Bu şarkıya takılı kaldım. İsterseniz bu şarkıyla dinleyebilirsiniz ;)
Saat 7'yi gösterirken önceden hazırladığım yemeği fırına verdim. Baran salonda pinekliyordu. Belim ağrımıştı. Gözlerim birden karnıma gitti. İkiz olduklarını öğreneli 6 ay geçmişti ve geri sayıma şimdiden başlamıştım. Karnımı okşayıp salona doğru ilerledim.
Salona adım attığım gibi yerimde çakılı kalmam bir oldu. Bacaklarımdan aşağıya inen sıcak bir sıvı gözlerimin irileşmesine neden oldu. Yutkunarak, "Baran..." diyebildim. Baran bana bakmadan, "Hı..." dedi. Tüm dikkati televizyonda ki maçtaydı.
"Kanama..." Baran birden bana baktı. "Kanamam v-var..." Baran'ın gözlerinde gördüğüm korkuyla başımı aşağı indirdim.
Kan içerisindeydim!
"Meleğim! Melina!" Baran'ın yanıma uçarak gelmesi ve arabaya bindirmesi neredeyse 10 saniyeyi aldı.
"Aaahhh!" Acı içindeki çığlığım Baran'ı korkutmuş olmalı ki arabayı o kadar bir hızlı sürmeye başlamıştı ki, hız arttıkça karnıma dehşet bir ağrı saplanıyordu.
"Az kaldı! Az kaldı meleğim. Korkma, korkma hiçbir şey olmayacak."
"Onlara... onlara bir şey olursa..." nefesim kesilmişti. Korkudan düşünemiyordum! Konuşamıyordum! Sancı başlamadan kanamanın olması... Allah'ım onlara bir şey olursa dayanamam...
Nefesim kesilmeye başlamıştı. Yüzümden şakır şakır akan terler beni fazlasıyla bunaltmıştı.
"Sakin ol tamam! Tamam meleğim nolur dayan!" Baran birkaç saniye bana baktı, halimi gördüğünde sesini yükseltti. "Melina nefes almaya çalış."
Gözlerimi kapatmaya başlarken, Baran arabayı durdurup hemen beni kucaklayıp hastaneye koşuşturdu. "Dayan... dayan meleğim. Yalvarırım dayan." Gözlerim gittikçe kapanıyordu.
"Yardım! Yardım edin!"
Gözlerim yarı acık yarı kapalıydı. Beni telaşla sedyeye koyduklarının farkındaydım. Baran'ın hemşirelere hararetli şekilde bir şeyler anlattığını duyar gibiydim. Hemşirelerin sesi kulağımda yankı yarattı.
"Melina Aksu. 26 yaşında. Şuur açık. Tansiyonu 9/6. Nabzı 78. Doğumuna son birkaç hafta kalmışken rahim kanaması başlamıştır."
"Ameliyatı hazırlayın!"
Baran'ın çaresizce ağlayarak sedyenin peşinden koştuğunu gördüm. Sedyeyi bir odada durdukları gibi Baran'ın elimi tutması bir oldu. "Güzelim korkma! Hiçbir şey olmayacak tamam mı? Tamam mı meleğim, canımın içi..." gözümden bir damla yaş aktı. Baran hıçkırarak ağlamaya başladı, gözyaşımı sildi. "Yalvarırım dayan tamam mı? Nolur dayan meleğim..." konuşamıyordum. Sanki kilitlenmiştim. İçimde ki o ağrıyı bile unutmuştum.
Doktorlar etrafımda koşuşturuyor, ultrasonla bebeğe bakmaya çalışıyorlardı...
Tepkisizdim.
Korkuyordum.
Öyle bir korkuydu ki bu...
Onları görememekten korktum, bakamadım... hiçbir şeyi duymak istemedim.
Ve sonra bir ses duyuldu odada.
"Bebekler ölmüş!"
"İkisi de ölmüş!"
"ÖLEMEZLER!" Gözlerimi korkuyla araladığımda ellerim hemen karnıma gitti. Baran yorganı yitip ışığa uzandı ve uykulu gözlerle bana döndü. "Meleğim?"
ŞİMDİ OKUDUĞUN
SON BAKIŞ
Teen Fiction- Ve kadın, kül olacağını bile bile ateşe sevdalandı- Çocukken dinlediğimiz masalları hepimiz hatırlarız. Kül kedisi ayakkabıyı giyer, kurbağa prense dönüşür, uyuyan güzel bir öpücükle uyanır. Sonra sonsuzsa kadar mutlu yaşarlar.. Peri masalları ha...
