Διαφορετικά Πλασμένοι

40.

Αριάδνη

Έναν μήνα αργότερα

- Μωρό μουυυ, λέω στον Πάρη.

- Τι είναι Αριάδνη μου;

- Τελικά που θα πάμε με τα παιδιά;

- Προς το παρόν για ένα καφεδάκι, λέει.

- Ωραία. Οπότε απλά ρούχα, λέω.

- Ναι. Όχι πολύ κοντά όμως, μου λέει.

- Βρε μωρό μου ένα απλό σορτσάκι και μια μπλούζα. Τι να φορέσω;

- Να δω το σορτσάκι, απαιτεί.

Του το πετάω στην μούρη. Το πιάνει στα χέρια του και το κοιτάζει.

- Μμ μήπως θα σου είναι κοντό;

- Όλα τα σορτσάκια είναι κοντά, λέω.

- Καλά φόρα το, μου λέει.

- Μμ αν θέλω, του λέω.

- Μου αντιμίλησες μωρό μου;

- Εγώ; Ποτέ, διακρίνεται η ειρωνεία μου.

Με πλησιάσει και με ρίχνει στο κρεβάτι.

- Έλα ρε Πάρη πρέπει να ετοιμαστωωωώ, γκρινιάζω.

- Αυτό να το σκεφτόσουν πιο πριν, μου λέει και με δαγκώνει στο λαιμό.

Αχ αυτό το παιδί.
Τον ρίχνω από πάνω μου και πηγαίνω μετά εγώ από πάνω του. Κουνιέμαι και έχω καταλάβει πως είναι αρκετά αναμμένος. Τον φιλάω και φεύγω από πάνω του.
Να μάθει.
Με κοιτάζει με γουρλωμένα μάτια.
Χαμογελάω νικητήρια.

- Μωρό μου ξεκόλλα, μου λέει.

Φοράω το σορτσάκι μου και δεν του απαντάω. Ξεφυσάει και κάθεται ξαπλωμένος στο κρεβάτι.

- Κι εγώ σαγαπώ, του λέω.

Δεν μου απαντάει με κοιτάζει με δολοφονικό βλέμμα. Αν και ξέρω ότι για αυτό θα πάρει εκδίκηση, σκέφτομαι γελώντας πονηρά.

- Έτοιμη. Φύγαμε;

- Μμ ναι πάμε.

Βρεθήκαμε όλοι στο στέκι μας. Εκεί μαζεύονται πολλά παιδιά σε νεαρή ηλικία. Τώρα ήμασταν η γνωστή παρέα. Η Ελεονώρα με τον Μάνο, η Κλειώ με τον Μίλτο, και εγώ με τον Πάρη.

Μαλακιζόμαστε τόσο πολύ όταν είμαστε όλοι μαζί. Ειδικά όταν παίζουμε παιχνίδια αγόρια εναντίον κορίτσια.

- Πάω μία τουαλέτα, λέει ο Πάρης.

- Να πας μωρό μου, λέω και του δίνω ένα φιλί.

- Αν θέλεις έλα, μου λέει με πονηρό ύφος.

- Όχι ευχαριστώ, λέω και του χαμογελάω και φεύγει.

- Ορεξούλες ο δικός σου ε;
Με ρωτάει η Κλειώ.

- Πάντα, λέω.

Καθώς περιμένουμε τον Πάρη συζητάμε για διάφορα με τα παιδιά. Ρίχνω μια ματιά να δω αν έρχεται αλλά μένω να τον κοιτάζω που μιλάει με μια κοπέλα.

ΤΙ ΚΑΝΕΙ ΛΕΕΙ;

Ντάξει ας ηρεμήσω. Απλά μιλάει δεν κάνει κάτι.

- Αριάδνη;
Με ρωτάνε τα παιδιά.

Κοιτάζω τα παιδιά.

- Ποια είναι αυτή;
Ρωτάω απότομα.

- Ηρέμησε παιδί μου. Δεν ξέρουμε. Λογικά γνωρίζεται με τον Πάρη, λέει η Κλειώ.

- Να ξεγνωριστεί, λέω και τα παιδιά γελάνε.

ΙΙΙΙ ΤΟΥ ΠΙΆΝΕΙ ΤΟ ΜΠΡΑΤΣΟ.

ΤΟΥ ΧΑΜΟΓΕΛΑΕΙΙΙΙ
ΤΗΣ ΧΑΜΟΓΕΛΑΣΕ ΚΑΙ ΕΚΕΙΝΟΣΣΣ;
ΘΑ ΓΊΝΕΙ ΧΑΜΟΣ.

Συγκρατήσου Αριάδνη, συγκρατήσου.

Α εντάξει έρχεται. Ένα βάρος έφυγε.

Κάθεται ξανά δίπλα μου.

Δεν μιλάω.

Πάρης

- Επέστρεψα, λέω.

- Τι έκανες τόση ώρα; Στην λεκάνη είχες πέσει;

Γελάμε όλοι και βλέπω την Αριάδνη να έχει μουλαρώσει. Στα καλά καθούμενα; Τι φάση;

- Όχι αγάπη μου απλά έπιασα την κουβέντα με ένα παιδί, λέω.

- Με ένα κορίτσι θες να πεις, λέει.

- Ναι τα παιδιά δεν είναι κορίτσια;

- Πάρη σκάσε!

- Τι έπαθες; Τι έπαθε;
Γυρνάω και ρωτάω τα παιδιά.

- Ααα εμείς δεν ξέρουμε, λέει ο Μάνος.

- Ποια ήταν αυτή;

Ααα κατάλαβα τώρα τι έπαθε.

- Μια γνωστή μου, λέω.

- Πολύ χαλαρός είσαι, μου λέει η Αριάδνη.

- Πως θα έπρεπε να ήμουν;

- Σε άγγιζε.

- Και;

Εν τω μεταξύ τα παιδιά απλά μας παρακολουθούν με αγωνία.

- Κεριά, λέει η Αριάδνη και σηκώνεται καθώς πηγαίνει προς την έξοδο.

Ρε πάμε καλά;

- Παιδιά με συγχωρείτε λίγο αλλά δεν ξέρω τι έπαθε, σηκώνομαι και την ακολουθώ.

- Αριάδνηη, φωνάζω.

Συνεχίζεται...

★Η ψήφος σας θα με βοηθούσε αρκετά. Ευχαριστώ πολύ★