Διαφορετικά Πλασμένοι

10.

Αριάδνη

Ένα άτομο με σκουντάει.

- Τι είναι;;; Λέω δυνατά και απότομα.

Γυρνάω και τον κοιτάζω.

- Ναι σόρρυ κιόλας που έχεις πιάσει όλο το χώρο και δεν μπορούμε να κάτσουμε, λέει ο Πάρης.

- Α ναι.
Λέω και μαζεύομαι.

- Συγνώμη δεν άκουσα καθόλου το κουδούνι, λέω απολογητικά.

- Καλά, λέει και κάθεται δίπλα μου.

- Κοπάνα εχθές; Με ρωτάει αμέσως μετά.

- Εε όχι ακριβώς, λέω.

- Ήθελες να χάσεις το διαγώνισμα; Με ρωτάει.

- Εε ναι αυτό. Δεν είχα διαβάσει πολύ καλά, του λέω.

Αχ θεέ μου του λέω και ψέματα τώρα.

Πάρης

- Ήθελες να χάσεις το διαγώνισμα; Την ρωτάω.

- Εε ναι αυτό. Δεν είχα διαβάσει πολύ καλά, μου λέει.

Δεν την πιστεύω. Για κάποιο άλλο λόγο δεν είχε έρθει.

Δεν ξέρω όμως γιατί συνέχεια πρέπει να συζητάμε για εκείνη;
Γιατί καταλήγω πάντα σε εκείνη;
Μου αρέσει να της πηγαίνω κόντρα. Μου την σπάει τόσο πολύ.

Τέλεια. Την επόμενη ώρα είχαμε κενό. Άρα ας το εκμεταλλευτούμε. Θα πάω να παίξω μπασκετάκι.

Αριάδνη

Τώρα έχουμε κενό. Θα πάω να κάτσω σε ένα παγκάκι. Όλα τα υπόλοιπα παιδιά παίζουν από κάτι. Τα αγόρια μπάσκετ και τα κορίτσια βόλεϊ. Εγώ δεν έχω όρεξη.

- Έλα ρε Αριάδνη να παίξεις και εσύ λίγο, μου λέει η Ελεονώρα.

- Δεν έχω όρεξη. Αλήθεια, της λέω.

- Καλά. Αν αλλάξεις γνώμη έλα εντάξει; Με ρωτάει και φεύγει καθώς της γνέφω θετικά.

Μετά από λίγο έρχεται και κάθεται δίπλα μου ο Πάρης λαχανιασμένος λίγο.

Αφού βρίσκει τις ανάσες του αποφασίζει να μου μιλήσει.

- Μόνη;

- Ναι, απαντάω ξερά.

- Γιατί δεν πήγες και εσύ να παίξεις βόλεϊ; Με ρωτάει.

- Γιατί δεν θέλω! Έλεος πια, σηκώνομαι όρθια και πηγαίνω και στηρίζομαι στον τοίχο.

- Πως κάνεις έτσι; Τσ τσ...
Πάει να φύγει και τον σταματάω.

- Πάρη, του λέω.

Γυρίζει και με κοιτάζει.
Πλησιάζει προς εμένα περιμένοντας να του πω κάτι.

- Θα μου πεις; Ρωτάει.

- Συγνώμη, του λέω.

- Οκευ.
Πάει να ξανά φύγει.

- Περίμενε, του λέω ενώ του αγγίζω το μπράτσο.

- Τι είναι; Με κοιτάζει στα μάτια.

- Θέλω να σου ζητήσω συγνώμη γενικά. Και για τις προάλλες. Σου μίλησα πολύ άσχημα. Έχω μετανιώσει. Δεν εννοούσα τίποτα από όλα αυτά που είπα.

Με κοιτάζει και δεν μιλάει.

- Πες κάτι, του λέω βουρκώνοντας.

Δεν ξέρω τι έπαθα. Πραγματικά δεν ξέρω εκείνη την ώρα τι συνέβη.

- Τι έπαθες τώρα;

- Τίποτα. Απλά συγνώμη, λέω και φεύγω πηγαίνοντας στις τουαλέτες.

Κοιτάζομαι στον καθρέφτη. Κάποια δάκρυα κάνουν την εμφάνιση τους.
Τι είναι αυτό τώρα; Ξέσπασμα;
Ρίχνω λίγο νερό στα μούτρα μου.

Πάρης

Τι έπαθε; Βούρκωσε. Γιατί; Δεν την έχω ξανά δει ποτέ έτσι.
Να μου πεις φέτος ήρθε.
Ναι οκευ αλλά δεν το περίμενα ποτέ.
Μου ζήτησε ξανά συγνώμη και εξαφανίστηκε από μπροστά μου.

Ρε τι έπαθε;

Πήγα και έπαιξα λίγο ακόμη μπάσκετ.

Μετά όμως... Πήγα να την βρω.
Δεν ξέρω γιατί. Απλά ήθελα. Καθώς πήγαινα σκεφτόμουν.

Αριάδνη

Μπαίνει μέσα ο Πάρης την ώρα που σκουπίζω το πρόσωπό μου.

Συνεχίζεται...