Διαφορετικά Πλασμένοι

12.

Πάρης

Την φιλούσα με τόσο πάθος. Το έκανα τόσο αυθόρμητα. Την φιλούσα τόσο φυσικά. Σαν να είχε επαναληφθεί αυτό το φιλί. Δεν ξέρω. Πραγματικά. Έφυγα τόσο γρήγορα από κοντά της. Μαλακία μου. Είναι κολλημένη ακόμη με τον άλλον λογικά. Αλλά ανταπέδωσε. Πφφ δεν ξέρω. Δεν μπορούμε να είμαστε μαζί. Είμαστε τόσο διαφορετικοί. 

"Μα τόσο ίδιοι", πετάγεται ξανά η φωνούλα μέσα μου. 

Σκάσε. Ήταν απλά ένα λάθος. Δε θα την ξανά πλησιάσω. Αν και όλες τις προηγούμενες φορές το έκανα χωρίς να το θέλω. Εντελώς αυθόρμητα. Δεν έχω ξανά λειτουργήσει κατά αυτόν τον τρόπο.

Την επόμενη ημέρα στο σχολείο κοιταχτήκαμε και τα βλέμματα μας κλείδωσαν. Την είδα να με πλησιάζει. Σηκώθηκα γρήγορα και έφυγα από εκεί που ήμουν. Την απέφυγα στα ίσα.

Αριάδνη

Τον είδα. Και αποφάσισα να πάω να του μιλήσω. Με είδε ότι πλησίαζα και έφυγε. Δεν το πιστεύω ότι το έκανε αυτό.
Δεν θέλει αυτός μία δεν θέλω εγώ δέκα!
Επέστρεψα στην παρέα μου.

Ήταν η Κλειώ με κάτι άλλα παιδιά. Δεν έβρισκα πουθενά την Ελεονώρα.

- Κλειώ που είναι η Ελεονώρα;

- Της είπε ο Μάνος να βρεθούν πίσω από το κτίριο. Θέλει κάτι να της πει ιδιαιτέρως, λέει η Κλειώ.

- Ααα αυτά τα ιδιαιτέρως ακούγονται ωραία, λέω πονηρά.

- Κι εγώ αυτό πιστεύω, λέει η Κλειώ.

- Ελπίζω να πάνε όλα καλά για την Ελεονώρα, λέω και αναστενάζω.

Τουλάχιστον ας πάνε όλα καλά με την Ελεονώρα γιατί με εμένα σκατά...

- Αριάδνη εσένα ο Μάριος δεν σε ξανά πλησίασε; Με ρωτάει η Κλειώ.

- δύο τρεις φορές με έχει ενοχλήσει αλλά δεν θέλω να έχω καμία επαφή μαζί του πλέον.

- Γιατί δεν το ξανά σκέφτεσαι; Ένα λάθος έκανε, λέει η Κλειώ.

- Δε θέλω να ξανά είμαι μαζί του. Σιχάθηκα.

Μετά από λίγο ήρθε η Ελεονώρα με ένα χαμόγελο μέχρι τα αυτιά.

- Για λέγεεε, φωνάζω.

- Σιγά ρε συ. Θα σου πω. Κλειώ έλα και εσύ λίγο να σου πω, λέει η Ελεονώρα.

- Είμαστε όλες αυτιά, λέω.

- Λοιπόν, μου είπε ότι έχει αρχίσει να δείχνει ένα ενδιαφέρον προς εμέ και πως θέλει να βρεθούμε όλοι μαζί σπίτι του. Θα φέρει και εκείνος την παρέα του και εγώ την δική μου, λέει η Ελεονώρα.

- Χμμ το πηγαίνει καλά, λέω.

- Ωραία πότε θα πάμε σπίτι του; Ρωτάει η Κλειώ.

- Σε 4 ημέρες, λέει η Ελεονώρα.
Θα έρθετε έτσι;

- Εγώ δεν ξέρω. Μπορεί να έχω και διάβασμα, λέω.

- Έλα τώρα δεν θα μου το χαλάσεις. Εσένα και την Κλειώ σας θέλω εκεί, λέει η Ελεονώρα.

- Ναι ρε δίκιο έχει η Ελεονώρα, λέει η Κλειώ.

- Καλά καλά σταματήστε. Θα έρθω. Μία σε έχουμε, λέω και χαμογελάω.

- Αριάδνη είσαι καλά εσύ; Γιατί φαίνεσαι κάπως, λέει η Ελεονώρα.

- Μια χαρά είμαι, λέω.

- Μήπως είσαι κουρασμένη; Ρωτάει η Κλειώ.

- Ή μήπως σκέφτεσαι ακόμα τον Μάριο;

- Τι; Τον Μάριο; Ούτε καν, λέω.

- Αν όχι τον Μάριο τότε ποιον; Ρωτάει η Κλειώ.

- Ρε κορίτσια πρέπει σώνει και καλά να έχω κάτι; Και να σκέφτομαι κάτι;

- ΝΑΙ, λένε και οι δύο ταυτόχρονα.

- Αχ φαίνεται ε;

- Ξεκάθαρα, λέει η Κλειώ.

- Πες μας, λέει γλυκά η Ελεονώρα.

- Δε μπορώ τώρα. Δεν είναι τίποτα σίγουρο, λέω.

- Καλά όποτε θες εσύ να μας πεις, λέει η Ελεονώρα.

- Φυσικά. Μην ανησυχείτε.

Πφφ τι να τους πως τώρα; Ότι μάλλον ερωτεύτηκα τον Πάρη αλλά δεν με θέλει; Ότι μάλλον δεν είχα ερωτευτεί ποτέ τον Μάριο; Ότι με φίλησε ο Πάρης; Τι από όλα;

Συνεχίζεται...