Διαφορετικά Πλασμένοι

27.β.

Πάρης

Η Αριάδνη αποκοιμήθηκε σχετικά γρήγορα στην αγκαλιά μου.

Τι περνάει το κοριτσάκι μου.

Αλλά εγώ είμαι εδώ για εκείνην να τα αντιμετωπίσουμε όλα μαζί.

Αφού την πήρε καλά ο ύπνος έστειλα μήνυμα στον Στέφανο.

Του είπα να πάρουν τους γονείς τους τηλέφωνο για να έρθουν αύριο στο σπίτι μας. Χωρίς να ξέρουν την αλήθεια ούτε εκείνοι. Απλά να τους δώσουν την διεύθυνσή μας.

Χωρίς να το ξέρει η Αριάδνη.
Ξέρω ότι θα με βρίσει αλλά πιστεύω πως το έχει ανάγκη.
Να συζητήσουν. Να απαντηθούν τα ερωτήματα που κρύβει μέσα της.
Και αν δεν θέλει μετά ας μην τους δεχτεί.
Είναι πολύ δύσκολο.

Τουλάχιστον να μάθει το γιατί.

Ίσως να της κάνει καλό.

Την αγαπάω πολύ. Για αυτό το κάνω. Πιστεύω πως θα είναι για το καλό της. Έστω κι αν στο τέλος δεν τους δεχτεί ποτέ.
Δεν θα έκανα τίποτα που θα κατέστρεφε τον άνθρωπο μου.

Αριάδνη

Την επόμενη ημέρα υπήρχε ένα περίεργο κλίμα αλλά τα παιδιά με έκαναν να νιώσω καλύτερα. Και ο Πάρης φυσικά.
Στο πρωινό δεν αναφέραμε κάτι αλλά γελούσαμε όλοι μαζί με τις βλακείες που λέγαμε.

- Αυτή η εικόνα ας μείνει, λέω.

Με κοιτάζουν.

- Εννοείται πως θα μείνει, λέει η Όλγα.

- Θα έρθω να ζήσω σε αυτό το χωριό, λέει ο Στέφανος.

- Κι εγώ, λέει η Όλγα.

- Παιδιά όχι. Δεν χρειάζεται να αφήσετε τα πάντα πίσω σας. Το μόνο που θέλω είναι να είστε δίπλα μου και να μην χάσουμε επαφές, λέω.

- Αν είμαστε δίπλα σου δεν θα χάσουμε καμία επαφή, λέει ο Στέφανος.

- Αριάδνη τώρα που σε βρήκαμε δεν πρόκειται να σε αφήσουμε, λέει η Όλγα.

- Έχετε μια ζωή... Θα την συνεχίσετε πίσω στην πόλη που μένετε. Έχετε και τους...τους γονείς σας, λέω και σπάει η φωνή μου στο τέλος.

- Καλά τώρα ηρέμησε. Όλα θα πάνε καλά, λέει η Όλγα.

Ο Πάρης μου πιάνει το χέρι και εγώ τον κοιτάζω.

- Έχεις ανθρώπους δίπλα σου που σε αγαπούν και σε στηρίζουν. Να το ξέρεις, μου λέει και τον φιλάω.

Λίγο αργότερα, κατά το μεσημεράκι είμαστε στο σαλόνι όλοι μαζί.

Ακούω το κουδούνι.