Διαφορετικά Πλασμένοι

30.

Αριάδνη

Μένω να κοιτάζω τον Μάρκο.
Με κοιτάζει μετανιωμένος.

- Τι έκανες Μάρκο;

- Αριάδνη μου, λέει και με πλησιάζει.

Απομακρύνομαι από κοντά του.

- Γιατί Μάρκο; Γιατί τώρα; Γιατί τώρα που με βρήκες ευάλωτη; Γενικά γιατί;

- Συγνώμη Αριάδνη, λέει εκείνος.

- Πες μου ένα γαμημένο γιατί!

- Γιατί πάντα σε ήθελα Αριάδνη. Πάντα. Και ήρθα για εσένα εδώ. Όχι μόνο σαν φίλος. Γιατί σε θέλω Αριάδνη. Ξέρεις πόσο μου έλειψες αυτές τις μέρες που έλειπες;

Έχω παγώσει να τον κοιτάζω. Δεν μπορώ να το πιστέψω.

- Γιατί δεν μου το είπες ποτέ;

- Γιατί δεν είχα το θάρρος. Και τώρα. Τώρα που ήρθα εδώ ήσουν με τον Πάρη. Δεν ήθελα να σας χωρίσω. Ποτέ δεν θα έκανα κάτι που θα σε πλήγωνε. Και δεν μπορώ να σε βλέπω να κλαις για ένα αγόρι που δεν σε θέλει και δεν σε πιστεύει, λέει.

- Βρε Μάρκο...

- Μην πεις τίποτα Αριάδνη. Ξέρω πως φέρθηκα και εγώ λάθος. Έτσι κι αλλιώς αύριο φεύγω. Δεν θα σου δημιουργήσω άλλα προβλήματα.

- Ναι αλλά τώρα ήδη ο Πάρης έχει πιστέψει άλλα.

- Συγνώμη για το φιλί Αριάδνη. Συγκρατήθηκα τόσο πολύ όλον αυτόν τον καιρό που ήμουν κοντά σου. Σαγαπάω πολύ. Και θα φύγω μακριά σου. Θα σε ξεχάσω, λέει και σκουπίζει με το χέρι του τα μάτια του.

Πηγαίνω και τον αγκαλιάζω.

- Πως τα κάναμε έτσι βρε Μάρκο;

Τον ρωτάω και σηκώνει τους ώμους του.

- Να προσέχεις εκεί που θα πας. Και να μου φιλήσεις όλα τα φιλαράκια μας.

- Γιατί είσαι τόσο καλή μαζί μου ρε Αριάδνη; Σε κατέστρεψα.

- Γιατί δεν παύεις να είσαι φίλος μου να σε νοιάζομαι και να σε αγαπάω, του λέω.

- Θέλεις να πάω να του μιλήσω για τελευταία φορά; Να του εξηγήσω τι έγινε. Πώς εγώ φταίω.

- Όχι Μάρκο. Δεν θέλω να ανακατευτείς περισσότερο σε αυτήν την κατάσταση. Από τότε που ήρθες δεν σε έχω αφήσει σε ησυχία. Όλο κάτι γίνεται.

- Μην το ξανά πεις. Ξέρω πως φταίω και εγώ λιγάκι. Έως πολύ.

- Ναι αλλά αν αυτός ο μαλάκας με πίστευε από την αρχή δεν θα είχε γίνει τίποτα.

- Μην τα βάζεις μαζί του τώρα. Θα τα ξανά βρείτε το ξέρω. Σε αγαπάει και τον αγαπάς.

Την επόμενη ημέρα ο Μάρκος έφυγε.

Συνέβησαν τόσα πολλά μέσα σε αυτές τις λίγες ημέρες. Είμαι σε άσχημη ψυχολογική κατάσταση και δεν το περίμενα ποτέ αυτό.

Πέρασε το Σαββατοκύριακο, πέρασε η Δευτέρα και εγώ δεν πήγα σχολείο. Την Τρίτη έπρεπε να πάω. Γράφαμε και ένα τεστάκι.

Πήγα με την καρδιά μου κομμάτια και σε όχι τόσο καλή ψυχολογική κατάσταση.

Πήγα να μπω στην τάξη και έπεσα πρόσωπο με πρόσωπο με τον Πάρη. Κοιταχτήκαμε τόσο βαθιά και δεν έβγαλε άχνα κανένας. Με προσπέρασε και έκατσε στη θέση του. Απορώ πώς δεν έχει αλλάξει ακόμη θέση. Πήγα και έκατσα δίπλα του. Δεν μου μίλησε αλλά ούτε του μίλησα. Δεν ήξερα τι να του πω. Το μόνο που ήθελα εκείνη τη στιγμή ήταν να τον αγκαλιάσω, να τον φιλήσω και να του πω πως τον αγαπάω. Αλλά τίποτα από αυτά δεν έκανα.

Περνούσαν οι ώρες και εγώ καθόμουν μόνη μου σε ένα παγκάκι. Χωρίς να μιλάω σε κανέναν. Παγκάκι - θρανίο, θρανίο - παγκάκι. Έρχονταν και τα κορίτσια αλλά τα έδιωχνα. Χωρίς κακία εννοείται. Ήθελα να μείνω μόνη μου. Δεν ήθελα κανέναν. Μόνο εκείνον. Με είχε πάρει πολύ από κάτω.

Τώρα είχαμε γυμναστική. Ποιος πάει να τρέξει τώρα; Είπα στον καθηγητή ότι πονάει το πόδι μου. Ωραίο ψέμα. Δε με πίστεψε. Πήγα να φορέσω ένα μπλουζάκι για το τρέξιμο. Καθώς έβγαινα είδα τον Πάρη να βγαίνει από τα ανδρικά αποδυτήρια. Είχε φορέσει την μπλούζα του μπάσκετ. Του πηγαίνει τόσο πολύ.

Πήγε να περάσει έξω από τα αποδυτήρια που ήμουν εγώ και τον σταμάτησα.

- Πάρη.

Με κοίταξε. Το βλέμμα του ψυχρό. Τον τράβηξα από το χέρι και τον έβαλα μέσα στα αποδυτήρια και έκλεισα την πόρτα.

Συνεχίζεται...

★Η ψήφος σας θα με βοηθούσε αρκετά. Ευχαριστώ πολύ★