Διαφορετικά Πλασμένοι

30.β.

Αριάδνη

Περνούν οι μέρες και ο Στέφανος, η Όλγα, ο Νίκος και η Ιωάννα δεν έχουν φύγει ακόμα.

Προς Θεού δεν τους διώχνω.

Έχουν και δουλειές υποτίθεται.

Έχουν μείνει εδώ.

Τα παιδιά σπίτι μας ενώ οι γονείς τους σε ξενοδοχείο. Δεν θα άφηνα τα αδέλφια μου να πάνε κάπου αλλού. Είναι σύμφωνος και ο Πάρης.

Έχουν κάτσει για να έρθουν πιο κοντά με εμένα. Η αλήθεια είναι πως σιγά σιγά δένομαι λίγο μαζί τους. Αλλά όχι σαν γονείς με κόρη προς το παρόν.
Φαίνονται καλοί άνθρωποι.

Με τα αδέλφια μου έχω άριστη σχέση.
Και αυτά μου μιλούν για τους γονείς μας.

Είναι τόσο περίπλοκη η κατάσταση που δεν μπορεί να την εξηγήσει κάποιος.

Τα συναισθήματα επίσης περίπλοκα.
Το καλό είναι πως δεν είμαι στενοχωρημένη. Μπορεί απλά να έχω μέσα μου το αίσθημα της απογοήτευσης λόγω του ότι με παράτησαν οι γονείς μου.

Αλλά δεν σκέφτομαι πλέον το παρελθόν.
Ζω το παρόν.

Η εγκυμοσύνη μου πηγαίνει πολύ καλά.

Έχω κάποιες ανακατωσούρες αλλά το ελέγχω.

Ακόμα με βασανίζει το θέμα και η σκέψη πως το παιδί μπορεί να μην είναι του Πάρη.

Εκείνος όμως το έχει δεχτεί σαν να είναι δικό του. Το έχει αγαπήσει.

Μου είχε πει:

"Ότι αγαπάς εσύ το αγαπώ και εγώ"

"Ότι είναι δικό σου είναι και δικό μου"

"Δεν θα σου στερήσω τίποτα"

"Το παιδί αυτό θα πάρει πολλή αγάπη. Όπως και η Μυρτώ μας"

Τον αγαπάω πολύ. Είναι το στήριγμά μου.

Τώρα... Κάτι άλλο...

Στον Στέφανο και στην Όλγα γνωρίσαμε και την παρέα μας. Τους συμπάθησαν και εκείνους.

Μίλησα στα κορίτσια, στην Ελεονώρα και στην Κλειώ για όλα όσα συνέβησαν.
Είναι δίπλα μου και στηρίζουν την κάθε επιλογή μου.

Επίσης τους είπα πως είμαι έγκυος.
Δεν έχουμε πει σε κανέναν τις υποψίες που έχω. Πως μπορεί το παιδί να είναι του Μάριου. Όλοι ξέρουν πως είναι του Πάρη. 
Κι εγώ αυτό θέλω να πιστεύω. Μόνο του Πάρη.