğalt ama asla sensiz bırakma. Yürür müyüz beraberce hayat yolunda? Ya da... Her yıl evlilik yıldönümümüzü unuttuğum için bana trip atar mısın?"
Arka cebinden bir kutu çıkarttı ve özenle açtı. Ben dediklerini hâlâ algılayamazken, Baran benden cevap bekliyordu.
Bu gerçek miydi? Gerçekten evlilik teklifi mi etmişti bana?
Gözlerimden yaşlar hücum ederken kafamı sallamakla yetindim. Baran gülümsedi ve ayağa kalkıp, yüzüğü özenle parmağıma taktı. Benim gözlerim parmağımdayken beni kollarına çekmesiyle kendime gelmiştim.
Evlilik... Gerçek olamaz. Allahım... Allahım... Ya mutluluktan havalara uçmak istiyordum.
"Gerçek mi?"
Beni kendinden çekti ve sandalyeyi çekip oturttu.
"Hayallerimiz gerçek olacak meleğim. Yarın nişanımız olacak, sonra da evleneceğiz."
Gözyaşlarımın yerini hıçkırıklarım almıştı.
"Seni seviyorum,"
Ayağa kalktım ve sıkıca sarıldım.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
