Διαφορετικά Πλασμένοι

27.

Αριάδνη

Όλη την ημέρα δεν μου έριξε κανένα βλέμμα. Μόνο εγώ τον κοιτούσα. Μα δεν μπορεί να τα πιστεύει όλα αυτά που λέει.

Σχολάσαμε. Πριν βγούμε έξω αποφάσισα να τον ξανά φωνάξω.

- Πάρη.

- Παρακαλώ;

- Μπορείς να κάτσεις λίγο να μιλήσουμε;

- Αριάδνη, ακούγεται η φωνή του Μάρκου.

- Ααα λυπάμαι ήρθε ο φιλαράκος σου να σε πάρει, λέει ο Πάρης και μου γυρνάει την πλάτη.

Γαμώτο! Και αυτός ο Μάρκος ώρα βρήκε να έρθει. Γαμώτο μουυυ.

- Πάρη μην φύγεις.

- Άσε με ρε Αριάδνη, λέει και φεύγει.

Σκατά σκατά σκατά.

Πήγα κοντά στον Μάρκο.

- Αριάδνη;
Να τη και η Κλειώ.

- Κλειώ; Έγινε κάτι;

- Δεν μας γνώρισες τον φίλο σου...

- Μάρκος, της δίνει το χέρι.

- Χαίρω πολύ, λέει η Κλειώ.

- Μακριά από το κορίτσι μου, λέει ο Μίλτος.

- Οκ δεν στην φάγαμε, λέει ο Μάρκος.

- Φεύγουμε Κλειώ, λέει ο Μίλτος.

- Καλά. Θα τα πούμε Αριάδνη, λέει η Κλειώ.

- Και εσένα Αριάδνη δεν στο είχα να κάνεις κάτι τέτοιο στον Πάρη, λέει ο Μίλτος.

- Μίλτο τι λες, ρωτάει η Κλειώ.

- Ξέρω πολύ καλά, λέει ο Μίλτος.

- Μίλτο σου εξήγησα τι συμβαίνει με την Αριάδνη και τον Πάρη, του λέει η Κλειώ.

Γαμώτο όλοι έχουν παρασυρθεί από τα λόγια του Πάρη. Αλλά στα κορίτσια έχω εξηγήσει τι συνέβη.

- Φύγαμε, λέει ο Μίλτος και παίρνει την Κλειώ από το χέρι.

Fuck.

- Αριάδνη συγνώμη, λέει ο Μάρκος.

- Έλεος γαμώτο!

Φτάσαμε στο σπίτι με τον Μάρκο χωρίς να βγάλουμε μιλιά. Προφανώς και τον φιλοξενούμε.
Μπαίνουμε μέσα και βλέπουμε την θεία.

- Καλώς τα μου. Να σας βάλω να φάτε;

- Όχι. Δεν πεινάω, λέω εγώ και τρέχω πάνω στο δωμάτιό μου.

- Ούτε εγώ. Δεν θέλω, λέει ο Μάρκος.

- Τι έγινε Μάρκο;

- Τίποτα μην ανησυχείτε. Απλά κουράστηκε, λέει ο Μάρκος στην θεία μου.

Ο Μάρκος μπήκε μέσα στο δωμάτιο μου και έκλεισε την πόρτα πίσω του.

- Φύγε Μάρκο, λέω.

- Τόσο κακό σου έκανα που ήρθα;

- ΝΑΙ. Ήρθες και τώρα όλοι νομίζουν πως είσαι γκόμενός μου. Με παράτησε ο Πάρης και δεν κάθεται να ακούσει τίποτα γαμώ το κέρατο μου! Τίποτα!

Φώναζα απελπισμένη.

- Συγνώμη Αριάδνη, λέει ο Μάρκος και σηκώνω το βλέμμα μου και τον κοιτάζω. Είχε βουρκώσει.

Γυρνάει την πλάτη του, ανοίγει την πόρτα και φεύγει.

Όχι όχι μαλακία μου. Εκείνος δεν φταίει σε τίποτα. Πηγαίνω μετά στο δωμάτιο που τον φιλοξενούμε. Τον βλέπω να μαζεύει τα πράγματά του.

- Μάρκο, του λέω ήρεμα.

- Συγνώμη Αριάδνη. Δεν ήθελα ποτέ να προκαλέσω κάτι τέτοιο, λέει.

- Άσε τα πράγματά σου κάτω Μάρκο, λέω.

- Άστο Αριάδνη. Ξέρω πως δεν με θες εδώ, λέει.

- Όχι Μάρκο. Συγνώμη. Τα είπα πάνω στα νεύρα μου. Εσύ δεν φταις σε τίποτα.

- Αριάδνη σου κάνω κακό, λέει.

- Ποτέ Μάρκο. Μην το ξανά πεις.

Συνεχίζει να μαζεύει τα πράγματά του.

- Είπα άφησε τα!

Πήγα και του έβγαλα τα χέρια από την βαλίτσα. Με κοίταξε.

- Συγνώμη Μάρκο. Συγνώμη, λέω και τον αγκαλιάζω ενώ με πιάνουν τα κλάματα.

- Τι έπαθες τώρα;

- Συγνώμη Μάρκο. Δεν θέλω να φύγεις. Δεν φταις εσύ. Ένα ξέσπασμα ήταν.

- Σσςς ηρέμησε Αριάδνη μου, λέει χαϊδεύοντας μου τα μαλλιά.

- Μην φύγεις Μάρκο. Σε χρειάζομαι όσο κανέναν, του λέω με δάκρυα να κυλάνε κάτω από τα μάτια μου.

- Ντάξει Αριάδνη δεν θα φύγω. Ηρέμησε, λέει και καθόμαστε στο κρεβάτι ενώ με έχει στην αγκαλιά του.

Συνεχίζεται...