Sadece İki Ay

2.Sezon 18.Kısım

"Yumuşak Yazı Tahtası"

Yüsra ve Elif dışında henüz kimseyi tanımayan Asya, çalan kapıyı açmak üzere adımlarını atarken Yüsra da koltuğa oturdu. Kapı açıldığı an Asya önce merakla bakmıştı gördüğü kişiye ve sonrasında içeri doğru minik bir bakış attı. "Ben Elif'in babasıyım. Elif evde yok mu?" açıklamasıyla birlikte  "Burada amcacığım, odada" dedi Asya ve odayı işaret etti. İçeriye girdiği gibi sevinçle Elif'in odasına doğru ilerlerken davetsiz misafir, Yüsra bu durumu çok geç fark etmişti ve bir hışımla "Aman da aman kimler gelmiş!" diye haykırmıştı fakat odanın kapısı çoktan açılmış durumdaydı.

Karşısında babasını görmeyi beklemeyen Elif, kollarını Emre'den çekerken şaşkınlığını üzerinden atamayarak öylece bakıyordu babasına.

Biraz sonra"Baba?" diye fısıldadı Elif ve Emre bu fısıltıyı duyar duymaz ayağa kalktı.

Anında odaya giren Yüsra, tamamen sahte ve korku dolu bir gülümseme ile ellerini açtı.

"Ne büyük bir sürpriz ama! Valla beklemiyorduk! Değil mi Elif!"

"Baba..."

Elif de nihayet kendine geldiğinde ayağa kalktı. Şaşkın bakışlarına devam ederek Emre'ye çevirmişti gözlerini bir an için ve "Ne oluyor burada?!" kükreyişi ile felç geçirmiş misali kaskatı kesilerek babasına döndü.

"Aaa ne olabilir Kemal amcacığım!" diye atıldı Yüsra, "Valla yani bir şey olduğu yok. Nasıl güzel bir oda nasıl güzel insanlar ama be... Valla Kemal amca biz aslında bu odayı ilk benim odam yapacaktık. Sonra Elif dedi -

"Yahu bir sus! Bu herif kim ne arıyor Elif'in yanında! Kimsin sen?! Lan ne oluyor ne!"

"Ben mi?" dedi Emre, sesi kendi gibi çıkmıyordu.

"Yok ben!"

"Aaaa şey sen Emroş'u diyorsun! Ay Emroş işte, bizim tatlı Emroşumuz!

Emre hayretle fısıldadı, "Emroş?"

"Babacığım, sen bi otur gel."

"Ay aman ne otursun oraya Elif! Gel sen salona Kemal amcacığım! Bi kahve yapalım hemen. Emroş da gelsin! Gel Emroş sen de!"

"Yahu Yüsra bi sussana kızım sen! Kim bu adam Elif! Ne diye sarıyordu kollarını sana! Ne oluyor burada!"

"Baba sen yanlış anladın..."

"Ulan kimsin sen!"

"Be-ben.."

"Emroş işte!" dedi Yüsra, kendinden pek bir emindi, "Emroş bizim Asya'nın kardeşi!"

"Be-benim! Evet benim! Ben Asya'yım!"

Yüsra, Asya'ya sakin olması için kaş göz işaretleri yaparken hala o korku dolu gülümsemesine devam ediyordu. Şimdi yeniden açmıştı kollarını ve Kemal'e sarıldı. Kocaman sahte gülümsemesi ile "Hoşgeldin valla! Ne iyi ettin!" dedi, bir yandan da Elif'e ifadesini düzeltmesi için kaş göz işareti yapıyordu.

"Ne arıyor bu adam kızımın odasında Yüsra! Siz bana nasıl söz vermiştiniz he! Gel lan buraya sen ırz düşmanı!"

"Ay Kemal amca! Hayır dur!"

"Baba dur ne olur sen yanlış anladın!"

"Kardeşim!" diye inançla haykırdı Asya.

"Kızım alsana kardeşini!"