Διαφορετικά Πλασμένοι

25.

Αριάδνη

Στην Ιταλία περάσαμε όσο καλύτερα μπορούσαμε να περάσουμε. Με τον Πάρη ήμασταν μαζί συνέχεια. Ντάξει προφανώς δεν κοιμόμασταν μαζί αλλά έξω ήμασταν μαζί. Αγκαλιά. Κάθε μέρα ξυπνάω με ένα τεράστιο χαμόγελο. Τον έχω συνέχεια στο μυαλό μου. Μου κάνει τις μέρες ακόμη καλύτερες. Τον ερωτεύομαι όλο και περισσότερο.
Θέλω να τον έχω συνέχεια δίπλα μου.

Μετά το σχολείο αποφασίσαμε να πάμε προς το σπίτι μου. Καθώς φτάνουμε μένω κόκκαλο και κοιτάζω το άτομο που περιμένει έξω από το σπίτι μου. Ο Πάρης τον κοιτάζει με απορία.
Πλησιάζουμε κι άλλο.

- Αριάδνη; Τόσο πολύ ενθουσιάστηκες που με είδες;

- Μα...Μάρκο;

Πάρης

Φτάνουμε έξω από το σπίτι της Αριάδνης. Ένα αγόρι την περιμένει απ' έξω. Δεν τον ξέρω. Δεν τον έχω ξανά δει. Ξέρει την Αριάδνη και η Αριάδνη εκείνον.
Έχει μείνει να τον κοιτάζει. Είναι και εμφανίσιμος.
Το κέρατό μου ποιος είναι;

- Αριάδνη; Τόσο πολύ ενθουσιάστηκες που με είδες;
Την ρωτάει.

- Μα...Μάρκο;

Ποιος είναι και τι θέλει;

Η Αριάδνη πηγαίνει και τον αγκαλιάζει σφικτά.

Τι έκανε μόλις τώρα; Άφησε το χέρι μου για να πάει να αγκαλιάσει έναν άλλον; Τα χαρακτηριστικά του προσώπου μου σκληραίνουν. Αρχίζω μέσα μου να βράζω.

Αριάδνη

Τρέχω πάνω του και τον σφίγγω στην αγκαλιά μου. Πώς βρέθηκε εδώ;
Με αγκαλιάζει κι εκείνος και με φιλάει στο κεφάλι.

- Τι κάνεις εδώ Μάρκο; Πώς... πώς ήρθες;

- Δεν χαίρεσαι μωρό μου;

Έτσι με έλεγε πάντα. Δεν έχουμε κάτι.

- Φυσικά και χαίρομαι.

Με την έκπληξη μου είχα ξεχάσει την παρουσία του Πάρη. Γυρνάω και τον κοιτάω. Το βλέμμα του με κάρφωσε θυμωμένα. Ωχ θα κατάλαβε τίποτα άλλο.

- Εε σόρρυ. Από εδώ ο Πάρης. Πάρη ο Μάρκος, λέω.

- Χάρηκα, λέει ο Μάρκος και δίνει το χέρι του στον Πάρη.

Ο Πάρης τον κοιτάζει.

- Εγώ όχι, λέει ο Πάρης και δεν του δίνει καν το χέρι του.

- Πάρη, του λέω.

Με κοιτάζει.

- Φεύγω. Να τα πείτε και καλύτερα. Μην σας χαλάσω το κέφι, λέει ο Πάρης.

- Όχι όχι δεν χρειάζεται, λέω.

- Άλλο βλέπω, λέει και γυρνάει πλάτη και προχωράει.

Τρέχω και τον προλαβαίνω.

- Περίμενε ρε παιδάκι μου. Γιατί είσαι τόσο αγενής;

- Δεν θέλω πάρε δώσε με κανέναν γκόμενο σου, λέει ο Πάρης.

- Τι λες Πάρη; Ο Μάρκος είναι φίλος μου, λέω.

- Ε τότε κι εγώ να φωνάζω τις "φίλες μου" μωρό μου.

- Έχεις παρεξηγήσει, λέω και τον αγγίζω στο χέρι.

Τραβάει το χέρι του.

- Σαν πολύ δεν τον άφησες μόνο του;;

- Τι έπαθες ρε Πάρη;

- Αριάδνη; Φωνάζει ο Μάρκος.

- Έλα έλα σε φωνάζει, λέει ο Πάρης νευριασμένος.

- Πάρη ο Μάρκος...

- Μην είσαι αγενής μωρό μου, λέει ειρωνικά ο Πάρης.

- Για σένα ήρθε. Μην με πάρεις τηλέφωνο, λέει και φεύγει με γρήγορα βήματα.

Τι έγινε μόλις τώρα;
Πηγαίνω κοντά στον Μάρκο.

- Μάρκο, τον αγκαλιάζω.

- Έγινε κάτι; Ποιο ήταν το παιδί;

- Άστον τώρα. Πες μου πως βρέθηκες εδώ, λέω.

- Μου έλειψες. Και είπα να έρθω εγώ. Αφού δεν έρχεται ο Μωάμεθ στο βουνό θα πάει το βουνό στον Μωάμεθ, λέει και χαμογελάει.

- Συγνώμη βρε Μάρκο...δεν προλάβαινα και πολλά. Θα ερχόμουν αλλά...

- αλλά είχες τον Πάρη; Με ρωτάει και σηκώνει το φρύδι του.

Πλάκα πλάκα αυτό όταν το κάνει τρελαίνομαι.

Χαμογελάω.

- Εε έγιναν πολλά. Αλλά τώρα δεν έχει σημασία. Είσαι εδώ, λέω.

- Μας ξέχασες Αριάδνη, μου λέει και με κοιτάζει με απογοήτευση.

Όχι όχι. Μην το κάνει αυτό.

- Μην το ξανά πεις, λέω εγώ.

- Μας άφησες πίσω. Μιλάμε ελάχιστα πλέον και δεν το περίμενα αυτό από εσένα, μου λέει.

- Συγνώμη Μάρκο. Αλλά να ξέρεις δεν σας ξέχασα. Κανέναν σας, λέω και κατεβάζω το κεφάλι μου.

- Τώρα που σε βλέπω σαν να ομόρφυνες ε;
Με ρωτάει.

Σηκώνω το κεφάλι μου και τον κοιτάζω. Μου χαμογελάει.

- Είσαι βλαμμένο, του λέω.

- Τι; ψέματα; Αφού αυτό βλέπω, λέει.

- Α ρε Μάρκο, λέω και μπαίνω ξανά στην αγκαλιά του.

- Έλα πάμε τώρα μέσα. Θέλω πολύ να δω την θεία σου. Και να μου πεις τα νέα σου...

Συνεχίζεται...