Διαφορετικά Πλασμένοι

3.β.

Αριάδνη

Το πρωί ξύπνησα με τα χίλια ζόρια. Η μικρή για πρώτη φορά είχε ξεραθεί στον ύπνο και δεν ξύπνησε πρώτη από εμάς. Σκούντηξα τον Πάρη.

- Μμμ...

- Πάρη...

- Αγάπη μου, λέει και με αγκαλιάζει ενώ ακόμη δεν έχει ανοίξει τα μάτια του.

- Έλα Πάρη άφησε με. Πρέπει να πάω να ξυπνήσω την μικρή.

- Ξύπνα την μικρή και μετά εμένα, λέει.

- Πάρη σήκω τώρα!

- Έλα ρε Αριάδνη. Με κούρασες εχθές, λέει και τότε βλέπω ένα πονηρό χαμόγελο στα χείλη του.

- Ναι για αυτό αν θέλεις να σε ξανά κουράσω σήκω αμέσως τώρα γιατί θα αργήσουμε.

- Μμ καλά. Αλλά δεν έχει χτυπήσει το ξυπνητήρι ακόμα.

- Πάρη έχει χτυπήσει τρεις φορές και το έχω κλείσει.

- Α ναι ε; Καλά τότε.

Σηκώνεται και μου δίνει ένα φιλί.

- Είσαι πολύ όμορφη, μου λέει και μπαίνει στο μπάνιο.

- Μμ με καλοπιάνει τώρα...

- Σε άκουσααα, φωνάζει.

Αχ το βλαμμένο μου.

Βγαίνω από το δωμάτιο και πηγαίνω προς το δωμάτιο της Μυρτούς.

Στο έπιπλο που έχουμε βλέπω μια κορνίζα με την φωτογραφία της μικρής μου. Την κοιτάζω και χαμογελάω.

Τώρα έχει μεγαλώσει λίγο...

Την πήρα και την έβαλα στην βαλίτσα. Είναι τέλεια φωτογραφία.

Μπαίνω στο δωμάτιο της και την κοιτάζω που κοιμάται τόσο γλυκά.

Ρε παιδιααά. Δεν μπορείτε να φανταστείτε πόσο την αγαπάω.

Πλησιάζω και την χαϊδεύω.
Σιγά σιγά ανοίγει τα ματάκια της και με κοιτάζει.

- Μα...μαμά

Αχ φωνούλα μουυυ γλυκιααά.

- Αγάπη μου;

Με το χεράκι της μου πιάνει το χέρι.
Την παίρνω στην αγκαλιά μου και με αγγίζει με το χέρι της στο μάγουλο.

- Πάμε για μαμ;

- Ναι, μου λέει γλυκά.

Πριν από αυτό την αλλάζω, πλένουμε την μουρίτσα μας και την ετοιμάζω.

- Πάμε τώρα αγάπη μου.

Πηγαίνω στην κουζίνα και βλέπω τον Πάρη.

- Μμ να τες οι γυναίκες της ζωής μου, λέει ο Πάρης και έρχεται και δίνει ένα φιλί σε μένα και ένα φιλί στην Μυρτώ.

Η Μυρτώ χαχανίζει και ξεφωνίζει την λέξη "μπαμπά" κάτι που κάθε φορά που το λέει τρελαίνει τον Πάρη.
Χαμογελάω και κάθομαι έχοντας την μικρή πάνω μου.

- Ποιος θα κάνει μαμ τώρα;;; Ποιος θα φάει το αεροπλανάκι;;
Ρωτάει ο Πάρης την μικρή και την ταΐζει.

- Ναι...πάλι χάλια την έκανες, λέω στον Πάρη.

- Ααα δεν φταίω εγώ εσύ δεν την κρατάς καλά, μου λέει.

- Πάρη σοβαρέψου, του λέω.

- Έλα βρε μωρό μου αφού μου αρέσει να σε πειράζω και το ξέρεις.

Δεν μπορώ να του κρατήσω μούτρα.
Για κανέναν λόγο.

- Ξέρω και πολύ καλά μάλιστα, του λέω.

Αφού φάγαμε και ετοιμάσαμε και την μικρή ήμασταν έτοιμοι να φύγουμε.

- Αγάπη μου πήγαινε με την μικρή στο αμάξι και έρχομαι και εγώ με τα πράγματα, λέει ο Πάρης.

- Εντάξει. Πάμε μικρή μου, λέω στην μικρή παίρνοντάς την αγκαλιά.

Πηγαίνουμε και μπαίνουμε στο αμάξι περιμένοντας τον Πάρη.
Μετά από λίγο έρχεται και βάζει στο πορτ-παγκάζ τις βαλίτσες.

Εγώ έχω βάλει την Μυρτώ στο καθισματάκι της πίσω.

- Φύγαμε, λέει ο Πάρης και κοιτάζει πίσω για να δει αν είναι οκευ η Μυρτώ.

- Πάμε μωρό μου. Νομίζω δεν ξεχάσαμε τίποτα, του λέω.

- Μαμά που πάμε;

- Δεν είπαμε εχθές; Στην θεία την Μυρτώ. Θα μείνουμε εκεί σε ένα άλλο σπίτι και θα είμαστε κοντά της για πολύ καιρό, λέω.

- Και στον παππού, συμπληρώνει ο Πάρης.

- Ναιιιι, λέει η μικρή.

Γελάμε με τον Πάρη και ξεκινάει το αμάξι. Στην διαδρομή η μικρή δεν κοιμήθηκε. Ούτως ή αλλιώς ήταν κοντινή.
Φτάναμε στο σπίτι της θείας και έβλεπα τα σπίτια γύρω μου. Είναι ακριβώς τα ίδια. Δεν έχει αλλάξει τίποτα. Θυμήθηκα τις στιγμές μας με τον Πάρη. Ήταν όμορφα...είχαμε και άσχημες στιγμές αλλά τώρα έχουν ξεπεραστεί όλα...

Συνεχίζεται...

★Η ψήφος σας θα με βοηθούσε αρκετά. Ευχαριστώ πολύ★