Διαφορετικά Πλασμένοι

7.

•Στο σχολείο•

Αριάδνη

Ήρθε η περιβόητη ώρα της γυμναστικής. Αυτό το σχολείο έχει και αποδυτήρια. Ένα σιν για αυτό. Πάω να αφήσω την ζακέτα μου. Καθώς την αφήνω μπαίνει μέσα ο Πάρης.

- Μπα; Μόνη; Με ρωτάει ειρωνικά.

- Βλέπεις κάποιον άλλον δίπλα μου;

- Εμένα δε θα με ειρωνεύεσαι. Το κατάλαβες;

- Άμα θέλω, του απαντάω.

- Ο φλώρος σου δεν είναι εδώ;

- Πρώτον  δεν έχει έρθει σχολείο γιατί είναι άρρωστος. Δεύτερον και να ήταν εδώ τι σε νοιάζει; Τι πρόβλημα έχεις μαζί μας; Και κυρίως μαζί μου, του λέω με όλο το θάρρος.

- Να δεις που δεν έχει τίποτα και είναι μια χαρά ο κανακάρης σου, λέει με απόλυτη σιγουριά ο Πάρης.

- Η σιγουριά θα σε φάει, του απαντάω.

- Ενώ εσέναααα, ειρωνεύεται.

- Ρε θα μου πεις τι θέμα έχεις μαζί μου;

- Λυπάμαι τώρα πρέπει να φύγω, λέει και αρχίζει να τρέχει προς τις μπασκέτες.

ΤΑ ΝΕΥΡΑ ΜΟΥ. ΤΑ ΝΕΥΡΑ ΜΟΥ. ΤΑ ΝΕΥΡΑ ΜΟΥ.

ΜΕ ΤΟΝ ΣΠΑΣΤΙΚΌ.

Ύστερα από λίγες ώρες...

Είμαι με τα κορίτσια και συζητάμε διάφορα...

- Και για πες Αριάδνη πως πάει με τον Μάριο; Ρωτάει η Κλειώ.

- Εε μια χαρά. Είναι αρχή ακόμα. Είναι πολύ καλός μαζί μου.

- Το έχετε κάνει; Ρωτάει η Κλειώ.

- Όχι! Όχι ακόμα...

- Αμάν ρε Κλειώ με τις διακριτικές σου ερωτήσεις, λέει η Ελεονώρα ειρωνικά.

- Χαχαχ συγνώμη, λέει η Κλειώ.

- Βαριέμαι αφόρητα.

- Εγώ να δεις, λέει η Κλειώ.

Παρατηρώ την Ελεονώρα να κοιτάζει αλλού.

- Ελεονώρα;

- Μμ;

Πως κάνουν οι αγελάδες;
Έτσι.

- Ελεονώρααα, φωνάζει η Κλειώ.

- Έλα ρε, απαντάει η Ελεονώρα.

- Που χαζεύεις; Την ρωτάω και κοιτάζω μια παρέα. Ο μόνος που ξέρω από εκεί είναι ο Πάρης.

- Σου αρέσει κάποιος μήπως; Ρωτάω.

- Νομίζω ναι, απαντάει η Ελεονώρα.

- Ιιιι έλα ρε ποιος;;; Ρωτάω.

- Ο Μάνος, παραδέχεται.

Ένιωσα μια ανακούφιση. Δεν ξέρω γιατί. Ίσως να περίμενα να πει άλλο όνομα. Αλλά και πάλι δεν ξέρω γιατί.

- Τον έχω πιάσει να σε κοιτάζει και εκείνος, ομολογεί η Κλειώ.

- Αλήθειααα; Ενθουσιάζεται η Ελεονώρα.

- Ναι ναι

- Άντε σου έφεξε. Κάνε βήμα, της λέω.

- Όχι όχι. Αν θέλει ας κάνει εκείνος, λέει η Ελεονώρα.

- Σε αυτό έχει δίκιο, λέω.

Βρε την Ελεονώρα... Άντε να δούμε τι θα δούμε...

Αποφάσισα να πάω για λίγο στην τουαλέτα να φτιάξω λίγο το μαλλί μου γιατί είχε πεταχτεί ένα τσουλούφι και μη πω πως ήμουν καλύτερα. Καθώς πήγαινα, απέξω ακριβώς στεκόταν όρθιος ο Πάρης.

Καλά παντού είναι αυτός; Πριν δεν ήταν με την παρέα του; Έλεος.

Τον κοιτάζω, με κοιτάζει και τον αγνοώ παντελώς.

Πριν μπω μέσα με σταματάει η φωνή του.

- Το ξέρεις ότι τώρα θα είναι σπίτι του με γκόμενα;

Τον πλησιάζω.

- Έχεις μεγάλο θέμα τελικά έτσι; Τον ρωτάω νευριασμένη.

- Εσύ μεγαλύτερο. Άνοιξε τα μάτια σου κοριτσάκι μου, λέει ο Πάρης.

- Ποιος είσαι εσύ που θα μου πεις τι θα κάνω; Και τι θέμα έχεις; Μην ασχολείσαι πια μαζί μου, του λέω.

- Εγώ σε προειδοποιώ. Είναι μαλάκας.

- Κοίτα. Εγώ προσπαθώ για αυτή τη σχέση. Δεν θα μου την χαλάσεις εσύ τώρα.

- Μεγάλη προσπάθεια, με ειρωνεύεται.

- Μιλάς εσύ που έχεις μάθει να ζεις με τα λεφτάκια του μπαμπάκα σου; Που δεν έχεις προσπαθήσει ποτέ για τίποτα. Γιατί είσαι ένα κακομαθημένο αναίσθητο, του λέω.

Με έπιασε και με κοπάνησε στον τοίχο με μίσος.

- Βούλωσέ το. Δε με ξέρεις.

- Γιατί τι θα μου κάνεις; Άντε τρέξε στη μαμάκα σου να σε νταντέψει, λέω.

Με έπιασε από τον λαιμό. Είχε γίνει κατακόκκινος από τα νεύρα και με κοιτούσε με πολύ μίσος.

- Άφησέ με, είπα με ότι φωνή μου είχε απομείνει.

Συνεχίζεται...