Διαφορετικά Πλασμένοι

8.

Αριάδνη

Με έπιασε από τον λαιμό. Είχε γίνει κατακόκκινος από τα νεύρα και με κοιτούσε με πολύ μίσος.

- Άφησέ με, είπα με ότι φωνή μου είχε απομείνει.

Ομολογώ πως είχα τρομάξει με την στάση του.

- Μη σε ξανά δω. Μην τολμήσεις να με ξανά πιάσεις στο στόμα σου. Οκευ;

Με άφησε και μου γύρισε την πλάτη βουρκωμένος.

Δεν πίστευα στα μάτια μου.

- Συγνώμη. Δεν ήθελα να...

Δεν με αφήνει να τελειώσω την πρότασή μου.

- Ξεκουμπίσου, μου λέει.

Έφυγα όσο πιο γρήγορα μπορούσα.
Μετάνιωσα για όσα του είπα. Ήμουν πολύ άξεστη.

Πάρης

Δεν μπορεί κανένας να με πιάνει στο στόμα του. Ειδικά όταν κάποιος δεν με γνωρίζει γαμώ τη πουτάνα μου. Παραφέρθηκα. Αλλά δεν μπορούσα να το ελέγξω. Κανένας δεν μου έχει μιλήσει έτσι. Ποτέ. Και σε κανέναν δεν το επιτρέπω. Ειδικά σε εκείνη...
Εγώ φταίω ο μαλάκας που προσπαθώ να την προστατέψω.
Γιατί όμως; Αφού δεν με νοιάζει.
Για κανέναν απολύτως λόγο.
Βούρκωσα μπροστά της. Δεν το έχω κάνει ποτέ μπροστά σε άλλον ρε γαμώτο. Γιατί τώρα; Γιατί;

Αριάδνη

Έχω υποστεί ένα μίνι σοκ. Στενοχωρήθηκα. Με πήρε από κάτω. Δεν ξέρω γιατί τόσο πολύ.

Οκευ το ξεχνάμε. Προσπαθούμε τουλάχιστον.

Μετά το σχολείο αποφάσισα να πάω στον Μάριο να δω πως είναι.
Μήπως χρειάζεται και καμιά βοήθεια.

Χτύπησα το κουδούνι.
Περίμενα να ανοίξει. Είχα ένα χαμόγελο μέχρι τα αυτιά.

Μέχρι που μου έφυγε. Έχω μείνει για λίγα δεύτερα να κοιτάζω το άτομο που μόλις μου άνοιξε την πόρτα.

Είναι μια κοπέλα η οποία δεν φοράει ακριβώς ρούχα. Ένα μικρό ύφασμα έχει πετάξει απλά πάνω της. Από πίσω ξεπροβάλλει ο Μάριος χωρίς μπλούζα.

- Ποιος είναι μωρό; Ρωτάει.

Όταν με αντικρίζει κοκκαλώνει.

- Αριάδνη; Τι κάνεις εδώ;

Τον κοιτάζω με απέχθεια και δεν του απαντάω.

- Αριάδνη...δεν περίμενα να έρθεις, μου λέει.

- Ααα πολύ ωραία δικαιολογία, του απαντάω.

- Κοίτα, δεν...δεν...

Δεν μπορεί να αρθρώσει λέξη ο μαλάκας.

- Μην μου πεις την γνωστή μαλακία ότι δεν είναι αυτό που νομίζω, λέω.

- Οκευ οκευ είναι αυτό που νομίζεις, λέει χαλαρά.

Εν τω μεταξύ η άλλη μας κοιτάζει σαν χάνος.

- Μην σε ξανά δω. Μην τολμήσεις να με ξανά πλησιάσεις γιατί θα γίνει χαμός, γυρνάω πλάτη και προχωράω.

- Αριάδνη. Περίμενεε, τρέχει και με πιάνει από το χέρι.

- Ούτε να με ξανά αγγίξεις, λέω.

- Έλα τώρα, ένα λάθος έκανα, λέει.

- Μάριε τελειώσαμε.

Έφυγα. Δεν το πιστεύω αυτό. Γιατί σε μένα; Γιατί την πάτησα τόσο άσχημα;

Πήγα σπίτι μου όσο πιο γρήγορα μπορούσα. Ξάπλωσα και προσπάθησα να μην σκέφτομαι τον Μάριο. Τελικά αποδείχθηκε μεγάλος μαλάκας.

Και κάπου εκεί μου ήρθαν τα λόγια του Πάρη.

Έχε γούστο.
Βρε λες να είχε δίκιο;
Μπα στην τύχη θα το είπε για να μου σπάσει τα νεύρα.
Αλλά έπεσε μέσα. Με προειδοποίησε.
Πφφφ όλα στο κεφάλι μου γυρίζουν. Ο Μάριος, ο Πάρης.
Σκατά.

Από την μια έχουμε τον Μάριο που ούτε να τον σκέφτομαι δεν θέλω. Από την άλλη έχουμε έναν Πάρη τον οποίο δεν είχα ξανά δει έτσι. Νομίζω φταίω και εγώ σε αυτό. Του μίλησα πολύ άσχημα.

Ώπα. Μόλις χώρισα και το μόνο φλέγον ζήτημα αυτή τη στιγμή είναι αυτό που έγινε με τον Πάρη;;
Δεν είμαστε καλά.
Αντί να κλαίω κάθομαι και σκέφτομαι τον Πάρη. Ποιον; Τον Πάρη. Ούτε καν τον Μάριο. Ντάξει είπαμε αυτόν δεν θέλω καν να τον σκέφτομαι. Αλλά δεν πάω καλά.

Όντως τώρα γιατί δεν έκλαψα;

Κοίτα δεν θα πέσω και στα πατώματα. Αλλά είναι μεγάλος μαλάκας ο Μάριος.

Συνεχίζεται...