Διαφορετικά Πλασμένοι

26.β.

Αριάδνη

Και τότε ένας δυνατός πόνος στη κοιλιά με διαπερνάει.

Με το χέρι μου πιάνω την κοιλιά μου και το αντιλαμβάνονται όλοι.

- Αγάπη μου; Είσαι καλά;
Ρωτάει ο Πάρης.

- Αριάδνη, φωνάζει η Όλγα και σηκώνεται.

- Πονάω, λέω.

- Τι; Όχι ρε γαμώτο.
Λέει ο Στέφανος.

- Αριάδνη μου ηρέμησε, λέει η θεία.

Παίρνω λίγες βαθιές ανάσες και μετά από λίγο περνάει ο πόνος.

- Όλα καλά. Πέρασε, λέω.

- Ωω θεέ μου, λέει η Όλγα.

- Εγώ λέω να μην συζητήσουμε άλλο, λέει ο Στέφανος.

- Τρόμαξα πάρα πολύ, λέει ο Πάρης.

- Είμαι καλά τώρα, λέω.

- Δεν πρέπει να στενοχωριέται γαμώτο...ούτε να ταράζεται, λέει ο Πάρης.

- Εντάξει είπα! Είμαι καλά. Ένας απλός πόνος ήταν, λέω.

- Καλύτερα να πάμε σπίτι Αριάδνη, λέει η Όλγα.

- Συμφωνώ, λέει ο Στέφανος.

- Παιδιά δεν χρειάζεται ακόμα, λέω και κάθομαι πίσω στον καναπέ χαϊδεύοντας την κοιλιά μου.

Το μόνο πράγμα που σκέφτομαι τώρα είναι το παιδί μου. Δεν θέλω να πάθει τίποτα. Οπότε θα προσπαθήσω να είμαι ήρεμη βλέποντας την αλήθεια.

- Εγώ λέω να συζητήσουμε αύριο για αυτό το θέμα. Που θα έχουμε καθαρότερο μυαλό. Ξέρω πως είναι πάρα πολύ σημαντικό και ξέρω πως είμαστε όλοι ψυχικά φορτισμένοι αλλά θα ήθελα να ηρεμήσουμε λίγο και να το αφήσουμε για λίγο στην άκρη, λέω.

- Εντάξει Αριάδνη μου, λέει η θεία.

Πίνω λίγο νερό.

Αλλά όσο κι αν θέλω να το αφήσω στην άκρη τριγυρίζει μέσα στο μυαλό μου.

Οι γονείς μου.

Πρώτον ζουν.

Δεύτερον ξέρουμε που είναι.

Τρίτον δεν με αναζήτησαν ποτέ.

Κακό. Πολύ κακό.

Το καλό της υπόθεσης είναι πως βρήκα τα αδέλφια μου.
Και είναι εξαιρετικά.

- Μοιάζετε, λέει ο Πάρης.

Κοιτάζω τα παιδιά.

- Εάν το σκεφτείς όντως, λέει ο Στέφανος.