Διαφορετικά Πλασμένοι

2.

Πάρης

Πήγα στο σχολείο. Έτρεξα στην αίθουσα για να προλάβω να κάτσω στην πλευρά που πάντα καθόμουν και για να βρω την ησυχία μου. Για κακή μου τύχη ήταν μέσα ένα κορίτσι. Καινούρια λογικά. Αλλά καθόταν στο θρανίο που ήθελα. Στο τέλος αποφάσισα να καθίσω δίπλα της.

- Δε σου πήρε και πολύ να το σκεφτείς, μου λέει.

Ήμουν πριν λίγο απότομος μαζί της ή μου φάνηκε;

Την κοιτάζω.

- Σόρρυ για πριν. Σου μίλησα πολύ απότομα.

- Δεν πειράζει, όλα καλά, χαμογελάει.

Ωραίο χαμόγελο έχει.

- Πάρης, συστήνομαι δίνοντας το χέρι μου.

- Αριάδνη χάρηκα, μου λέει χαμογελώντας.

- Χαχαχ αυτό θα δείξει, της λέω και τότε χτυπάει το κουδούνι.

Αριάδνη

- Πάρης, μου λέει.

- Αριάδνη χάρηκα, του λέω.

- Χαχαχ αυτό θα δείξει, μου λέει καθώς χτυπάει το κουδούνι και τότε σιωπή.

Πολύ περίεργο αυτό το παιδί. Πολύ όμως. Και μοιάζει για μεγαλύτερος.

Μετά από λίγο μπαίνουν και τα υπόλοιπα παιδιά μέσα στη τάξη. Όλοι χαιρετούν τον Πάρη και εμένα με γράφουν...να μην σας πω καλύτερα που.
Μπαίνει ο καθηγητής μέσα και με καλωσορίζει με τον δικό του τρόπο κάνοντάς με να σηκωθώ όρθια. Οκευ άβολο.

Πάρης

Πέρασε και αυτή η ώρα. Όταν άκουσα το κουδούνι σηκωθήκαμε όλοι, εκτός από την διπλανή μου.

- Δε θα βγεις, τη ρώτησα.

- Μπα, δεν έχω όρεξη, μου απάντησε.

- Καλά, λέω και βγαίνω έξω.

Αριάδνη

Όταν χτύπησε το κουδούνι όλοι σηκώθηκαν. Με ρώτησε ο Πάρης αν θα βγω έξω. Του απάντησα αρνητικά, και καλά πως δεν έχω όρεξη.
Βρε όρεξη έχω. Παρέα δεν έχω. Μόνη μου θα κάθομαι; Λίγα δευτερόλεπτα μετά με σκουντάει κάποιος πίσω μου. Γυρνάω και βλέπω μια κοπέλα.

- Γεια, μου λέει.

- Γεια σου, της λέω.

- Ελεονώρα, συστήνεται. Χαίρω πολύ.

- Αριάδνη, κι εγώ χαίρομαι.

- Σόρρυ για το θάρρος αλλά σε είδα μόνη σου και σκέφτηκα πως χρειάζεσαι λίγη παρέα.

- Εε απλά σαν καινούρια δεν έχω κάνει φίλους ακόμα.

- Τότε είμαι ένα καλό ξεκίνημα νομίζω, μου λέει χαμογελώντας.

Είναι πολύ συμπαθητική και γλυκιά.

Πιάσαμε συζήτηση για πολλά θέματα. Βασικά σε όλα τα διαλείμματα λέγαμε και από κάτι.

- Τον διπλανό σου τον γνώρισες; Με ρωτάει.

- Ναι το πρωί. Γιατί;

- Είχε να έρθει από πέρυσι. Είναι μεγαλύτερος, μου λέει.

- Ααα καλά το είχα καταλάβει.

- Η οικογένεια του είναι πολύ πλούσια. Ο πατέρας του είναι επιχειρηματίας, λέει η Ελεονώρα.

- Μάλιστα...πάντως είναι λίγο περίεργος νομίζω.

- Καλά νομίζεις, κι εγώ δεν έχω καταλάβει ακόμα τι άτομο είναι. Ούτε τον πολύ ξέρω. Από αυτά που έχουν ακουστεί ξέρω κι εγώ, μου λέει.

- Α μια χαρά...κατάλαβα, απομακρύνομαι καθώς χτυπάει το κουδούνι για την τελευταία ώρα.

Προχωράω να μπω στην αίθουσα αλλά πέφτει πάνω μου ένα παιδί. Ποιος άλλος εκτός από τον Πάρη.

- Σιγααά, φωνάζει.

- Νταξει ηρέμησε, του λέω.

- Αρχίζεις και μου την σπας, λέει.

- Ααα δεν πας καλά τελικά. Πολλά νεύρα έχεις.

- Άσε μας ρε κοριτσάκι μου, μου λέει και προχωράει.

Συνεχίζεται...