Διαφορετικά Πλασμένοι

16.β.

Αριάδνη

Όλα είναι φανταστικά. Φυσικά και επέστρεψα στο σπίτι του Πάρη. Φυσικά και είμαστε ξανά μαζί. Αν και νομίζω πως δεν χωρίσαμε ποτέ... Απλά ήταν μια παύση της σχέσης μας.

Συζήτησα το όλο θέμα με τον Πάρη για το παιδί. Δεν τον νοιάζει αν είναι του Μάριου. Θα το μεγαλώσουμε σαν να είναι δικό του. Αυτό μου είπε.
Όσο κι αν με χαροποιεί αυτό, μέσα μου θέλω τόσο πολύ να είναι του Πάρη.
Δεν θέλω να με δένει τίποτα με τον Μάριο. Δεν πρόκειται να του δώσουμε άλλη αξία. Είναι άξεστος και ο μεγαλύτερος μαλάκας που έχω γνωρίσει ποτέ μου. Αυτό που ήθελε το πήρε. Τώρα καιρός είναι να μην μας ξανά ενοχλήσει. Να μην μας ξανά πλησιάσει. Και το καλό που του θέλω να μείνει μακριά μας γιατί θα έχουμε κακά μαντάτα.

Έχω πάει σούπερ μάρκετ για να πάρω κάποια πράγματα για το σπίτι.

Ο Πάρης με την Μυρτώ είναι στο σπίτι.

Πήρα και σοκολάτα για την μικρή μόνο αν φάει όλο της το φαγητό. Έτσι το πάμε τώρα.

Πήρα και για τον Πάρη για να μην γκρινιάζει. Γιατί μην νομίζετε σαν παιδάκι κάνει κι αυτός. Μετά τρώει την σοκολάτα της μικρής και εκείνη του θυμώνει και του κάνει μουτράκια. Έχουν πολύ πλάκα.

Αφού πήρα τα πράγματα που λέγαμε πάω να περάσω τον δρόμο απέναντι. Ακούω κόρνα αλλά δεν μπορώ να συνειδητοποιήσω τι γίνεται. Έχω αποσυντονιστεί παντελώς.

Ακούω μια φωνή

"Στέφανε την κοπέλα!"

Μετά από αυτό νιώθω να πέφτω στο έδαφος με ένα βάρος από πάνω μου.
Έχω κλείσει ασυναίσθητα τα μάτια μου.

- Είσαι καλά;

Ανοίγω τα μάτια μου και βλέπω να είμαι στο πεζοδρόμιο και από πάνω μου να είναι ένα αγόρι λίγο νεότερο από εμένα.

Φεύγει από πάνω μου και βλέπω τις σακούλες να έχουν πέσει κάτω και εκείνες. Είχαν διασκορπιστεί.

Μας πλησιάσει και μια κοπέλα σε νεαρή ηλικία επίσης.

- Είσαι καλά; Χρειάζεσαι βοήθεια;
Με ρωτάει με γλυκιά φωνή.

Επανέρχομαι από το σοκ και με την βοήθεια του αγοριού στέκομαι στα πόδια μου.

- Τι έγινε;

- Μα δεν προσέχεις καθόλου. Ήσουν αφηρημένη;
Με ρωτάει και τον κοιτάζω.

Ααα είναι πολύ όμορφο παιδί. Και η κοπέλα. Όμορφη και γλυκιά.

- Ποιοι είστε εσείς;

- Όλγα, λέει και μου δίνει το χέρι.

- Χάρηκα, λέω και της δίνω και εγώ το χέρι.

- Στέφανος επίσης χάρηκα πολύ. Ειδικά τώρα που σε βλέπω καλύτερα, λέει και χαμογελάω.

- Εγώ είμαι η Αριάδνη. Χάρηκα πολύ.
Εμ μπορείτε να μου πείτε τι συμβαίνει γιατί έχασα την αίσθηση της γης;

- Ναι. Πήγες να περάσεις απέναντι χωρίς να κοιτάξεις δεξιά και αριστερά με αποτέλεσμα να μην πάρεις χαμπάρι το αμάξι που ερχόταν κατά πάνω σου.

- Τι;

- Έτσι πάλι καλά που το αντιλήφθηκα σύντομα και φώναξα στον Στέφανο, λέει η Όλγα.

- Ναι και έτρεξα γρήγορα και σε έσπρωξα με αποτέλεσμα να πέσουμε και οι δύο μας κάτω, λέει ο Στέφανος.

- Παιδιά πραγματικά σας ευχαριστώ πάρα πολύ. Δεν ξέρω τι να κάνω για να σας ευχαριστήσω, λέω.

- Ίσως να βγαίναμε για έναν καφέ;

- Στέφανεεε, λέει η Όλγα.

Χαμογελάω.

- Με μεγάλη μου χαρά. Θέλετε να σας δώσω το τηλέφωνό μου; Γιατί τώρα δεν μπορώ. Έχω να πάω σπίτι και τα πράγματα...

- Ναι φυσικά, λέει η Όλγα.

- Γράφω εγώ, λέει ο Στέφανος και έχει βγάλει το κινητό του.

- Ωραία γράψε 6972******

- Τέλειαα, το απόγευμα πάρτε με τηλέφωνο αν θέλετε. Θα είμαι διαθέσιμη πιστεύω.

- Εννοείται, λέει ο Στέφανος.

Πάω να φύγω, ενώ μάζεψα τις τσάντες από κάτω, αλλά το ξανά σκέφτομαι και γυρνάω και τους κοιτάζω.

- Δεν σας έχω ξανά δει εδώ, λέω.

- Ναι εχθές ήρθαμε, λέει η Όλγα.

- Ααα αλήθεια; Μετακομίσατε;

- Όχι. Αλλά θα τα μάθεις όλα στον καφέ μας, λέει ο Στέφανος.

- Χαχαχ καλά. Θα τα πούμε τότε, λέω και φεύγω.

Μετά από λίγο πηγαίνω σπίτι και έχω καθυστερήσει αρκετά μπορώ να πω.
Μπαίνω μέσα και βλέπω τον Πάρη να έρχεται προς το μέρος μου.

- Αριάδνη που ήσουν τόση ώρα;

- Θα σου εξηγήσω γιατί άργησα, του λέω.

- Ένα γαμώ - τηλέφωνο δεν μπορούσες να σηκώσεις;

Συνεχίζεται...

★Η ψήφος σας θα με βοηθούσε αρκετά. Ευχαριστώ πολύ★