Διαφορετικά Πλασμένοι

16.

Αριάδνη

Λίγες ημέρες αργότερα

Η αλήθεια είναι πως όλα πάνε μια χαρά με τον Πάρη. Βλέπω κάθε μέρα το βρωμοπρόσωπό του στο σχολείο.

Μεταξύ μας μόνο βρώμικο δεν είναι. Μπορώ να τον κοιτάζω συνέχεια. Με έχω πιάσει να τον κοιτάζω άπειρες φορές. Και έτσι με αποσπά και από το μάθημα.

Ποιος θα το πίστευε πως το αγόρι που γνώρισα πρώτο σε ολόκληρο το σχολείο θα ήταν τώρα το δικό μου αγόρι.

Επίσης ποιος θα το πίστευε ότι αυτό το κελεπούρι θα γυρνούσε και θα κοιτούσε εμένα.

Ντάξει απίστευτα πράγματα.
Νιώθω πως ζω σε ένα όνειρο.

Είναι προστατευτικός. Μου αρέσει τόσο πολύ.

Που να τον δείτε να παίζει και μπάσκετ.
Και όταν με ψάχνει με το βλέμμα του στις κερκίδες ανάμεσα σε τόσα άτομα είναι ότι καλύτερο. Αλλά ψάχνει μόνο εμένα.

Πρέπει κάποια στιγμή να φύγω από τις σκέψεις μου και να επιστρέψω στην πραγματικότητα. Που η πραγματικότητα αυτή τη στιγμή είναι στο σχολείο. Σε ένα παγκάκι εγώ, η Ελεονώρα και η Κλειώ.

Ααα ξέχασα! Δεν έχουμε μόνο τον δικό μου τρελό έρωτα. Έχουμε και της Ελεονώρας.
Ναι ναι ναι κυρίες και κύριοι.
Είναι με τον Μάνο. Και είναι τρελά ερωτευμένοιιιιι.

Εν τω μεταξύ είπαμε να επιστρέψω στην πραγματικότητα αλλά μόνο αυτό δεν έχει γίνει. Έχω γράψει την ιστορία της ζωής μου μέχρι τώρα με τις σκέψεις μου.

- Κλειώ σειρά σου τώρα, λέω.

- Άσε ρε. Ποιος έχει καιρό για έρωτες; 

Κοιταζόμαστε με την Ελεονώρα.

- Ναι, εμμ αν δεν το έχεις πάρει χαμπάρι εμείς οι δυο από εδώ, οι φίλες σου, είμαστε φουλ ερωτευμένες και βρίσκουμε χρόνο για όλα, απαντάω.

- Άλλο εσείς!

- Καλά ρε Κλειώ ηρέμησε, λέει η Ελεονώρα.

- Μήπως ζηλεύεις; Ρωτάω.

- Γιατί να ζηλεύω; Αναρωτιέται η Κλειώ.

- Ρωτάω μήπως. Επειδή είμαστε και οι δύο δεσμευμένες πλέον, λέω.

- Πας καλά; Εγώ χαίρομαι για εσάς, λέει η Κλειώ.

- Ναι δεν αντιλέγω σε αυτό, λέω.

- Έλα πες ρε συ Κλειώ δεν σου αρέσει κανένας; Ρωτάει η Ελεονώρα.

- Μαλάκες από εκείνη την πρώτη φορά που πήγαμε στο σπίτι του Μάνου νομίζω πως έχω αρχίσει να βλέπω διαφορετικά τον Μίλτο, λέει η Κλειώ.

- Γιατί πως τον έβλεπες πριν; Ρωτάω εγώ.

- Ρε Αριάδνη. Ναι οκευ δεν περνούσε απαρατήρητος αλλά τώρα νομίζω το έχω κάψει. Τον σκέφτομαι συνέχεια, λέει η Κλειώ.

- Αχααά να τα μαςςς. Και γιατί δεν μας το λες τόσο καιρό ρε; Τα αγόρια μας είναι φίλοι με τον Μίλτο. Μπορούμε να σε βοηθήσουμε με ένα σούπερ ντούπερ κονέ, λέει η Ελεονώρα.

- Μην τολμήσετε και πείτε τίποτα. Θα το σκεφτώ και θα σας πω, λέει η Κλειώ.

- Τι συζητάνε εδώ τα όμορφα κορίτσια μας; 

Μόλις άκουσα την φωνή του μαλάκα;

- Δεν νομίζω να σε ενδιαφέρει, απαντάω.

- Ααα δεν μιλάς όμορφα, λέει.

- Ούτε θα συμπεριφερθώ αν δεν φύγεις αυτή τη στιγμή από πάνω μας. Μας ζαλίζεις, απαντάω στον Μάριο.

- Θέλεις κάτι; Ρωτάει η Ελεονώρα.

- Την Αριάδνη αλλά δεν μας καταδέχεται, λέει.

- Αυτό έλειπε, λέει η Κλειώ.

- θέλω να μιλήσουμε Αριάδνη, μου λέει ο Μάριος.

- Σου έχω ξανά πει δέκα χιλιάδες φορές ότι εγώ δεν θέλω, του λέω.

- Έλα σε παρακαλώ. Μια τελευταία φορά. Και δεν θα σε ξανά ενοχλήσω μετά, λέει και δείχνει πειστικός.

- Καλά οκ πες μου ακούω, λέω και περιμένω να μιλήσει.

- Ααα όχι εδώ. Ιδιαιτέρως, λέει.

- Ε ρε φίλε. Οκευ κορίτσια τα λέμε σε λίγο. Δεν αργώ, λέω και σηκώνομαι.

- Ακολούθησε με, λέει.

Τον ακολουθώ και με πηγαίνει ξανά στο πίσω κτίριο του σχολείου. Πολύ ιδιαιτερότητα έχει πέσει και ανησυχώ.

Συνεχίζεται...