Διαφορετικά Πλασμένοι

17.β.

Αριάδνη

Κοιτάζω το τηλέφωνό μου. Όχι ρε γαμώτο το είχα αθόρυβο.

- Συγνώμη ήταν αθόρυβο.

- Πήγα να τρελαθώ ρε Αριάδνη. Ανησύχησα πάρα πολύ για σένα.

- Συγνώμη αγάπη μου δεν το κατάλαβα. Το είχα ξεχάσει αθόρυβο.

- Πφφ καλά, λέει ο Πάρης και με αγκαλιάζει.

- Επίσης γιατί πήρες τόσα πολλά; Είπες ότι θα πας για τα απλά πραγματάκια και θα ερχόσουν πίσω με μια σακούλα, μου λέει μαλώνοντάς με.

- Έλα ρε Πάρη τώρα. Παρασύρθηκα και εγώ. Αλλά δεν είναι βαριά μην ανησυχείς, λέω.

- Ναι καθόλου. Είσαι έγκυος Αριάδνη δεν ξέρω αν το θυμάσαι, μου λέει.

Φυσικά και το θυμόμουν αλλά όταν μου το λέει ο Πάρης κοκκαλώνω και σκέφτομαι πάλι καλά που δεν έπαθε κάτι το μωρό στην πτώση μου στο έδαφος.

- Τι έπαθες Αριάδνη;

- Τίποτα τίποτα. Έλα μην με μαλώνεις σου πήρα και σοκολάτα, του λέω και κάνω γλυκό φατσάκι.

Μου χαμογελάει.

- Ε τότε συγχωρεμένη, λέει.

- Χαχαχ βλαμμένο μου, του λέω και με φιλάει.

- Έλα να κάτσουμε έχω να σου πω, του λέω και καθόμαστε στον καναπέ.

- Ακούω.

- Όπως κατάλαβες άργησα λίγο...

- Πολύ.

- Ναι σκάσε και άκου, του λέω.

- Πες.

- Και πήγα να περάσω τον δρόμο... Είχα αποσυντονιστεί λίγο έως πολύ και δεν κοίταξα αν περνάει κάποιο αμάξι... Μετά ένιωσα να πέφτω στο έδαφος και τότε συνήλθα. Με έσπρωξε ένα παιδί, του λέω.

- Τι μου λες Αριάδνη; Πας καλά; Δεν προσέχεις; Τέρμα δεν ξανά πας μόνη σου πουθενά!

- Ρε Πάρη τι λες! Σταμάτα!

- Πλάκα μου κάνεις τώρα έτσι; Θα σκότωνες τον εαυτό σου Αριάδνη!

Καλέ έχει τρελαθεί. Φωνάζει. Δεν είμαστε καλά.

- Πάρη κάτσε κάτω και βγάλε τον σκασμό να σου πω!

- Μπορώ να ακούσω και όρθιος.

- Δύο παιδιά με είδαν που είχα αφαιρεθεί και η κοπέλα φώναξε στο αγόρι που με έσωσε.

- Πάλι καλά να λες που είσαι εδώ τώρα. Ω θεέ μου αν σε έχανα...μόνο στην σκέψη τρελαίνομαι, μου λέει και κάθεται ενώ με αγκαλιάζει.