Διαφορετικά Πλασμένοι

42.

Μετά από 2 χρόνια

Αριάδνη

Ουαου. Δύο χρόνια πέρασαν και είμαι ακόμα εδώ. Όχι όμως στην ίδια περιοχή. Αθήνα.

Ναι ναι πλέον Αθήνα διότι πέρασα σε μια σχολή οικονομικών που μου άρεσε. Είναι πολύ καλή.
Μου αρέσει να χειρίζομαι και τον οικονομικό τομέα.

Και τώρα θέλετε να μάθετε τι έγινε με τον Πάρη.

Πφφφ.

Τι να σας πω και εγώ τώρα;

ΜΟΥ ΣΠΑΕΙ ΤΑ ΝΕΥΡΑ ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΆ.

Σας άγχωσα; Σιγά μην σας άγχωσα.

Τον αγαπάω.

Είμαστε μαζί ακόμα. Απίστευτο κι όμως αληθινό.

Και το καλύτεροοοοοο

Ήχοι τυμπάνων παρακαλωώ🥁🥁.

Ήρθε και εκείνος στην Αθήνα.

Βέβαια όχι μόνο για εμένα.
Όλοι ξέρουμε πως του αρέσει πολύ το μπάσκετ. Είχε ψαχτεί γενικά. Εδώ στην Αθήνα έχει και καλές ομάδες μπάσκετ.
Τώρα το πουλάκι μου είναι σε μία από αυτές. Νταξει είμαι πολύ περήφανη για εκείνον. Ήταν ξεκάθαρος ότι δεν ήθελε πανεπιστήμια και μαλακίες. Ήθελε μπάσκετ τελεία και παύλα.

Τώρα ας εξαφανιστούμε από αυτό και ας πάμε στο τώρα.

Έχω πάει σπίτι του και βλέπουμε μια πολύ ωραία ταινία. Μου αρέσει όταν είμαστε μαζί. Θέλω συνέχεια να είμαστε. Δεν υπάρχει περίπτωση να τον βαρεθώ ποτέ. Απίστευτο.

Ενώ τελειώνει η ταινία τεντώνομαι και απλώνομαι σε όλο τον καναπέ.

- Μωρό μου;

- Μμμ;

Τι ωραία απάντηση του έδωσα η αγελάδα.

- Σου αρέσει που έρχεσαι σπίτι μου συνέχεια;

Τον κοιτάζω.

- Γιατί το λες; Σε έχω τρελάνει ε;

- Όχι...

- Αχ ξέρω τι λες επειδή έρχομαι συνέχεια και έχω παρατήσει σχεδόν το σπίτι μου θα με βαρεθείς, του λέω.

- Ναι. Όχι. Δηλαδή περίπου.

- Για εξήγησέ μου γιατί μπερδεύτηκα, λέω και πιάνω το ποτήρι για να πιω νερό.

- Αφού το λες και εσύ ότι έχεις παρατήσει σχεδόν το σπίτι σου και είσαι συνέχεια στο δικό μου, τι θα έλεγες να ερχόσουν να μείνεις μαζί μου;

Με ρωτάει και πήγε να μου βγει το νερό από την μύτη. Πάλι καλά ζω και δεν πήγα από πνιγμό. Προτιμώ να πεθάνω στον ύπνο μου ήρεμα και ωραία.

Ναι φύγαμε από το θέμα.

- Τι;

- Γιατί δεν φέρνεις τα ρουχάκια σου και τα πραγματάκια σου εδώ σιγά σιγά;

- Δηλαδή μου λες να συγκατοικήσουμε;

- Ακριβώς αυτό, λέει ο Πάρης αποφασισμένος.

- Αλήθεια τώρα;

- Ναι ρε Αριάδνη. Τόσο καιρό είμαστε μαζί. 21 εσύ και 23 εγώ. Κοτζάμ γαϊδούρια γίναμε. Νταξει όχι, απλά μεγαλώσαμε λίγο παραπάνω. Σε θέλω συνέχεια δίπλα μου. Και γενικά σε θέλω συνέχεια. Ούτως ή αλλιώς το σπίτι μια χαρά μεγάλο είναι μας χωράει και τους δύο. Επιπλέον δεν έχεις πάει και καθόλου σπίτι σου. Σε καλώ κι εγώ συνέχεια εδώ οπότε...

Λέει και τον σταματάω με ένα φιλί.

Τον έπιασε τώρα και θα μιλάει μέχρι αύριο. Πήρε φόρα αφού.

- Αυτό τι είναι τώρα;

- Πρώτον για να το βουλώσεις και δεύτερον δέχομαι, λέω.

- Αλήθεια αγάπη μου;

- Εννοείται. Δεν μπορώ τα πέρα δώθε, λέω.

- Αλήθεια ή μαλακίες τώρα για να το βουλώσω;

- Πως με κόβεις; Να σου λέω ψέματα;

- Όχι, λέει και με φιλάει.

- Τότε σκάσε, λέω.

- Δεν θα σε καταπιέσω σε τίποτα. Να ξέρεις. Είσαι ελεύθερη να κάνεις ότι θέλεις εδώ μέσα. Το σπίτι είναι και δικό σου, μου λέει και χαμογελάω.

- Ααα τέλειααα. Δηλαδή θα μπορώ να φέρνω και τους γκόμενους μου;

Το βλέμμα του, το πρόσωπό του, η αντίδραση του άλλαξαν σε κλάσματα δευτερολέπτου.

- Τι είπες;
Σηκώθηκε και πάνω.

- Δεν μου είπες ότι θα είμαι ελεύθερη να κάνω ότι θέλω;

- Αριάδνη κόφτο γιατί θα πάρω πίσω την πρόταση της συγκατοίκησης, λέει.

- Ααα τόσο εύκολα αλλάζεις γνώμη;

- Ξέρεις πολύ καλά. Ειδικά όταν νευριάζω. Η σταθερή μου άποψη τα τελευταία χρόνια είσαι μόνο εσύ. Και δεν σε αλλάζω με τίποτα και κανέναν, λέει και τα λόγια του με τρελαίνουν.

- Αχ σαγαπάω, του λέω.

Τα χαρακτηριστικά του προσώπου του χαλαρώνουν.

- Είσαι μια κάργια που θέλεις να μου τρως την ψυχή κάθε μέρα, λέει και κάθεται ξανά δίπλα μου ενώ με αγκαλιάζει σφικτά.

- Λοιπόν; Πότε να φέρω τα πράγματά μου;

Τον ρωτάω και τον νιώθω πως χαμογελάει ενώ με έχει ακόμη αγκαλιά.

- Αύριο κιόλας, μου λέει και με φιλάει καθώς με ξαπλώνει στον καναπέ.

Συνεχίζεται...

★Η ψήφος σας θα με βοηθούσε αρκετά. Ευχαριστώ πολύ★