Διαφορετικά Πλασμένοι

20.β.

Αριάδνη

- Εσύ Αριάδνη πώς βρέθηκες εδώ; Μετακομίσατε με τους γονείς σου;
Με ρωτάει η Όλγα.

- Όχι ακριβώς, απαντάω.

Κοιτάζω τον Πάρη και σηκώνει τους ώμους του.

- Συνέβη κάτι;
Ρωτάει ο Στέφανος.

- Στο σημείο που φτάσαμε δεν υπάρχει λόγος να τους το κρύβουμε, λέω.

- Ναι οκευ, λέει ο Πάρης.

- Τι έγινε;
Ρωτάει η Όλγα.

- Είστε καλά παιδιά και φάνηκε από την αρχή. Οπότε θα σας εμπιστευθούμε κάποια προσωπικά μας. Αφού πηγαίνει εκεί η συζήτηση όσο κι αν την αποφεύγουμε, λέω.

- Κοίτα Αριάδνη αν είναι κάτι πολύ προσωπικό δεν χρειάζεται αλήθεια, λέει ο Στέφανος.

- Δεν πειράζει Στέφανε, λέει ο Πάρης.

- Ήρθα εδώ με την θεία μου. Ζούσαμε αλλού κι εμείς. Βρήκε μια δουλειά εδώ και την δέχτηκε. Βέβαια μου έχει πει πως ζούσε κιόλας παλαιότερα εδώ. Ήθελα να την ακολουθήσω. Δεν της έφερα αντίρρηση. Έχει κάνει τα πάντα για μένα. Είναι η μάνα που ποτέ δεν είχα, λέω.

- Τ...τι λες τώρα Αριάδνη; Συγνώμη δεν θέλω να σε φέρουμε σε τέτοια φάση. Δεν χρειαζόταν να μας ανοιχτείς, λέει η Όλγα.

- Δεν πειράζει. Δεν έχω αισθήματα για κανέναν από τους δύο. Και ναι δεν έχω γνωρίσει κανέναν τους. Ούτε τους έχω δει ποτέ. Ούτε καν πως τους λένε δεν ήθελα να μάθω.

- Αριάδνη μου, λέει η Όλγα και με αγκαλιάζει σφικτά.

Αφού βγαίνει από την αγκαλιά μου συνεχίζω να λέω την συνέχεια.

- Πραγματικά Αριάδνη δεν θέλουμε να σε φέρουμε σε δύσκολη θέση, λέει ο Στέφανος.

- Καμία δύσκολη θέση. Μην ανησυχείς, λέω.

- Συνέχισε αγάπη μου. Το έχεις ανάγκη, λέει ο Πάρης.

- Με παράτησαν όταν γεννήθηκα. Με έδωσαν στην θεία μου και εξαφανίστηκαν. Δεν έχω νιώσει ποτέ την αγάπη και την φροντίδα των δύο γονιών. Η μόνη αγάπη που έχω νιώσει πραγματικά είναι της θείας μου, του Πάρη, της κόρης μου και των φίλων μου. Δεν θέλω τίποτα άλλο στη ζωή μου. Συνήθισα πλέον και δεν θέλω να συναντήσω ποτέ κανέναν. Ας κάνουν την ζωή τους. Δεν με ενδιαφέρει τίποτα, λέω.

- Δεν ξέρω τι να πω, λέει ο Στέφανος.

Καλέ μόλις παρατήρησα ότι η Όλγα έχει πλαντάξει στο κλάμα.