Διαφορετικά Πλασμένοι

32.

Αριάδνη

Δεν έχει έρθει σήμερα σχολείο. Γιατί όμως; Ανησυχώ. Μπαίνει ο καθηγητής στην τάξη. Ξεκίνησε το μάθημα και περίμενα μήπως εμφανιστεί. Τίποτα. Κανένας.

Στο διάλειμμα περίμενα τα κορίτσια να έρθουν. Είδα την Ελεονώρα να έρχεται γρήγορα κατά επάνω μου. Τι έπαθε καλέ;

- Αριάδνη, μου λέει με γρήγορο ρυθμό.

- Τι έγινε;

- Πρέπει να σου πω κάτι, μου λέει.

- Πες μου.

- Επειδή ξέρω πόσο χάλια είσαι πρέπει να σε ενημερώσω για κάτι μου μόλις έμαθα.

- Τι έγινε ρε Ελεονώρα; Με αγχώνεις, λέω και σηκώνομαι.

- Ο Πάρης...

- Ο Πάρης τι; Τι έπαθε;

Την ρωτάω και βουρκώνω.

- Έφυγε, μου λέει.

Παίρνω μια βαθιά ανάσα.

- Τι εννοείς έφυγε; Που πήγε; Απλά δεν ήρθε σχολείο, λέω.

- Όχι Αριάδνη. Πετάει για εξωτερικό. Φεύγει από την χώρα. Σήμερα. Σε λίγη ώρα φεύγει το αεροπλάνο του, λέει η Ελεονώρα και πλέον πέφτουν δάκρυα από τα μάτια μου.

- Τ...τι λες Ελεονώρα; Τι λες;;; Γιατί; Γιατί φεύγει;

- Αριάδνη μην ρωτάς. Αν θέλεις πήγαινε πρόλαβε τον. Ξέρω ότι τον αγαπάς.

Με αυτά της τα λόγια τρέχω στο κτίριο του σχολείου, παίρνω την τσάντα μου και φεύγω. Δεν με νοιάζουν οι συνέπειες. Πρέπει να τον προλάβω. Τρέχω στα ταξί όσο πιο γρήγορα μπορώ. Μπαίνω μέσα σε ένα και του λέω του ανθρώπου να με πάει όσο πιο γρήγορα μπορεί στο αεροδρόμιο. Πρέπει να τον προλάβω. Να μην φύγει. Θεέ μου γιατί φεύγει; Γιατί μου το κάνει αυτό;

Μετά από λίγο φτάνω. Τρέχω μέσα και ψάχνω να βρω το μέρος που θα είναι ο Πάρης. Κοιτάζω την ώρα αναχώρησης. Φεύγει σε λίγο δεν το πιστεύω. Έχω 10 λεπτά.
Τρέχω όσο πιο γρήγορα μπορώ. Τον ψάχνω με το βλέμμα μου. Ξαφνικά τα βλέμματα μας συναντιούνται και βλέπω τον Πάρη να έχει μείνει και να με κοιτάζει έκπληκτος. Τρέχω κατά πάνω του και ανεβαίνω στην αγκαλιά του. Έχει ένα μεγάλο σακ βουαγιάζ στην πλάτη του αλλά παρόλα αυτά με συγκρατεί στα χέρια του. Τον αγκαλιάζω τόσο σφικτά που νομίζω πως θα σκάσει. Κατεβαίνω από την αγκαλιά του και τον κοιτάζω με μάτια κατακόκκινα από το κλάμα.

Πάρης

Δεν το πιστεύω. Ήρθε στο αεροδρόμιο. Πώς το έμαθε; Έτρεξε στην αγκαλιά μου και ανέβηκε πάνω μου. Ήταν το μοναδικό άτομο που δεν περίμενα να δω αλλά που στην πραγματικότητα ήθελα πολύ. Όταν κατεβαίνει από πάνω μου με κοιτάζει. Πάλι έκλαιγε. Με καταστρέφει όταν το κάνει.

- Αριάδνη πώς βρέθηκες εδώ;

- Δεν έχει σημασία. Σημασία έχει πως σε πρόλαβα. Σε παρακαλώ μην φύγεις. Σε χρειάζομαι.

- Δεν γίνεται, λέω.

- Σε παρακαλώ. Τι θα κάνω χωρίς εσένα; Πώς θα αντέξω; Μην με αφήνεις Πάρη. Μην με αφήνεις. Μην φεύγεις μακριά μου. Σαγαπάω γαμώτο μου κατάλαβε το. Κι εσύ με αγαπάς. Το ξέρω. Πες το μου! Με αγαπάς έτσι δεν είναι;

- Σε αγαπάω όσο τίποτα άλλο Αριάδνη, της λέω και την φιλάω.

Αχ αυτό το φιλί της. Τα χείλη της. Τα ένιωσα μετά από τόσο καιρό. Τη γεύση της. Μου είχε λείψει γαμημένα πολύ.
Σταματάμε και κοιταζόμαστε.

- Μην φύγεις μωρό μου, μου λέει.

- Δεν μπορώ Αριάδνη. Θα με ξεχάσεις και όλα θα πάρουν τον δρόμο τους. Θα συνεχίσεις την ζωή σου και χωρίς εμένα.

- Που θα πας Πάρη; Γιατί φεύγεις;

- Με πήρε μια ομάδα μπάσκετ. Και είναι η ευκαιρία μου. Είναι το όνειρο μου.

- Και εγώ; Δεν είμαι τίποτα για εσένα;

Με ρωτάει κοιτάζοντάς με μέσα στα μάτια και κλαίει. Πάλι.

- Μη κλαις άλλο μάτια μου. Θα πάθεις τίποτα, της λέω και της σκουπίζω τα δάκρυα.

Ακούω τον ήχο αναχώρησης.
Με κοιτάζει σαν να μου λέει να μην φύγω.

- Υποσχέσου μου ότι θα ξανά γυρίσεις. Θα σε περιμένω.

- Όχι μάτια μου, μην με περιμένεις, της λέω και της δίνω ένα φιλί.

- Τι;

- Σαγαπάω, λέω και φεύγω αφήνοντάς την πίσω μου.

Συνεχίζεται...

★Η ψήφος σας θα με βοηθούσε αρκετά. Ευχαριστώ πολύ★