Διαφορετικά Πλασμένοι

48.β.

Πάρης

Πλέον είμαι δύο φορές χαζό - μπαμπάς.

Το δεύτερο κοριτσάκι μας ήρθε και μας έχει τρελάνει ήδη.

Η Μυρτώ έχει ξετρελαθεί.

Την φέραμε πριν λίγες μέρες σπίτι.

Έκατσε αρκετά στην θερμοκοιτίδα.

Μέσα στο χαμόγελο είμαστε. Όλοι.

Ακόμα δεν δεχόμαστε επισκέψεις. Είναι πολλή μικρή και δεν θέλουμε να αρρωστήσει. Ξέρετε.

Ας περάσει κάποιος καιρός και θα πούμε στα παιδιά να έρθουν.

Ούτως ή αλλιώς έχουμε πει με την Αριάδνη να πούμε στον Στέφανο και στην Όλγα να βαπτίσουν την μικρή.

Όταν ξανά έρθουν θα έχει περάσει ο καιρός οπότε δεν θα τεθεί κανένα θέμα.

Τώρα κοιμούνται και οι δύο πριγκίπισσες μου.

Κοιτάζω την Αριάδνη. Είναι απορροφημένη στις σκέψεις της.

- Μωρό μου; Τι σκέφτεσαι;

Δεν απαντάει.

- Αριάδνη;

- Μμ

- Αριάδνη σου μιλάω.

- Ε; Πάρη; Μου μίλησες; Συγνώμη είχα αφαιρεθεί.

- Ναι αυτό το κατάλαβα. Τι σκεφτόσουν και ήσουν τόσο χαμένη;

- Το όνομα της κόρης μας.

- Ενδιαφέρον. Πώς θέλεις να την πούμε;

- Λυδία.

- Τι; Αλήθεια μου λες;

- Ναι δεν θέλεις;

- Ναι φυσικά αλλά...

- Δεν έχει αλλά αγάπη μου. Θα δώσουμε το όνομα της μητέρας σου.

- Μα Αριάδνη... Ούτε καν την είχες γνωρίσει...

- Έχει σημασία αυτό;

- Αριάδνη...

- Πάρη μίλησα. Θα το ήθελα πολύ. Αλήθεια, μου λέει και την αγκαλιάζω σφικτά.

- Δεν ξέρεις πόσο χαρούμενο με κάνεις...από την μέρα που σε γνώρισα.

- Σε αγαπάω Πάρη. Ξέρω πόσο σημαντικό πρόσωπο ήταν για σένα. Το σημαντικότερο. Και ακόμα είναι. Έτσι δεν είναι αγάπη μου;

- Έτσι είναι. Αλλά τώρα τα σημαντικότερα άτομα στη ζωή μου είστε εσύ και οι κόρες μας.

- Το ξέρω αγάπη μου. Το ξέρω... Λοιπόν έλα τώρα θέλεις να πάμε μια βόλτα; Είναι η θεία εδώ. Μπορεί να προσέχει τις μικρές.