Διαφορετικά Πλασμένοι

49.

Αριάδνη

Γέννησα. Γέννησα ένα πανέμορφο κοριτσάκι. Προφανώς και έχει τα μάτια του πατέρα της. Έλεος. Κάθε φορά τα ίδια τυχαίνει να ακούω. Δηλαδή δεν θα μπορούσε να πάρει τα μάτια μου; Τι κακό έχουν; Ένα σκατουλί χρώμα είναι.
ΠΑΛΙ ΚΑΛΑ ΠΗΡΕ ΤΟΥ ΠΑΤΕΡΑ ΤΗΣ.
Έχει πρασινομελί μάτια. Όχι σκατουλί σαν τα δικά μου.
Και τέλος πάντων γιατί γκρινιάζω για τα μάτια; Έτσι κι αλλιώς δεν πήρε τίποτα από εμένα. Μόνο το φύλο.

Έτσι φαίνεται προς το παρόν. Στη συνέχεια μπορεί να αλλάξει όλο αυτό.
Είναι τόσο μικρή. Τόσο χαριτωμένη.
Όταν πήγαμε σπίτι ο Πάρης ήταν τόσο χαρούμενος και ακόμα είναι.
Εγώ από την μία είμαι ναι μεν πανευτυχής αλλά από την άλλη λίγο λιώμα.

Ο Πάρης μου είπε να πάω να ξεκουραστώ. Έχουμε βάλει το κρεβατάκι του μωρού στο δωμάτιο μας προς το παρόν.
Θα το βάλουμε να κοιμηθεί και εκείνο. Έτσι κι αλλιώς συνέχεια κοιμάται. Θα ξαπλώσω και θα το έχω και στο νου μου.

Ο Πάρης έβαλε την μικρή στην κούνια της και ήρθε και ξάπλωσε δίπλα μου.

- Πως είσαι αγάπη μου;

- Ευτυχισμένη, του απαντάω.

- Αχ κι εγώ, λέει εκείνος.

- Ξεκουράσου, μου λέει στη συνέχεια.

- Πάρη;

- Τι είναι αγάπη μου;

- Σε ευχαριστώ, λέω.

- Για ποιο πράγμα;

- Που μου χάρισες ένα πανέμορφο πλασματάκι, λέω.

- Εγώ σε ευχαριστώ μάτια μου, μου λέει και με φιλάει.

- Σαγαπάω, λέω.

- Κι εγώ πάρα πολύ. Κοιμήσου όμως τώρα γιατί είσαι πολύ κουρασμένη και ταλαιπωρημένη, μου λέει.

- Ναι αγάπη μου μην ανησυχείς, λέω και κλείνω τα μάτια μου.

Είμαι όντως πολύ κουρασμένη.