Διαφορετικά Πλασμένοι

37.

Αριάδνη

- Καθίστε ωραία μου κυρία, λέει.

- Ευχαριστώ, λέω και κάθομαι.

- Ελπίζω να πεινάς, μου λέει.

- Εε λίγο, λέω.

- Υπέροχα. Ελπίζω να σου αρέσουν όλα, λέει.

- Πάρη;

- Μην πεις τίποτα μωρό μου. Ας ζήσουμε την στιγμή και από αύριο θα συζητήσουμε ότι θέλεις, λέει.

Πώς με καταλαβαίνει. Απλά ήθελα να ρωτήσω. Πώς γίνεται από την μια στιγμή στην άλλη να είμαστε μια χαρά; Ενώ έγιναν τόσα πολλά. Που σίγουρα χρειάζομαι εξηγήσεις. Αλλά θα περάσω καλά τώρα και βλέπουμε τις επόμενες μέρες...
Θα του κάνω τη ζωή λίγο δύσκολη για να τον τιμωρήσω λιγάκι. Τον αγαπάω τον μαλάκα μου.

Λίγο αργότερα

- Είναι πεντανόστιμο, λέω.

- Ναι πολύ καλό. Ήθελα να μας περιποιηθούν καλά απόψε, λέει.

- Μμ και γιατί ιδιαίτερα απόψε;
Τον ρωτάω και σηκώνομαι καθώς τον πλησιάζω και κάθομαι πάνω του.

- Ε θέλω να είναι ξεχωριστή βραδιά, λέει και με φιλάει.

- Μετά από τόσο καιρό ήθελα να είναι όλα υπέροχα, συνεχίζει ο Πάρης.

- Θα είναι, λέω και τον φιλάω.

Εκείνος σηκώνεται έχοντας εμένα στην αγκαλιά του. Προχωράει φιλώντας με και με ακουμπάει στο κρεβάτι. Με κοιτάζει στα μάτια.

- Μου έλειψες τόσο πολύ, λέει και με χαϊδεύει.

- Μμ εκεί που ήσουν δεν είχες καμία γκόμενα;

Χαμογελάει πονηρά.

- Γιατί ζηλεύεις;

- Όχι, του λέω και τον φιλάω.

- Δεν είχα καμία. Γιατί σκεφτόμουν μόνο εσένα, λέει και του χαμογελάω.

- Με θέλεις ακόμα;
Με ρωτάει.

- Σαν τρελή, απαντάω και του βγάζω την μπλούζα.

- Μωρό μου.

- Μου έλειψαν τα πάντα από εσένα, λέω και τον σπρώχνω δίπλα μου και πηγαίνω από πάνω του.

- Σε θέλω, μου λέει και με αρπάζει πάνω του.

- Εγώ πάντα θα σε θέλω, λέω.

Μένουμε γυμνοί με τα σώματά μας ενωμένα. Με αγγίζει παντού. Μπαίνει μέσα μου και αυτή η αίσθηση μου είχε λείψει πολύ. Μόνο από εκείνον. Τον θέλω. Μόνο δικό μου.

Καθώς αυξάνει την ένταση ενώ μπαίνει μέσα μου φιλιόμαστε με απροσδιόριστο πάθος. Κατεβαίνει και με φιλάει στον λαιμό και εγώ αναστενάζω. Με δαγκώνει και μου αφήνει σημάδια παντού.
Οι φωνές μας και οι αναστεναγμοί μας ακούγονται τόσο πολύ. Αλλά δεν μας νοιάζει τίποτα. Το θέλουμε και οι δύο όσο τίποτα.

Έχουν ενωθεί τα σώματα μας και έχουν γίνει ένα. Τελειώνουμε μαζί. Τον αγκαλιάζω. Είναι το πάθος μου. Ο έρωτας μου.

Κάμποση ώρα αργότερα

- Έτοιμη;

- Ναι Πάρη. Ήταν όλα υπέροχα. Σε ευχαριστώ πολύ, λέω και τον αγκαλιάζω.

- Θα έκανα πολλά για σένα. Δεν έχεις δει τίποτα ακόμα, μου λέει ενώ μου έχει πιάσει τα χέρια και αμέσως μετά μου δίνει ένα φιλί.

- Φύγαμε, λέει.

Φύγαμε από το ξενοδοχείο.
Μπήκαμε στο αμάξι.

- Θέλεις να έρθεις σπίτι μου;
Με ρωτάει ο Πάρης.

- Όχι Πάρη. Καλύτερα όχι από σήμερα.

- Γιατί;

- Γιατί έτσι, λέω.

- Όπως θέλεις, μου λέει και κατσουφιάζει κάπως.

- Έιι, του λέω και του γυρνάω το πρόσωπο προς εμένα.

- Έχουμε μέρες μπροστά μας, λέω και χαμογελάει.

- Αν δεν φύγεις πάλι...

- Μην μου το κοπανάς ρε Αριάδνη τώρα!

- Ντάξει μωρό μου. Δεν θα ξανά γίνει, λέω και του δίνω ένα τρυφερό φιλί.

- Αχ τι θα κάνω με εσένα, λέει.

- Το αντίθετο. Τι θα κάνω εγώ με εσένα, λέω.

- Τον σταυρό σου, λέει και γελάμε.

- Φύγαμεε, λέω.

Συνεχίζεται...

★Η ψήφος σας θα με βοηθούσε αρκετά. Ευχαριστώ πολύ★